รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 931

“คุณไม่ต้องรู้สึกละอายใจหรอก” เปปเปอร์ยื่นมือออกไป บีบที่แก้มเธอเบา ๆ “ขอแค่คุณไม่ได้อยากจะฆ่าผม คุณก็ทำกับผมได้ทุกอย่าง โดยไม่ต้องรู้สึกละอายใจอะไรทั้งนั้น ส่วนผมจะคิดซะว่าคุณซุกซน เป็นเพราะว่าคุณชอบผมถึงทำกับผมแบบนี้ หรือการกระทำอย่างเมื่อกี้ คุณจะไปทำกับคนนอกด้วยเหรอ?”

มายมิ้นท์ส่ายหน้าเล็กน้อย “ฉันบ้าเหรอ”

ถ้าทำกับคนนอก คนอื่นก็จะเหวี่ยงมาทั้งฝ่ามือนะซิ

เปปเปอร์คลี่ยิ้มขึ้น “นี่ก็ถูกแล้วไง? เพราะฉะนั้น นี่คือความสนใจพิเศษที่คุณมีต่อผม เป็นการแสดงออกถึงความรักในอีกรูปแบบหนึ่ง แล้วทำไมต้องละอายใจด้วย เอาโทรศัพท์มาให้ผม”

เขาคลายมือที่ยันศีรษะไว้ออก แล้วก็ลุกขึ้นมานั่งบนเตียง แผ่นหลังพิงอยู่ตรงหัวเตียงแล้วยื่นมือไปหาหญิงสาว

“คุณจะเอาโทรศัพท์ไปทำไมคะ?” ถึงแม้ว่าปากของหญิงสาวจะถามไป แต่ว่ามือ ก็ได้ยื่นโทรศัพท์ไปให้กับเธอ

พอเปปเปอร์รับโทรศัพท์มาแล้ว ก็หันหน้าจอสีดำเข้าหาตัวเอง แล้วก็มองภาพตัวเองที่สะท้อนออกมาบนหน้าจอสีดำ

พอเห็นเรียวปากสีแดงเข้มแล้ว มุมปากก็คลี่ยิ้มขึ้นมาเสี้ยวหนึ่ง “ฝีมือไม่เลวเลยนี่”

เขาชื่นชมขึ้นมา

มายมิ้นท์ใบหน้าแดงก่ำ “ฉันควรจะ……ควรจะพูดขอบคุณไหมคะ?”

เปปเปอร์หัวเราะเสียงต่ำขึ้นมา “คุณอยากขอบคุณการชื่นชมของผม แน่นอนว่าได้อยู่แล้ว แต่ว่า……”

“แต่ว่าอะไรคะ?” มายมิ้นท์กะพริบตาจ้องมองเขาเล็กน้อย

ชายหนุ่มขยับเรียวปากตอบกลับไป “เป็นชายชาตรีคนหนึ่ง จะมาทาลิปสติกมันยังไงก็ไม่ค่อยดีหรอกนะ”

มายมิ้นท์รีบพยักหน้าขึ้นมา “ฉันรู้แล้ว ฉันก็แค่เห็นว่าคุณยังไม่ตื่น อยู่ ๆ ก็เกินความคิดพิเรนขึ้นมาแล้วอยากจะแกล้งคุณสักหน่อย แต่ฉันไม่เคยคิดที่จะให้คุณทาปากแดงออกนอกบ้านนะคะ เพราะไม่ว่ายังไง คุณก็เป็นคนของฉัน ฉันจะให้คนอื่นมาหัวเราะเยาะคุณได้ยังไง? ถึงแม้ว่าพวกเขาคงจะไม่หัวเราะคุณจริง ๆ เพราะว่าทาลิปนี้เข้าไปแล้ว ก็เหมาะกับคุณมาก แต่ว่าพวกเขาคงจะต้องจ้องคุณตาไม่กะพริบ เพราะว่าคุณที่เย้ายวนแบบนี้ ทำให้คนอื่นสนใจคุณมากกว่าปกติอีก”

“อ๋อ?” ดวงตาของเปปเปอร์มีประกายพาดผ่านไปเสี้ยวหนึ่ง “งั้นคุณสนใจผมในตอนนี้เป็นพิเศษไหมล่ะ?”

มายมิ้นท์กระแอมไอขึ้นมาคำหนึ่งด้วยใบหน้าแดงก่ำ “ก็ยังพอได้อยู่ค่ะ!”

