รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 898

พอฟังออกว่าน้ำเสียงของหญิงสาวเร่งรีบและหนักหน่วง ความดีใจบนใบหน้าเปปเปอร์ก็จางไป แล้วกลายเป็นเคร่งขรึมขึ้นมา “คุณว่ามาเลย”

มายมิ้นท์ยืนอยู่หน้าลิฟต์ หลับตาลงเล็กน้อย พยายามตั้งสติขึ้นมา พอทำให้ตัวเองสงบนิ่งลงมาได้หมดแล้ว ถึงได้ค่อย ๆ เปิดปากพูดขึ้น

อีกด้านหนึ่ง เกรียงไกรกับผู้ช่วยทัตกลับมาที่รถโบราณ

พอเกรียงไกรนั่งลงเรียบร้อยแล้ว ผู้ช่วยทัตก็ขับเคลื่อนรถออก “เจ้านายครับ ต่อไปพวกเราจะไปไหนกันต่อครับ?”

“ไปสถานีตำรวจ ไปดูนังผู้หญิงคนนั้นหน่อย” เกรียงไกรนั่งอยู่ด้านหลัง ขาทั้งสองข้างไขว้หากัน มือทั้งสองข้างยังคงวางทับกับอยู่บนหัวมังกรของไม้เท้า แล้วตอบกลับมาเสียงขรึม

ผู้ช่วยทัตตอบรับขึ้นคำหนึ่ง แล้วก็เปิดจีพีเอสนำทางขึ้นมา ขับรถไปด้วย แล้วก็พร่ำบ่นอย่างไม่พอใจไปด้วย “เจ้านายครับ มายมิ้นท์คนนั้นนี่ช่างโง่เขลาจริง ๆ คุณมาหาเธอด้วยตัวเองแล้วด้วยซ้ำ แต่เธอกลับยังปฏิเสธอีก!”

เกรียงไกรหันหน้ามองไปทางนอกหน้าต่าง สายตาดูเลื่อนลอยมองไม่ชัด “ใช่ ฉันก็คิดไม่ถึงเหมือนกัน ว่าเธอจะเป็นคนกระดูกแข็งคนหนึ่ง ยังคิดว่าเธอเป็นแค่วัชพืชกาฝากที่คอยเกาะตระกูลนวบดินทร์อยู่เท่านั้น คิดไม่ถึงเลยว่าจะพออารมณ์อยู่บ้าง กล้ามาปฏิเสธฉันด้วย”

“เจ้านายครับ ตั้งแต่แรกเราก็ไม่ควรไปหาผู้หญิงคนนั้นแล้ว” ผู้ช่วยทัตขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย “ยัยผู้หญิงอย่างพัดชานี่ไม่เพียงทำลายชุดออกงานของมายมิ้นท์ไป ยังทำลายของเปปเปอร์ไปด้วย ซึ่งก็หมายความว่าพวกเราต้องช่วยพัดชาหาหนังสือยอมความของคนทั้งสองคนมา ถึงจะสามารถเอาตัวพัดชาออกมาได้ ดังนั้นตั้งแต่แรกพวกเราก็ไม่สู้ไปหาเปปเปอร์ดีกว่า ขอแค่เปปเปอร์เข้าใจ ถึงแม้ว่ามายมิ้นท์จะไม่พอใจ ก็ไม่กล้าพูดอะไรหรอก ในเมื่อเธอจะไม่สู้กับเปปเปอร์ หรือว่ากล้าต่อต้านเปปเปอร์ตรง ๆ เหรอครับ?”

ผู้ช่วยทัตมีสีหน้าดูถูก

นอกซะจากว่ามายมิ้นท์จะยอมเลิกกับเปปเปอร์ไป

แต่เธอทำใจได้เหรอ?

