รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 928

“หิวนิดหน่อยแล้วค่ะ” มายมิ้นท์ลูบท้องขึ้นมา แล้วก็ไม่ได้เกรงใจกับคุณนายราศรีอีก

ในเมื่อ พวกเขามีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันมาก ไม่จำเป็นที่จะต้องมาเสียเวลาทำตัวสุภาพเลย

พอได้ยินคำตอบของมายมิ้นท์ คุณนายราศรีก็รีบพูดขึ้นว่า “งั้นพวกเรารีบไปกันเถอะ”

“ได้ คุณลุงคุณป้าเชิญนำไปก่อนเลยค่ะ เดี๋ยวพวกเราจะตามอยู่ข้างหลัง” มายมิ้นท์พยักหน้าขึ้นเล็กน้อย

จากนั้น ประธานวสุก็จับมือคุณนายราศรีไว้ แล้วเดินไปทางห้องอาหารเลย

ด้านหลัง เปปเปอร์ก็จับมือมายมิ้นท์ไว้แล้วเดินตามหลังพวกเขามาเหมือนกัน

พอเดินไปเรื่อย ๆ นิ้วมือของมายมิ้นท์ก็สะกิดฝ่ามือของชายหนุ่มไปทีหนึ่ง

ชายหนุ่มค่อย ๆ รวบมือเธอไว้ในฝ่ามือ ทำให้เธอไม่มีทางกระดุกกระดิกไปเรื่อยได้ แล้วถึงถามเสียงต่ำขึ้นว่า “เป็นอะไรเหรอ?”

มายมิ้นท์ชี้ไปที่ประธานวสุและคุณนายราศรีที่อยู่ข้างหน้าเล็กน้อย เอามืออีกข้างหนึ่งมาแนบอยู่ที่ริมฝีปาก แล้วพูดเสียงเบาขึ้นว่า “เกิดอะไรขึ้น ทำอยู่ ๆ คุณป้าถึงปฏิบัติกับคุณเปลี่ยนไปมากขนาดนี้?”

ตอนที่มาถึง ประธานวสุเป็นคนที่ค่อนข้างกระตือรือร้นกับเปปเปอร์มากกว่า

แต่คุณนายราศรี เมื่อเทียบกันแล้ว ก็จะค่อนข้างเย็นชา ถึงแม้เธอจะรู้ว่าคุณนายราศรีแสร้งทำเป็นมีท่าทางเย็นชา ซึ่งจริง ๆ แล้วก็เพราะว่าต้องการทดสอบเปปเปอร์

แต่ก็คงจะไม่รวดเร็วขนาดนี้ ก็ทดสอบจบแล้วนะ?

พอได้ยินมายมิ้นท์ถามขึ้นมาอย่างสงสัย เรียวปากของเปปเปอร์ก็คลี่ยิ้มขึ้นมา “ง่ายมาก แค่เอาของขวัญออกมาให้พวกเขาเปิดดู”

พอคำพูดนี้พูดออกมา มายมิ้นท์ก็เข้าใจอะไรขึ้นมาทันที พอเลิกคิ้วที่สวยงามขึ้นเล็กน้อยแล้ว แล้วก็ชูนิ้วโป้งขึ้นมาให้เปปเปอร์ “แผนนี้ของคุณดีมาก ฉันนึกว่า คุณจะเอาของขวัญให้พวกเขาก่อนที่เราจะจากไปซะอีก”

“ไม่จำเป็นหรอก” เปปเปอร์หัวเราะเสียงต่ำแล้วพูดขึ้น “ในเมื่อจะสามารถทำให้คุณนายราศรียอมรับผมได้เร็ว ๆ ทำไมถึงไม่ทำล่ะ?”

