รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 897

มายมิ้นท์เองก็ไม่ได้โกรธ เพียงแต่ว่าในใจยิ้มเย็นไปคำหนึ่ง “นายใหญ่เกรียงไกรนี่ใจกว้างจริง ๆ นะคะ งั้นก็ได้ค่ะ งั้นนายใหญ่เกรียงไกรก็เอาโสรณากรุ๊ปยกให้ฉันเลย ได้ไหมคะ?”

เธอยิ้มแฉ่งมองแล้วไปที่เกรียงไกร

สีหน้าของเกรียงไกรนิ่งค้างไปครู่หนึ่ง “คุณว่าอะไรนะครับ? โสรณากรุ๊ปเหรอ?”

“ใช่ค่ะ” มายมิ้นท์พยักหน้าไปแบบรอยยิ้มไม่เปลี่ยนแปลง

มุมปากของเกรียงไกรกระตุกขึ้นทีหนึ่ง สีหน้าดูเหลือเชื่อ

เห็นได้ชัดว่า เขาคิดไม่ถึงจริง ๆ ว่าสิ่งที่เธอเปิดปากขอมา ก็จะเป็นตระกูลคหบวรทั้งตระกูล

พอเห็นเกรียงไกรไม่พูดอะไร ดวงตาของมายมิ้นท์ก็เป็นประกายวิบวับขึ้นมา จากนั้นก็ตั้งใจถามขึ้นมาอีกครั้งว่า “นายใหญ่เกรียงไกร ได้ไหมคะ?”

แน่นอนว่าไม่ได้อยู่แล้ว!

นั่นมันคือโสรณากรุ๊ปนะ รากฐานของตระกูลคหบวรทั้งตระกูลเลยนะ!

เกรียงไกรก่นด่าอย่างโกรธเคืองอยู่ในใจ บนใบหน้าแทบจะรักษาอาการไว้ไม่อยู่แล้ว

ผู้ช่วยทัตที่อยู่ด้านหลังเขายังไงก็ยังอายุน้อยเกินไป ดังนั้นก็เลยอดทนไว้ไม่ไหว จึงก้าวออกมาข้างหน้าก้าวหนึ่ง แล้วชี้ไปที่มายมิ้นท์แล้วดุด่าขึ้นมา “ผู้หญิงอย่างคุณนี่ไร้ยางอายเกินไปแล้วนะ ถึงได้อยากได้โสรณากรุ๊ป คุณนี่ไม่ดูตัวเองเลยว่ามีปัญาแบบนั้นหรือเปล่า!”

เรียวปากแดงของมายมิ้นท์คลี่ยิ้มขึ้นมา “ฉันมีปัญญาหรือไม่มีปัญญานั้นไม่สำคัญ สิ่งที่สำคัญคือ พวกคุณจะยอมยกโสรณากรุ๊ปให้หรือเปล่า นายใหญ่เกรียงไกร นี่เป็นสิ่งที่คุณพูดมาเองนะ ว่าอยากได้อะไรก็ได้ สิ่งที่ฉันอยากได้คือโสรณากรุ๊ป คุณจะยอมยกให้ไหม?”

เธอมองไปที่เกรียงไกร

เกรียงไกรสบตาเข้ากับเธอ พอผ่านไปครู่หนึ่งแล้ว ก็เปิดปากพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “ในที่สุดผมก็เข้าใจแล้ว ตั้งแต่ต้นจนจบ คุณมายมิ้นท์ไม่เคยคิดที่จะปล่อยลูกสาวผมเลย ดังนั้นจึงตั้งใจพูดออกมาว่าต้องการโสรณากรุ๊ปของผม เพราะว่าคุณรู้ดี ว่าผมไม่มีทางเอาโสรณากรุ๊ปมาแลกกับลูกสาวแน่”

พอเห็นว่าแผนการของตัวเองถูกเปิดเผยแล้ว มายมิ้นท์ก็ไม่ได้แปลกใจ เพียงแต่แค่หัวเราะเล็กน้อย

ในเมื่อเธอแสดงออกได้ชัดเจนซะขนาดนี้ ไม่มีใครมองไม่ออกหรอก

คงจะไม่มีทาง ที่เขาจะยกโสรณากรุ๊ปให้เธอเพื่อแลกกับพัดชาหรอกนะ?

