รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 891

ผู้ชายคนนี้ ช่างมีฝีมือในการหว่านเสน่ห์ใส่คนจริง ๆ ด้วย!

“ทำไมต้องทำตัวลำบากด้วย?” เปปเปอร์ไม่รู้ว่ามายมิ้นท์กำลังคิดอะไรอยู่ พอเห็นเธอหน้าแดงระเรื่อ ดวงตาก็มืดมนลง และมีความรู้สึกอดไม่ได้อยากจะกัดสักคำ

มายมิ้นท์ยังคงถลึงตาใส่เขา “แล้วคุณคิดว่าไงล่ะ? ฉันอายุขนาดนี้แล้ว คุณยังมาเรียกฉันแบบนี้อีก แล้วจะไม่ให้ทำตัวลำบากได้ยังไงละคะ?”

ถ้าเกิดว่าเธอเป็นเด็กคนหนึ่ง หรือว่าอายุเพิ่งยี่สิบต้น ๆ

แล้วเขามาเรียกเธอแบบนี้ เธอก็คงจะยอมรับได้ยากกว่านี้หน่อยละมั้ง

ถึงแม้ว่าตอนนี้ เธอได้ยินแล้วในใจก็ยังดีใจ และรู้สึกหวานหอมมาก แต่ว่ายังไงก็ยังมีความรู้สึกอึดอัดจนเอาอยากนิ้วเท้าจิกพื้นอยู่ดี

เปปเปอร์หัวเราะขึ้นเบา ๆ “นี่มันจะมีอะไรให้ทำตัวลำบากกัน? แล้วอีกอย่าง อายุอย่างคุณนี่อายุมากแล้วเหรอ? ถ้าคุณอายุมากแล้ว งั้นผมจะคืออะไรล่ะ? สรุปก็คือ อย่าคิดมาก ที่ผมเรียกคุณแบบนี้ ก็เพราะว่าผมอยากเรียกคุณแบบนี้ ไม่ว่าคุณจะอายุเท่าไหร่ ถึงแม้ผมจะหงอกไปทั้งหัว แต่คุณมาอยู่กับผม ก็ยังเป็นที่รักของผมอยู่ดี”

ในขณะที่พูด เขาก็รวบตัวเธอมากอดไว้ในอกเบา ๆ “คำว่าที่รักนี้ ไม่ได้เรียกตามอายุเท่าไหร่ แต่ว่าเรียกตามระดับความสำคัญ ในใจผมให้ความสำคัญกับคุณ รักคุณ ดังนั้นคุณก็จะเป็นที่รักของผมตลอดไป”

คำหวานชุดนี้ พูดจนทำให้มายมิ้นท์หน้าแดงมากยิ่งขึ้น ใจก็ยิ่งเต้นเร็วมากยิ่งขึ้นไปอีก

ถ้าจะบอกว่าไม่ซาบซึ้ง ไม่มีผลนั้น ล้วนเป็นการหลอกลวง

ไม่มีผู้หญิงคนไหน ที่จะไม่อยากกลายเป็นที่รักหรอก

แล้วมีคนอยากให้เธอเป็นที่รัก แน่นอนว่าเธอก็จะต้องแอบมีความสุขอยู่แล้ว

มายมิ้นท์ยกมือขึ้นมา แล้วสวมกอดเปปเปอร์กลับไป และค่อย ๆ หรี่ตาลงแล้วยิ้มขึ้นมา “คุณนี่รู้จักแต่พูดเอาอกเอาใจฉันแบบนี้ ฉันกลัวว่าถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป อีกไม่นานฉันต้องโดนคุณเอาใจจนแยกทิศทางไม่ออกแน่”

“งั้นก็ไม่ต้องแยกซิ” เปปเปอร์ลูบผมที่อ่อนนุ่มบนหลังของเธอไป “เพราะว่าผมจะจูงมือคุณไว้ตลอด คุณไม่มีทางหลงทางแน่”

“งั้นคุณพูดแล้วก็ต้องทำให้ได้นะคะ” มายมิ้นท์เงยหน้าขึ้นไปมองเขา

เปปเปอร์พยักหน้าขึ้นเล็กน้อย “แน่นอนอยู่แล้ว”

มายมิ้นท์ไม่ได้พูดอะไร แต่กลับกอดรัดเอวที่แข็งแกร่งของเขาให้แน่นขึ้น

เปปเปอร์ลูบผมของเธอไป แล้วก็ยังคอยจูบหัวของเธอไปด้วย “อ๋อ ใช่แล้ว ทำไมคุณนายราศรีจะต้องเรียกพวกเราไปกินข้าวด้วยล่ะ?”

