รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 922

เมื่อก่อนทำไมเธอถึงไม่รู้นะ ว่าเขามีความสามารถแก้ต่างให้ความผิดให้กลายเป็นถูกได้นะ?

แต่ว่า ท่าทางเขาแบบนี้ ก็ดูตลกดีนะ

คิดแล้ว มายมิ้นท์ก็อดไม่ได้จริง ๆ แล้วก็หัวเราะพรืดออกมาคำหนึ่ง

พอเปปเปอร์เห็นเธอหัวเราะ ก็ยังไม่ลืมที่จะถามขึ้นมาคำหนึ่งว่า “ทำไมเหรอ?”

ทำไมอยู่ ๆ ถึงหัวเราะขึ้นมาล่ะ?

มายมิ้นท์กวาดตามองเขาอย่างอ่อนช้อยทีหนึ่ง “คุณคิดว่ายังไงละคะ?”

“ผมไม่รู้” เปปเปอร์ส่ายหน้าขึ้นมา

เรื่องนี้เขาไม่รู้จริง ๆ

ก่อนหน้านี้เธอยังมีท่าทางอย่างกับว่าโกรธเคือง กำลังโกรธเขาอยู่เลย

วินาทีต่อมา ก็หัวเราะขึ้นมาซะแล้ว

ความเร็วของการเปลี่ยนสีหน้านี้เร็วเกินไปแล้ว เร็วจนเขาหาสาเหตุไม่เจอด้วยซ้ำ

พอเห็นชายหนุ่มมีสีหน้ามึนงง มายมิ้นท์ก็ทำเสียงหึขึ้นมาเล็กน้อย “ไม่รู้ก็ถูกต้องแล้ว ฉันจะไม่อยากบอกคุณหรอก จะตั้งใจทำให้คุณอยากรู้ ใครใช้ให้ก่อนหน้านี้ฉันบอกให้คุณปล่อยฉันลง แต่คุณไม่ยอมปล่อยล่ะ นี่ถือเป็นบทลงโทษที่ฉันให้คุณ หึ!”

พูดจบ เธอก็หันหน้าไปทางหน้าต่างเลย ใบหน้าเรียวมีท่าทางได้ใจ เปปเปอร์เห็นแล้วก็รู้สึกชื่นชอบเป็นอย่างมาก

ถ้าไม่ใช่เพราะว่าตอนนี้เขากำลังขับรถอยู่ ต้องคอยระวังความปลอดภัยบนท้องถนน เขาก็จะต้องยื่นมือออกไปหยิกแก้มที่ป่องขึ้นมาตอนทำเสียงหึสักที ความรู้สึกตอนมือสัมผัสจะต้องดีมากแน่ ๆ

ปลายลิ้นของเปปเปอร์แตะกระพุ้งแก้มไปเล็กน้อย แล้วครุ่นคิดไปด้วยดวงตามืดมน

เวลาผ่านไปเร็วมาก พริบตาเดียวก็ผ่านไปสี่สิบนาทีแล้ว และคฤหาสน์ตระกูลรัตติพีระก็อยู่ไม่ไกลแล้ว

เปปเปอร์เพิ่งจะขับรถเข้ามาในเขตพื้นที่คฤหาสน์ตระกูลรัตติพีระ มายมิ้นท์ก็เห็นที่ประตูคฤหาสน์ด้านหน้าที่ไม่ไกลนักนั้น คุณนายราศรีกับประธานวสุกำลังมายืนรออยู่ตรงนั้นแล้ว เห็นได้ชัดว่ามายืนรอต้อนรับพวกเขา

พอเห็นแบบนี้ ในใจของมายมิ้นท์ก็มีความอบอุ่นพาดผ่านไป บนใบหน้าก็มีรอยยิ้มซาบซึ้งแสดงออกมา “เมื่อกี้ตอนที่คุยโทรศัพท์ก็บอกไปแล้ว ว่าไม่ต้องมายืนรอพวกเราที่หน้าประตู แต่สุดท้ายก็มายืนรออยู่ดี”