ถ้าเกิดว่าเป็นอย่างนั้นจริง ๆ เธอถึงแปลกใจต่างหาก

เมื่อเทียบกับคนคนหนึ่งแล้ว แน่นอนว่ารากฐานของตระกูลนั้นสำคัญที่สุด ขอแค่ไม่ใช่คนโง่ ก็ต้องรู้กันทั้งนั้นว่าควรจะเลือกยังไง

เพราะฉะนั้น ที่เธอตั้งใจพูดว่าตัวเองต้องการโสรณากรุ๊ปนั้น ก็คือการเปลี่ยนวิธีการพูดกับเกรียงไกรอย่างหนึ่ง ว่าเธอไม่เคยคิดที่จะปล่อยตัวพัดชาไปเลย

พอเห็นมายมิ้นท์หัวเราะขึ้นมา สีหน้าของเกรียงไกรก็ยิ่งมืดมนมากยิ่งขึ้น มือที่จับหัวมังกรของไม้เท้าไว้ ก็ยิ่งจับมากแน่นขึ้นไปอีก

ไม่ว่ายังไงเขาก็ไม่เคยคิดมาก่อน ว่าเขาอายุปูนนี้แล้ว กลับต้องมาโดนยัยเด็กสาวจอมหลอกลวงปั่นหัวไปรอบหนึ่ง

ทีแรกเขายังนึกว่า ข้อเสนอที่ตัวเองเอ่ยออกมา ยัยเด็กจอมหลอกลวงนี้จะต้องไม่มีทางปฏิเสธแน่

เพราะว่าตอนนี้เทนเดอร์กรุ๊ปเป็นยังไงนั้น แค่ค้นในอินเทอร์เน็ตหน่อยหนึ่งก็รู้แล้ว แล้วเขาเสนอผลประโยชน์ที่ยิ่งใหญ่ขนาดนี้ออกมาให้ เธอสามารถพึ่งพิงเขามาทำให้เทนเดอร์กรุ๊ปพัฒนาให้เติบใหญ่ขึ้นได้เลย

จนไม่จำเป็นที่จะต้องมาเป็นอย่างในตอนนี้ อย่างในตอนนี้ที่ครึ่ง ๆ กลาง ๆ อยู่

เธอเป็นแฟนของเปปเปอร์ ถ้าเกิดว่าเปปเปอร์ฉุดดึงเธอสักหน่อย เทนเดอร์กรุ๊ปก็ไม่ต้องมามีสภาพอย่างในตอนนี้ คงจะเข้าสู่ตลาดหุ้นใหม่อีกครั้ง แล้วก็เจริญรุ่งเรืองไปแล้ว

แต่ว่าเปปเปอร์ไม่ได้ฉุดดึงเธอ เห็นได้ชัดเลยว่าเปปเปอร์ก็ไม่ได้รักเธอจะเป็นจะตายสักหน่อย ไม่งั้นก็คงจะไม่ต้องถึงขนาดไม่ยอมฉุดเธอเลยสักนิด

ดังนั้น ถ้าเธอจะพัฒนาเทนเดอร์กรุ๊ป ก็ยิ่งต้องรีบคว้าโอกาสไว้ให้แน่นซิ และคราวนี้เขาก็ได้ทุ่มออกไปแล้ว แต่เธอกลับปฏิเสธออกมา!

เพื่อที่จะเอาคืนสักครั้ง ถึงกับปฏิเสธเลยเหรอ!

นี่ถึงกับทำให้เกรียงไกรไม่รู้ว่า ตกลงมายมิ้นท์นี่โง่ธรรมดาหรือว่าโง่มากแน่

ส่วนเขา เป็นนายใหญ่แห่งตระกูลคหบวรทั้งคน เป็นนายใหญ่แห่งตระกูลคหบวรที่ทำเรื่องอะไรก็ไม่มีความผิดพลาด แต่กลับถูกผู้หญิงโง่เง่าแบบนี้ปั่นหัวไปรอบหนึ่ง

มันก็คือการปั่นหัวไม่ใช่เหรอ?

เรื่องที่เขามีความมั่นใจมาตลอด กลับเป็นเรื่องหลอกลวงที่คนอื่นตั้งใจเปิดเผยออกมาทำให้เขาลุ่มหลง แล้วเรื่องนี้จะไม่ทำให้เขาโกรธได้ยังไงกัน

“คุณมายมิ้นท์ ที่คุณทำแบบนี้ ไม่กลัวผมจะไม่พอใจเหรอ?” ในที่สุดเกรียงไกรก็ลบรอยยิ้มจอมปลอมที่มีตลอดไป แล้วจ้องมองมายมิ้นท์ไปด้วยใบหน้าที่ไร้ปฏิกิริยา ราวกับงูพิษ ทำให้คนเห็นแล้วรู้สึกหวาดกลัว

มายมิ้นท์รู้ว่า เขาหมายถึงเรื่องที่ตัวเองปฏิเสธที่จะปล่อยตัวพัดชา แล้วก็หมายถึงการกระทำที่ตัวเองปั่นหัวเขาด้วย