รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 904

และท่านย่า……

นึกถึงท่านย่า จู่ๆ เปปเปอร์ก็ตระหนักได้ เมื่อหกปีก่อนตอนท่านย่าเจอเขา ก็มีท่าทางประหลาดใจและโล่งใจ

หกปีก่อน เขาเพิ่งผ่าตัดปลูกถ่ายหัวใจเสร็จ เตรียมนัดเจอกับสะระแหน่

แต่ก่อนที่จะเจอกันอีกครั้ง เขาก็ถูกอีธานสะกดจิตไปแล้ว

หลังจากถูกสะกดจิต นิสัยเขาก็เปลี่ยนไปทันที สูญเสียความอ่อนโยน สิ่งที่แทนที่ก็คือความไม่แยแสและไม่ใส่ใจ

เขาจำได้แม่นยำ หลังจากนิสัยตัวเองเปลี่ยนไป ครั้งแรกที่ได้เจอท่านย่า ก็นึกขึ้นได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติในตอนนั้น

นั่นก็คือท่านย่าประหลาดใจมากที่นิสัยเขาเปลี่ยนไปมากโดยกะทันหัน แต่ไม่ได้ถามเขาว่าทำไมเปลี่ยนไป

โดยปกติแล้ว นิสัยคนคนหนึ่งเปลี่ยนไปมาก ก็ควรรีบซักถามไม่ใช่เหรอว่าทำไมเขาถึงเปลี่ยนไป?

เกิดอะไรบางอย่างขึ้นใช่ไหม?

แต่ท่านย่าไม่ถาม หลังจากประหลาดใจครู่เดียว ก็รีบดึงมือเขา แล้วพูดไม่หยุดว่าแบบนี้ก็ดีแล้ว แบบนี้ก็ดีแล้ว

ท่านย่าในตอนนั้น เบ้าตาแดงไปหมด มีน้ำตาเลือนราง น้ำตานั้นมีความตื่นเต้นและมีความสุข

เขาในตอนนั้นไม่เข้าใจว่าทำไมท่านย่าถึงเป็นแบบนี้ ตอนนี้เขาตระหนักได้แล้ว บางทีท่านย่าในตอนนั้นอาจจะรู้แล้วว่านิสัยของเขาถูกแม่เลี้ยงดูตามเกรียงไกร

ดังนั้นเมื่อเห็นเขานิสัยเปลี่ยนไป ท่านย่าจึงพูดว่าแบบนี้ก็ดีแล้ว

และไม่กี่เดือนก่อน ที่เขาประสบอุบัติเหตุรถยนต์ครั้งนั้น นิสัยเขาก็เปลี่ยนกลับไปเหมือนที่เคยเป็น

ตอนนั้นถึงแม้ปากท่านย่าจะไม่ได้พูดอะไร แต่ดวงตากลับมีความกังวลใจ

เขาคิดมาตลอดว่า ความกังวลใจนั้น คือกังวลที่เขาได้รับบาดเจ็บจากอุบัติเหตุรถยนต์

ตอนนี้คิดๆ ดูแล้ว ท่านย่าน่าจะกังวลที่เขาเปลี่ยนกลับไปเป็นเปปเปอร์คนนั้นมากกว่าล่ะมั้ง

ท่านย่ากังวลที่เขากลับไปเป็นเปปเปอร์ในอดีต เห็นได้ชัดว่า ท่านย่าก็ไม่อยากให้เขาไปเป็นตัวแทนเกรียงไกรอีกครั้งเช่นกัน

ความคิดท่านย่าเหมือนกับมายมิ้นท์

ดังนั้นเขาจึงสามารถพูดได้อย่างมั่นใจว่า ท่านย่ากับมายมิ้นท์รักเขา

ตราบใดที่พวกเธออยู่ด้านหลังเขาตลอด รักเขาอยู่ตลอด เขาก็ไม่จำเป็นต้องเกลียดตัวเอง สงสัยในตัวเอง เพราะตัวเองเป็นตัวแทนของคนอื่น

เขายิ่งไม่ต้องใส่ใจความคิดของแม่ ใส่ใจความรักของแม่ที่ผสมไปด้วยหลายสิ่งหลายอย่างมากเกินไป

เขายอมปล่อยความรักที่มีต่อแม่ได้ เพราะเขามีคนที่ห่วงใย มีคนที่มองเขาด้วยความบริสุทธิ์ใจแล้วจริงๆ

แน่นอนว่า ถึงเขาจะเข้าใจ และโล่งใจแล้ว จะไม่เกลียดแม่ของตัวเอง ไม่ว่ายังไงก็ตามเธอก็มอบชีวิตให้ตน

แต่เกรียงไกร เขาจะไม่ปล่อยไปอย่างเด็ดขาด

ไม่อย่างเด็ดขาด!

แกนนำใช่ไหม?

เขาจะทำให้เกรียงไกรได้รู้ บนโลกใบนี้ไม่มีใครเป็นแกนนำเปปเปอร์อย่างเขา!

เปปเปอร์กำหมัดแน่น ตาสองข้างแดงมาก เต็มไปด้วยความอาฆาต

เวลานี้พอดี โทรศัพท์ในกระเป๋าเขาดังขึ้นมา ความกดดันที่อบอวลไปทั่วห้องก็หายไปเล็กน้อย

เปปเปอร์คลายหมัด หยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าแล้วดูมัน

เห็นว่าผู้ช่วยเหมันตร์โทรมา ก็เดินไปที่โต๊ะทำงาน รับสายอย่างไม่แยแส “มีเรื่องอะไร?”

“ประธานเปปเปอร์ แย่แล้วครับ เกรียงไกรมาถึงเมืองเดอะซีแล้ว” ที่ปลายสาย ผู้ช่วยเหมันตร์ตอบกลับด้วยน้ำเสียงจริงจังมาก

เปปเปอร์ตอบอืม “ฉันรู้แล้ว”

เขาดึงเก้าอี้ออกมานั่ง

ผู้ช่วยเหมันตร์ตกตะลึง “รู้แล้วเหรอครับ?”

เปปเปอร์เม้มปาก “เกรียงไกรเคยมาหาสะระแหน่ สะระแหน่บอกเรื่องนี้กับฉันแล้ว”

ได้ยินคำพูดนี้ ผู้ช่วยเหมันตร์ก็เข้าใจโดยทันที “ที่แท้ตอนที่คุณรับสายคุณมายมิ้นท์ในห้องประชุม ก็คุยเรื่องนี้นี่เอง”

ตอนนั้นเขาก็อยู่ในห้องประชุม รู้ว่าคุณมายมิ้นท์โทรมาหาประธานเปปเปอร์