“ที่คุณพูดมาก็ถูก” มายมิ้นท์เองก็ยิ้มขึ้นมา

ในห้องอาหาร สองสามีภรรยาประธานวสุที่เพิ่งจะนั่งลงไป พอเห็นมายมิ้นท์กับเปปเปอร์เพิ่งจะเดินเข้าประตูห้องอาหารมา ก็อดไม่ได้ที่จะเร่งรัดขึ้นว่า “มิ้นท์ เปปเปอร์ พวกหนูกำลังคุยอะไรกันอยู่ รีบเข้ามาเร็ว”

“มาแล้วค่ะ” มายมิ้นท์ยิ้มแล้วตอบกลับไป จากนั้นก็จูงมือเปปเปอร์ไว้ แล้วเร่งฝีเท้าเดินเข้าไป

ในระหว่างอาหารเย็น ทั้งสี่คนเข้ากันได้อย่างมีความสุขมาก

มายมิ้นท์กับคุณนายราศรีพูดคุยหัวข้อเรื่องเครื่องสำอางเสื้อผ้าและรองเท้าที่พวกผู้หญิงเขาชอบกันไป

ส่วนเปปเปอร์กับประธานวสุ ก็พูดคุยพวกเรื่องทางธุรกิจไป

ต่างก็ไม่รบกวนซึ่งกันและกัน แล้วก็ดูกลมกลืนกันเป็นอย่างมาก

จนถึงห้าทุ่มตอนกลางคืน มายมิ้นท์กับเปปเปอร์ถึงได้เอ่ยปากบอกลา

คุณนายราศรียังอยากรั้งทั้งสองคนให้นอนค้างที่บ้าน แต่ถูกมายมิ้นท์กับเปปเปอร์ปฏิเสธไป

เหตุผลที่มายมิ้นท์ปฏิเสธนั้นง่ายมาก เธอรู้ว่าเปปเปอร์ไม่ชอบนอนค้างบ้านคนอื่น เพราะฉะนั้นแน่นอนว่าเธอก็เลยต้องเป็นห่วงความรู้สึกของเปปเปอร์ด้วย

สำหรับเหตุผลของการปฏิเสธของเปปเปอร์นั้น ก็ยิ่งตรงมาก ๆ ก็คือ

ตอนกลางคืนเขาอยากจะใช้ชีวิตสองต่อสองกับมายมิ้นท์

แล้วพักอยู่บ้านคนอื่น จะถือว่าได้อยู่กันสองต่อสองได้ยังไง

พอเห็นมายมิ้นท์และเปปเปอร์มีใจที่จะจากไปอย่างแน่วแน่ คุณนายราศรีเองก็เลยต้องปล่อยไป และตอบตกลงให้ทั้งสองคนจากไป แล้วก็ส่งทั้งสองคนไปถึงหน้าประตูพร้อมกับประธานวสุ

ที่นอกคฤหาสน์ คุณนายราศรีกอดมายมิ้นท์ไปเล็กน้อย “มิ้นท์ บอกให้เปปเปอร์ขับรถช้า ๆ หน่อยนะ ต้องระวังตัวดี ๆ นะรู้ไหม?”

เธอจัดผมตรงข้างใบหูให้มายมิ้นท์เล็กน้อย

มายมิ้นท์อมยิ้มแล้วก็พยักหน้าขึ้น “ฉันทราบแล้วค่ะ”

ระหว่างที่พูด เธอก็หันหน้ามองไปที่ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้าง ๆ รถ

พอชายหนุ่มรู้สึกถึงสายตาของเธอ แล้วก็ค่อย ๆ เบือนหน้ามองไป แล้วสบตาเข้ากับสายตาของเธอ และยิ้มจาง ๆ อย่างมีสว่างสดใสทำให้คนลุ่มหลงให้กับเธอ

คุณนายราศรีเองก็เห็นการแสดงออกของทั้งสองคนกับตา แล้วก็อดไม่ได้ที่จะส่ายหน้าและหัวเราะออกมา

ความสัมพันธ์ของคนสองคนนี้นั้นดีมากจริง ๆ

ตัวติดกับทุกวินาที

แบบนี้ก็ดีแล้ว พอเห็นการคืนดีกันของพวกเขาไม่มีปัญหาใด ๆ ความกังวลในใจเธอ ก็ถือได้ว่าได้ปล่อยวางลงหมดแล้วจริง ๆ

“ไปเถอะ” คุณนายราศรีปล่อยมือมายมิ้นท์ออก แล้วผลักเธอไปทางเปปเปอร์ทีหนึ่ง

มายมิ้นท์เซไปข้างหน้าก้าวหนึ่ง

พอเปปเปอร์เห็นเข้า ขายาว ๆ ก็รีบก้าวมา แล้วก็มารับตัวเธอไว้ทันที