รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 920

“คุณ……” คำพูดร้ายกาจของเขา มายมิ้นท์โกรธจนพูดไม่ออกเลย

ถึงเธอจะเข้าใจ แต่อิตาบ้านี่ไม่ว่ายังไงก็ไม่ยอมปล่อยเธอลง

เธอถูกเขาแบกแบบนี้ ท้องก็อึดอัด อับอายจนอยากตาย แต่ก็ไม่กล้าออกแรงดิ้น

ไม่ใช่แค่กลัวเขาจับเธอโยนลงมา แต่กลัวจะไปเกี่ยวแขนเขา

ก็หมายความว่า เธอทำได้แค่ถูกเขาแบกเดินไปอย่างยอมรับชะตากรรม

ไม่นาน เปปเปอร์ก็แบกมายมิ้นท์เดินบันไดดาดฟ้าเสร็จแล้ว จากนั้นก็เดินออกประตูใหญ่บันไดความปลอดภัย เดินมาถึงทางเดินชั้นบนสุด

มายมิ้นท์เห็นทางเดินอันคุ้นเคย ในใจก็ตื่นตระหนก ตีหลังชายหนุ่มสองสามที “เปปเปอร์ คุณแบกก็แบกแล้ว ตีก็ตีแล้ว ควรปล่อยฉันลงได้แล้วนะ ที่นี่มีคนจริงๆ ห้องทำงานเลขาผู้ช่วยข้างห้องทำงานฉันยังมีคนทำโอทีอยู่ ถ้าถูกพวกเธอเห็นเขา มันจะไม่ดี พรุ่งนี้ทั้งบริษัทต้องมีแต่เสียงนินทาแน่ๆ”

“ไม่เป็นไร พวกเขาอยากพูด ก็ให้พวกเขาพูดเถอะ” เปปเปอร์ไม่หยุดฝีเท้า เดินไปข้างหน้าต่อ

“เปปเปอร์!” มายมิ้นท์โกรธแล้วจริงๆ ความดังของเสียงก็เพิ่มขึ้นไม่น้อย

ริมฝีปากบางเปปเปอร์ขยับ กำลังจะตอบอะไรบางอย่างกับเธอ ข้างหน้าไม่ไกล จู่ๆ ห้องทำงานที่อยู่ฝั่งตรงข้ามห้องทำงานท่านประธานก็เปิดออก มีผู้หญิงสวมชุดพนักงานถือกระเป๋าสองคนเดินออกมาจากด้านใน

นี่คือเลขาและผู้ช่วยคนอื่นของมายมิ้นท์

ตอนนี้ทั้งสองทำโอทีเสร็จแล้ว กำลังเตรียมเลิกงาน

ขณะที่พูดคุยหัวเราะ จู่ๆ ก็รู้สึกอะไรบางอย่าง ทั้งสองจึงมองมาข้างๆ พร้อมกัน

เห็นเปปเปอร์ที่แบกใครบางคนอยู่ ทั้งสองก็อ้าปากกว้างด้วยความประหลาดใจทันที

“ป-ประธานเปปเปอร์?”

นี่มันเรื่องอะไรกัน?

ประธานเปปเปอร์มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?

แล้วทำไมเขาแบกใครบางคนอยู่ คนคนนั้นคือ……

ผู้หญิงสองคนจ้องมองคนที่เปปเปอร์แบกอยู่บนไหล่ เห็นชุดที่สวม เห็นได้ชัดว่าเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง

ถึงแม้พวกเธอจะเห็นแค่ต้นขาเรียวยาวและก้นที่งอนมากของผู้หญิงคนนี้ ไม่เห็นร่างกายส่วนบนและใบหน้าด้านหลังเปปเปอร์

แต่พวกเธอทำงานกับมายมิ้นท์มานาน ทำไมจะจำเธอไม่ได้

หลังจากจำได้ว่าคนที่เปปเปอร์แบกอยู่บนไหล่คือมายมิ้นท์ เลขาและผู้ช่วยทั้งสองก็ตะลึงงัน

“ประธานเปปเปอร์ ท่านประธาน นี่พวกคุณ……”

พวกเธอชี้มายมิ้นท์ แล้วชี้ไปที่เปปเปอร์ ไฟนินทาในดวงตายังไงก็ปิดไม่มิด

พระเจ้าช่วย นี่พวกเธอสามารถเห็นมันได้เหรอ?

ประธานเปปเปอร์แบกท่านประธานของพวกเธอเดินน่ะ

นี่มันไม่ใช่พล็อตในละครเหรอ?

โรแมนติกเกินไปแล้ว!

ขณะที่เปปเปอร์หยุดฝีเท้า ในใจมายมิ้นท์เต้นตึกตัก เกิดลางสังหรณ์ไม่ดี

ไม่งั้น เขาเดินอยู่ดีๆ จะหยุดทำไม

อย่างที่คิดไว้ วินาทีต่อมาที่เสียงประตูดังขึ้น จากนั้นเธอก็ได้ยินมีคนเอ่ยปากเรียกประธานเปปเปอร์

ในขณะนั้น เธอก็รู้สึกแย่แล้ว สมองเกิดแค่ความคิดเดียว นั่นก็คือพวกเขาโดนคนเห็นเข้าแล้ว

เธอรู้เปปเปอร์แบกเธอเดินไปห้องทำงานอย่างโจ่งแจ้งแบบนี้ จะถูกคนเห็นง่ายมาก

แต่ในเวลาเดียวกัน ในใจก็ยังรู้สึกโชคดีนิดหน่อย คิดว่าพวกเลขาและผู้ช่วยของตัวเองยังทำโอทีอยู่ คงไม่บังเอิญเดินออกมาตอนเปปเปอร์แบกเธอผ่านห้องทำงานพวกเธอหรอก

แต่คิดไม่ถึงเลย เธอจะโชคร้ายได้ขนาดนี้ ซวยมากขนาดนี้ พวกเขายังไม่เดินผ่านห้องทำงานเลขาและผู้ช่วยเลยนะ ในห้องทำงานนี้ก็มีคนออกมาแล้ว ถูกพวกเธอเห็นเข้าอย่างจัง

แถมยังจำเธอได้อีก

น่าขายหน้าจะตายอยู่แล้ว!

มายมิ้นท์ปิดหน้าร้องไห้ไม่ออก ใบหูที่เผยออกมาก็แดงไปหมด