รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 921

มายมิ้นท์ตบหลังชายหนุ่มที่อยู่บนตัวไปเบา ๆ “เอาล่ะ รีบลุกขึ้นได้แล้วค่ะ มีโทรศัพท์โทรเข้ามาแล้ว”

พอเปปเปอร์ได้ยินเธอเร่งรัด เรียวปากบางก็เม้มขึ้นมาเล็กน้อย แล้วก็ลุกขึ้นอย่างไม่เต็มใจ

มายมิ้นท์ยึดจับโซฟาไว้แล้วลุกขึ้นมา ไม่ได้สนใจผมเฝ้าที่ยุ่งเหยิง แล้วล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าเสื้อคลุม

พอเห็นชื่อที่แสดงอยู่บนหน้าจอ ก็รีบพูดขึ้นว่า “คุณป้าโทรมาค่ะ คิดว่าคงจะมาถามว่าพวกเราจะไปถึงกันกี่โมงมั้งคะ”

พูดจบ เธอก็รับสายขึ้นมา แล้วก็เอาโทรศัพท์แนบหูไว้ “สวัสดีค่ะ คุณป้า”

เปปเปอร์นั่งลงตรงด้านข้างเธอ แล้วจัดผมที่ยุ่งเหยิงให้เธอไปด้วยท่าทางที่อ่อนโยน

ทางปลายโทรศัพท์อีกฝั่ง คุณผู้หญิงกำลังนั่งอยู่บนโซฟา ในมือถือโทรศัพท์อยู่เช่นกัน ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มอ่อนโยนและดูมีเมตตาถามขึ้นว่า “มิ้นท์จ๋า นี่มันหนึ่งทุ่มครึ่งแล้วนะ พวกหนูจะมาถึงกันเมื่อไหร่เหรอจ๊ะ?”

พอมายมิ้นท์ได้ยินคำพูดนี้ ก็รีบก้มหน้าลงมองนาฬิกาข้อมือทีหนึ่ง แล้วรีบตอบกลับไปว่า “ขอโทษด้วยนะคะคุณป้า พวกเราเสียเวลามากเกินไปแล้ว เดี๋ยวพวกเราจะรีบออกเดินทางเดี๋ยวนี้เลยค่ะ ประมาณสองทุ่มก็น่าถึงแล้วค่ะ”

ที่นี่ห่างกับคฤหาสน์ตระกูลรัตติพีระไม่ไกลมากนัก ขับรถไปก็ใช้เวลาประมาณสี่สิบกว่านาทีก็ถึงแล้ว

พอคุณนายหญิงได้ยินคำตอบของมายมิ้นท์ ก็พยักหน้าขึ้นเล็กน้อย “งั้นก็ดี ป้าจะได้ให้ห้องครัวเริ่มทำอาหารสักที รอพวกเธอมานะจ๊ะ”

“ค่ะ” มายมิ้นท์ยิ้มแล้วก็ตอบกลับไปคำหนึ่ง

พอวางสายไปแล้ว เธอก็เก็บโทรศัพท์ไป แล้วก็ลากตัวเปปเปอร์ลุกขึ้นมา “เอาล่ะ คุณป้าโทรมาตามแล้ว พวกเรารีบไปกันเถอะค่ะ”

ระหว่างที่พูด เธอก็ถือถุงของขวัญและกล่องของขวัญหลายก่อนที่อยู่บนโซฟาขึ้นมา

เปปเปอร์เดินขึ้นหน้ามาก้าวหนึ่ง แล้วก็มารับกล่องของขวัญและถุงของขวัญส่วนใหญ่ไปจากมือเธอ “ผมถือเอง คุณถือแค่สองอันก็พอแล้ว”

เขาเหลือถุงของขวัญสองอันเอาไว้ในมือเธอ

สิ่งที่ใส่ในนั้น มีแค่กระเป๋าที่น้ำหนักเบาที่สุด

เขาเอาของที่หนักที่สุดไป แล้วเหลือของที่เบาที่สุดไว้ให้เธอ

มายมิ้นท์จะไม่เข้าใจความตั้งใจของเขาได้ยังไง ในขณะที่รู้สึกอบอุ่นหัวใจนั้น ก็แย่งกล่องของขวัญกลับมาจากมือเขาสองอัน “ฉันรู้ว่าคุณไม่อยากให้ฉันเหนื่อยเกินไป แต่ว่าแขนของคุณยังไม่หายดีเลย ของเยอะแยะขนาดนี้คุณหิ้วคนเดียว ฉันทำใจไม่ได้หรอกค่ะ เพราะฉะนั้น พวกเรามาช่วยกันหิ้วของพวกนี้ดีกว่า นี่ถ้าแขนคุณหายดีแล้ว ฉันก็จะไม่สงสารคุณเลย แล้วก็จะไม่แย่งกับคุณด้วย ไปกันเถอะค่ะ”

เธอยิ้มขึ้นมาทีหนึ่ง แล้วก็เดินไปทางประตูใหญ่ของห้องทำงานก่อนเลย

เปปเปอร์จ้องมองแผ่นหลังของเธอ แล้วก็มองดูแขนซ้ายของตัวเองเล็กน้อย ในใจก็อ่อนยวบราวกับจะกลายเป็นน้ำไปเลย

แล้วในขณะนั้นเอง มายมิ้นท์ก็เปิดประตูห้องทำงานออกและเดินออกไปแล้ว

พอออกมาแล้ว ไม่เห็นเปปเปอร์เดินตามออกมา แต่กลับยืนอึ้งอยู่ที่เดิม เธอก็มองตาขาวขึ้นมาทีหนึ่งแล้วก็ตะโกนใส่เขาขึ้นมาว่า “เปปเปอร์ คุณมัวทำอะไรอยู่เนี่ย เหม่อลอยทำไม ไปได้แล้วค่ะ”

พอเปปเปอร์ได้ยินเธอร้องเรียก แววตาก็สั่นไหวเล็กน้อยครู่หนึ่ง แล้วก็ตั้งสติกลับมาได้ เรียวปากก็ขยับตอบกลับไปว่า “มาแล้วครับ”

เขาก้าวขาเรียวยาวออก แล้วก็รีบเดินตามไป

ทั้งสองคนลงลิฟต์ไปพร้อมกัน แล้วก็มาถึงชั้นหนึ่งของตึกเทนเดอร์กรุ๊ป

รถของมายมิ้นท์จอดอยู่ตรงจุดจอดรถนอกห้องโถงใหญ่ ไม่ได้จอดไว้ที่ลานจอดรถใต้ดิน

มายมิ้นท์และเปปเปอร์เดินไปทางประตูใหญ่ติด ๆ กัน ระหว่างทาง มีพนักงานที่อยู่ทำโอทีจนถึงเวลาเลิกงานแล้วมองเห็นพวกเขา ต่างก็กล่าวทักทายกับพวกเขา

ในนั้น ยังมีพนักงานบางส่วน ในขณะที่กล่าวทักทายกับพวกเขา สายตาที่มองมาที่พวกเขา แฝงไปด้วยความหมายลึกซึ้งบางอย่าง

ความหมายลึกซึ้งแบบนั้น มายมิ้นท์รู้สึกว่าคุ้นตามาก