ถึงแม้ตอนนี้ พวกเขาจะรู้แล้วว่า มายมิ้นท์ไม่ได้มีตัวตนอยู่แบบเกาะเกี่ยวเปปเปอร์ไว้

แต่พวกเขาก็ยังคงเชื่อว่า มายมิ้นท์ไม่มีทางที่จะปล่อยเปปเปอร์ไปง่าย ๆ แน่ ในเมื่อความสามารถและฐานะของเปปเปอร์เป็นยังไงก็เห็น ๆ กันอยู่ ขอแค่ได้อยู่กับเปปเปอร์ตลอดไป ก็จะสามารถหาผลประโยชน์ได้จากเปปเปอร์ตลอดอยู่แล้ว

ดังนั้นถ้าพวกเขาไปหาเปปเปอร์เลย ก็จะดีกว่าไม่ใช่เหรอ?

ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องมาหามายมิ้นท์เที่ยวหนึ่งเลย ก็แค่ผู้หญิงที่ไม่มีทางเอามาเชิดหน้าชูตาเท่านั้น

“นายไม่เข้าใจ!” เกรียงไกรหรี่ตาที่เริ่มมีรอยเหี่ยวย่นเล็กน้อยลง “ที่ฉันมาหามายมิ้นท์นั้น เป้าหมายที่แท้จริงไม่ใช่เพราะว่าต้องการการให้มายมิ้นท์ให้อภัยยัยพัดชาผู้หญิงคนนั้น ก็เหมือนอย่างที่นายเพิ่งพูดมา มาหามายมิ้นท์แล้ว ก็ยังต้องไปหาเปปเปอร์ต่ออีก งั้นทำไมฉันไม่ไปหาเปปเปอร์ให้มันจบเรื่องตั้งแต่แรกเลยล่ะ ในเมื่อสถานะของเปปเปอร์ก็เห็น ๆ กันอยู่ ไม่จำเป็นต้องมาถามมายมิ้นท์เลย มีแค่การตัดสินใจของเปปเปอร์คนเดียวก็พอแล้ว แต่ฉันกลับไม่ได้ทำแบบนั้น นายรู้ไหมว่าเพราะอะไร?”

ผู้ช่วยทัตส่ายหน้าตามความเป็นจริง

เกรียงไกรหึเสียงเย็นทีหนึ่ง “ที่ฉันทำแบบนี้ ก็เพื่อจะมาเจอมายมิ้นท์สักหน่อย จะได้มาลองดูว่าตำแหน่งที่มายมิ้นท์อยู่ในใจเปปเปอร์นั้นเป็นยังไง จะได้เข้าใจทุกอย่างว่าแผนการในอนาคตของฉันจะมีจุดบกพร่องหรือเปล่า”

อยู่ ๆ ผู้ช่วยทัตก็เข้าใจขึ้นมา “ที่แท้เป็นอย่างนี้นี่เอง เจ้านายครับ คุณลองดูได้ผลว่ายังไงบ้างครับ?”

เขาค่อย ๆ หันหน้ามา แล้วก็จ้องมองไปที่กระจกมองหลังแล้วถามกับคนที่นั่งอยู่ด้านหลัง

เกรียงไกรเอาไม้เท้าขึ้นมา แล้วโยนไปที่เบาะนั่งข้าง ๆ “ตอนแรกฉันนึกว่า มายมิ้นท์คนนี้จะเป็นสาวงามระดับโลก หรือว่ามีความพิเศษอะไรบางอย่าง ถึงได้ทำให้เปปเปอร์ลุ่มหลงจนหลังจากหย่าไปแล้วยังไปตามจีบกลับมาอีก เพราะฉะนั้นก็เลยตั้งใจมาเจอมายมิ้นท์คนนี้สักหน่อย และอยากจะรู้ตำแหน่งที่แน่นอนที่เธออยู่ในใจเปปเปอร์ พอเป็นแบบนี้แล้ว ต่อไปพวกเรา ก็จะได้ใช้ผู้หญิงคนนี้ไปควบคุมเปปเปอร์ แต่ว่าฉันคิดไม่ถึงเลยจริง ๆ ว่า ฉันจะประเมินผู้หญิงคนนี้สูงเกินไป ผู้หญิงคนนี้พอจะมีตำแหน่งอยู่ในใจเปปเปอร์อยู่บ้าง แต่ยังไม่ถึงขั้นขาดเธอแล้วอยู่ไม่ได้หรอก”

“เจ้านายหมายความว่าไงครับ?” ผู้ช่วยทัตรู้สึกสงสัยขึ้นมา