ถ้าเรียกเธอคนเดียว เขาก็สามารถเข้าใจได้

แต่ว่าเรียกเขาไปด้วยนี่ซิ เขาไม่ค่อยเข้าใจเลยจริง ๆ

มายมิ้นท์หลับตาลงเบา ๆ แล้วพิงอยู่ในอกเปปเปอร์ “คุณป้าเป็นเพื่อนสนิทของแม่ฉัน แล้วก็ดีกับฉันมาก ดีเท่า ๆ กับที่แม่ฉันดีกับฉันเลย ดังนั้นถึงฉันจะเรียกท่านว่าคุณป้า แต่ท่านก็เกือบจะเป็นแม่ฉันแล้ว ดังนั้นพอตอนนี้ท่านรู้ว่าพวกเราคืนดีกันแล้ว ก็เลยอยากจะพบคุณสักหน่อยค่ะ”

พอคำพูดนี้พูดออกไป ก็ไม่รู้ว่าทำไม เห็นได้ชัดเลยว่าเปปเปอร์รู้สึกว่าตัวเองเริ่มตื่นเต้นขึ้นมาแล้ว

คุณนายราศรีเห็นมายมิ้นท์เป็นลูกสาว งั้นต้องการพบเขา ก็เท่ากับว่าแม่ยายต้องการพบลูกเขยนะซิ?

“จะต้องไปเจอให้ได้เลยเหรอ?” ลูกกระเดือกของเปปเปอร์ขยับขึ้นลงทีหนึ่ง แล้วก็ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง

มายมิ้นท์รู้สึกว่าร่างกายของเขาเกรงตัวขึ้นมาเล็กน้อย ก็ลืมตาขึ้นมาแล้วออกมาจากอกเขา แล้วจ้องมองเขา “คุณไม่อยากเจอเหรอคะ?”

“ไม่ใช่” เปปเปอร์ส่ายหน้าเล็กน้อย พอผ่านไปไม่นาน ถึงได้พูดขึ้นอีกครั้งว่า “ผมไม่เคยไปพบผู้ปกครองมาก่อน ก็เลย……”

ตอนนั้นตอนที่แต่งงานกับเธอนั้น ไตรภูมิยังมีชีวิตอยู่

เพียงแต่ว่าตอนนั้น เขาโดนสะกดจิตไปแล้ว แล้วเชื่อมั่นเป็นอย่างมากว่า เธอใช้หนี้บุญคุณมาทำให้เขาต้องตอบตกลงแต่งงานด้วย เพราะฉะนั้นในใจก็เลยเต็มไปด้วยความรังเกียจต่อเธอ

ด้วยเหตุนี้ เขาก็เลยไม่ได้มีความรู้สึกดีต่อไตรภูมิด้วย ก่อนที่เธอจะเอ่ยว่าแต่งงานออกมานั้น เคยให้เขาไปพบไตรภูมิพร้อมกับเธอด้วย แต่เขาก็ไม่ได้ไป แล้วก็ปฏิเสธไปตรง ๆ เลย

กลับคิดไม่ถึงว่า การปฏิเสธในครั้งนั้น จะเป็นการปฏิเสธตลอดกาล

เขาไม่เคยเจอกับพ่อตาแม่ยายแบบจริงจังมาก่อน ถึงแม้ว่าจะเคยไปไหว้กับเธอมาหลายครั้งแล้ว แต่ว่าในใจ ยังไงก็ยังมีความเสียดายอยู่เสี้ยวหนึ่ง

ยิ่งความเสียดายนี้หนักหน่วงมากยิ่งขึ้น ก็ยิ่งทำให้ความเกลียดที่เขามีต่อส้มเปรี้ยวมากขึ้นเท่านั้น