เปปเปอร์เองก็มองที่คู่สามีภรรยาวัยกลางคนด้านหน้า แล้วเรียวปากบางก็ขยับพูดขึ้นว่า “ผู้ใหญ่ก็แบบนี้แหละ ปากก็รับปากไว้แล้ว แต่ก็ยังใช้การกระทำของพวกเขา มาแสดงความรักและการให้ความสำคัญที่มีต่อลูกหลานอีก”

มีแค่ญาติสนิทที่สนิทที่สุดเท่านั้น ถึงจะทำแบบนี้

มายมิ้นท์พยักหน้าขึ้นอย่างเห็นด้วย “ใช่ค่ะ คุณลุงคุณป้าดีกับฉันมากจริง ๆ ทุกครั้งที่มา ก็จะมีคนมายืนรอรับฉันที่หน้าประตูตลอดเลย”

“ทางนี้ ทางนี้!” ตรงด้านหน้า พอคุณนายราศรีเห็นรถสีแดงของมายมิ้นท์ขับเข้ามา ก็รีบกวักมือเรียก จากนั้นก็ชี้ไปที่จุดจอดรถด้านข้าง เพื่อบอกให้รู้ว่าให้จอดรถที่ตรงนี้

ถึงแม้ว่าประธานวสุที่อยู่ข้างกายเธอจะไม่ได้กระตือรือร้นเท่าเธอ แต่สายตาที่มองมาที่รถตลอดนั้น ก็แฝงไว้ด้วยความยินดีเป็นอย่างมาก กับการมาของเขากับมายมิ้นท์

เปปเปอร์ขับรถไปจอดจนเรียบร้อย ภายใต้การกำกับของคุณนายราศรี จากนั้นก็ปลดเข็มขัดนิรภัยออกแล้วผลักประตูลงจากรถไป

อีกด้านหนึ่ง มายมิ้นท์ก็ผลักประตูรถออกแล้วลงจากรถเช่นกัน

ในวินาทีที่ลงจากรถนั้น คุณนายราศรีที่ยืนอยู่กับบนบันไดหน้าประตูคฤหาสน์กับประธานวสุในตอนแรก ก็ยิ้มแย้มแล้วรีบกางแขนออก และวิ่งมาทางมายมิ้นท์ “มิ้นท์ ป้าคิดถึงหนูแทบแย่ รีบมาให้ป้ากอดหน่อยเร็ว”

มายมิ้นท์คุ้นเคยกับความกระตือรือร้นของคุณนายราศรีมาตั้งนานแล้ว พอเห็นคุณนายราศรีวิ่งมา ก็เดินขึ้นหน้าไปหลายก้าว แล้วกางแขนออก กอดกับตัวคุณนายราศรีไว้ “คุณป้า หนูก็คิดถึงคุณป้าค่ะ”

ทางนี้คนหนึ่งแก่คนหนึ่งเด็กกำลังรักกันหวานชื่น ส่วนทางนั้นก็คนหนึ่งแก่คนหนึ่งเป็นผู้ชายเหมือนกันทั้งสองคน กลับต่างฝ่ายต่างจ้องมองกันไปมาไม่พูดอะไร บรรยากาศเมื่อเทียบกับความชื่นมื่นของทางนี้แล้ว ก็ดูสงบเงียบและอึดอัดมากกว่ามาก

ในเมื่อ เป็นชายชาตรีด้วยกันทั้งสองคน จะให้มากอดเหมือนพวกเธอคงจะไม่ได้หรอกมั้ง?

ยิ่งไปกว่านั้น ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขา ก็ยังไม่ได้สนิทสนมกันถึงขั้นนั้นด้วย

“แค่ก คือว่าอะไรนะ……” ยังไงประธานวสุก็ยังเป็นเจ้าบ้าน ซึ่งก็รู้ว่าไม่มีหลักการที่จะต้องให้แขกต้องเป็นผู้เอ่ยปากพูดขึ้นมาก่อน

ถึงเขาจะไม่รู้ว่าต้องปฏิบัติกับเปปเปอร์ยังไง แต่ตอนนี้ก็ต้องก้าวออกมาแสดงออกสักหน่อย