รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 92

วินาทีนี้ ปีโป้หัวนึกย้อนกลับไปเมื่อวานซืนที่พี่ใหญ่ของเขาบังคับให้เขาขอโทษส้มเปรี้ยว

ทั้งๆที่ในตอนนั้นเขาไม่ได้ทำผิดอะไรเลย แต่เป็นเพราะเธอร้องไห้ออกมา พี่ใหญ่ก็รู้สึกว่าเขาเป็นคนผิด

และในครั้งนั้นก็คล้ายคลึงกับครั้งนี้

ในขณะที่เขากำลังคิด ปีโป้ก็ได้ยินเสียงของเปปเปอร์พูดขึ้นว่า “ยืนทำอะไรอยู่ตรงนั้นล่ะ ไปได้แล้ว”

ปีโป้จึงได้สติกลับคืนมาแล้ววิ่งอุ้มลูกบาสเกตบอลตรงเข้าไป “แล้วนักข่าวพวกนั้นล่ะ?”

“ถูกเปปเปอร์ไล่กลับไปหมดแล้วล่ะ” ส้มเปรี้ยวตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน

ปีโป้มองไปยังเธอด้วยดวงตาอันซับซ้อน ดูเหมือนอยากจะมองเธอให้ทะลุไปทั้งตัว

ส้มเปรี้ยวรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อยที่ถูกเขาจับจ้องมองอย่างนั้น จึงได้ยกมือขึ้นลูบคลำใบหน้าของตนเอง “น้องปีโป้คะ มองฉันทำไมแบบนั้น บนใบหน้ามีอะไรติดอยู่หรือเปล่า?”

“เปล่าครับ” ปีโป้ละสายตากลับมาแล้วส่ายหน้า

ส้มเปรี้ยวยิ้มแล้วพูดว่า “ฉันคิดว่ามีอะไรติดหน้าฉันเสียอีก”

“เอาล่ะขึ้นรถกันได้แล้ว ข้างหน้าคงจะมีนักข่าวอยู่อีก” เปปเปอร์เอื้อมมือมาโอบไหล่ของเธอไว้แล้วพูดขึ้น

ส้มเปรี้ยวพยักหน้าและตอบรับเบาๆ

จู่ๆปีโป้ก็พูดขึ้นว่า “พี่ครับ ผมไม่ไปกับพวกพี่แล้วนะ ผมมีที่อื่นต้องไปอีก”

“ไปไหน?” เปปเปอร์มองมาทางเขา

ดวงตาของปีโป้เป็นประกาย “นี่เป็นความลับครับพี่ เอาเป็นว่าเดี๋ยวยังไงผมจะตามกลับไปที่หลังก็แล้วกัน ขอตัวก่อนนะครับ”

เมื่อพูดจบเขาก็ถือลูกบาสเกตบอลวิ่งไปที่ถนนแล้วเรียกรถแท็กซี่คันหนึ่งเดินทางออกจากไป

ส้มเปรี้ยวมองไปทางเปปเปอร์ที่ขมวดคิ้วเข้าหากัน เธอยิ้มแล้วพูดว่า “ปีโป้คงจะไปหาผู้หญิงคนที่ชอบรึเปล่าคะ ครั้งที่แล้วฉันเห็นเขาเหมือนอ่านจดหมายอยู่เลย”

จดหมาย?

เปปเปอร์เลิกคิ้วขึ้น เขานึกถึงจดหมายที่เห็นวางอยู่ในห้องปีโป้เมื่อวันก่อน

หรือจะเป็นจดหมายรัก?

“เปปเปอร์คะ คิดอะไรอยู่น่ะ?” ส้มเปรี้ยวใช้ไหล่ของเธอชนไปที่ชายหนุ่มเบาๆ

ชายหนุ่มได้สติกลับคืนมา เขากระแอมออกมาแล้วพูดว่า “ไม่มีอะไรเหรอครับ ไปกันเถอะ”

“ค่ะ” ส้มเปรี้ยวยิ้มตอบรับ

เมื่อขึ้นรถไปแล้วสายตาของเปปเปอร์ก็มองไปยังถนนด้านหน้า จู่ๆก็เอ่ยถามขึ้นว่า “ส้มเปรี้ยว เรื่องบนอินเทอร์เน็ตเกี่ยวข้องกับคุณหรือเปล่า?”

เมื่อส้มเปรี้ยวได้ยินสิ่งนี้ เธอก็รู้สึกตึงเครียดขึ้นมาทันใด ใบหน้าดูโศกเศร้าเล็กน้อย “เปล่านะคะ เปปเปอร์คุณกำลังสงสัยว่าฉันเป็นคนทำเหรอ?”

เปปเปอร์เม้มริมฝีปากเรียวบางของเขา เขาไม่ได้ยอมรับแต่ก็ไม่ปฏิเสธ “ผมเห็นข่าวนั้นบนอินเทอร์เน็ต ด้านล่างเป็นแคปภาพหน้าจอที่ผมและมายมิ้นท์ดูการแข่งขันด้วยกัน ส่วนคุณก็บอกกับผมว่าคุณได้ชมถ่ายทอดสดด้วย”

คำพูดของมายมิ้นท์ไม่ผิด นั่นก็คือส้มเปรี้ยวมีโอกาสที่จะทำเรื่องแบบนี้ออกมาเนื่องจากว่าเธอหึงหวง

เพราะถึงอย่างไรเธอก็เคยทำแบบนั้นมาก่อน

ดวงตาของส้มเปรี้ยวเต็มไปความหม่นหมอง “เปปเปอร์คะทำไมคุณถึงคิดว่าฉันเป็นแบบนั้น? ใช่ค่ะฉันเคยดูถ่ายทอดสด ไม่อย่างนั้นฉันจะรู้ได้อย่างไรว่าคุณได้รับบาดเจ็บ แต่การที่ฉันได้ชมถ่ายทอดสดก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะต้องทำเรื่องนี้นี่คะ อีกอย่างฉันก็เคยสัญญากับคุณแล้วว่าจะไม่ทำร้ายคุณมายมิ้นท์ ฉันจะกล้าทำให้คุณผิดหวังได้อย่างไร ถ้าคุณไม่เอาฉันแล้วฉันจะทำยังไงล่ะคะ?”

เมื่อพูดจบเธอก็หันหน้าไปอีกทางหนึ่งด้วยความโมโห สายตามองไปทางหน้าต่างโดยไม่สนใจเขา

หางตาของเปปเปอร์เหลือบไปเห็นท่าทางอารมณ์ที่บูดบึ้งของเธอ เขาก็รู้สึกใจอ่อนและเสียใจเล็กน้อย

บางทีเขาอาจจะคิดไปมากจริงๆ

“ขอโทษนะครับส้มเปรี้ยว ผมไม่ควรจะสงสัยคุณง่ายๆ แบบนี้” เปปเปอร์จอดรถที่ข้างทาง จากนั้นปลดเข็มขัดนิรภัยแล้วเอนกายไปด้านข้างเพื่อกอดเธอ

ส้มเปรี้ยวซุกอยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่ม เธอพูดออกมาอย่างน้อยเนื้อต่ำใจว่า “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันรู้ว่าความสัมพันธ์ของฉันและคุณมายมิ้นท์ไม่ดี ดังนั้นเมื่อคุณมายมิ้นท์เกิดเรื่องขึ้น ทุกคนก็จะสงสัยว่าฉันเป็นคนทำ ฉันชินแล้วล่ะค่ะ”

เมื่อได้ยินดังนั้นเปปเปอร์ก็รู้สึกปวดใจมากกว่าเดิม เขาตบลงที่หลังของเธอเบาๆเป็นการปลอบโยน “ผมจะไม่สงสัยคุณอีกต่อไปแล้วครับ”

“จริงเหรอคะ?” ส้มเปรี้ยวเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยดวงตาเปียกชุ่ม

“จริงครับ” ชายหนุ่มพยักหน้า