ในตอนที่ตอบคำถามนั้น เธอก็แอบมองไปที่เรียวปากของเขาทีหนึ่ง

พอเห็นท่าทางที่หลบ ๆ ซ่อน ๆ แอบมองตัวเองของหญิงสาวแล้ว ดวงตาของเปปเปอร์ก็เต็มไปด้วยความขำขัน “ดูท่าคุณเอาก็สนใจผมเป็นพิเศษซินะ แต่ไม่ว่าจะสนใจมากแค่ไหน ปากแดงนี่ก็ต้องเช็ดออก อย่างที่คุณพูด คุณไม่อยากให้คนอื่นเอาแต่มาจ้องมองผม ซึ่งก็เหมือนกัน ผมก็ไม่ชอบให้คนอื่นเอาแต่มาจ้องมองผมตลอดเวลา ผมแค่อยากให้คุณจ้องผมคนเดียวเท่านั้น ถ้าเกิดว่าคุณชอบที่ผมเป็นแบบนี้ งั้นทุกคืนตอนที่กลับมาบ้านแล้ว ถ้าคุณอยากดู ผมก็จะแต่งเป็นแบบนี้ให้คุณดู หรือแม้แต่แต่งตัวตามบทบาทก็ยังได้เลย”

เขาชิดไปที่ข้างหูเธอ แล้วกัดติ่งหูเธอเบา ๆ ทีหนึ่ง แล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแหบแห้งมีเสน่ห์

ชั่วขณะหนึ่ง แผ่นหลังของมายมิ้นท์แข็งทื่อขึ้นมาทันที แล้วขนลุกซู่ขึ้นมาทั้งตัว ทั้งรู้สึกชาวาบ ทั้งรู้สึกซู่ซ่า ใบหน้าเรียวเล็กทั้งหน้า ก็แดงขึ้นมาเป็นอย่างมาก “เลิกพูดได้แล้วค่ะ”

เธอผลักชายหนุ่มออกเบา ๆ

ชายหนุ่มจ้องมองใบหน้าแดงก่ำกับใบหูที่แดงก่ำของเธอ แดงลงมาจนถึงคอ แล้วหน้าอกกระเพื่อมขึ้น หัวเราะเสียงต่ำอย่างน่าฟังเสนาะหูขึ้นมา

พอได้ยินเสียงหัวเราะของชายหนุ่ม มายมิ้นท์ก็รู้สึกว่าตัวเองเขินอายมากยิ่งขึ้น

ก็คงจะมีแต่ผู้ชายคนนี้แล้วที่คิดออกมาได้ ที่จะแต่งให้เธอดูแบบนี้ทุกวัน แล้วก็ยังจะแต่งตัวตามบทบาทอีกด้วย

พอคิดได้แบบนี้ เขาก็ยังสามารถเล่นได้อย่างมีความสุขมากขนาดนี้

แม้แต่แต่งตัวตามบทบาทก็ยังทำได้

แต่ว่าเธอจะแต่งเป็นอะไรดีล่ะ?

ถ้าเกิดว่าเธอได้แต่งเป็นบทบาทที่สามารถข่มเขาได้สักบท ก็ดูเหมือนกับว่าจะพอได้อยู่นะ……

แค่ก ถุย ถุย ถุย คิดอะไรอยู่เนี่ย!

มายมิ้นท์รีบส่ายหน้าขึ้นมาทันที

นี่มันจริง ๆ เลย ความคิดถูกผู้ชายคนนี้ทำให้เพี้ยนไปหมดแล้ว

ต้องรู้ไว้นะ ที่ผ่านมานั้นเธอบริสุทธิ์มากแค่ไหน แต่ตอนนี้ทำไมถึง……

คิดไม่ได้ คิดต่อไปไม่ได้แล้ว

มายมิ้นท์ถอนหายใจยาว ๆ ออกมาคำหนึ่ง แล้วก็รีบข่มความคิดฟุ้งซ่านพวกนั้นไป ตัวเองจะได้ไม่ตกต่ำไปจริง ๆ

และแล้วดวงตาของชายหนุ่มสั่นไหวเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ปล่อยเธอไป “เมื่อกี้คิดอะไรอยู่เหรอ?”

มายมิ้นท์เบิกตากว้างขึ้น แล้วก็ตอบเสียงดังกลับมาอย่างอัตโนมัติว่า “ไม่ได้คิดอะไร”

“จริงเหรอ?” เปปเปอร์ยักคิ้วขึ้น เห็นได้ชัดว่าไม่เชื่อ

มายมิ้นท์พยักหน้าขึ้นมาติด ๆ อย่างกับลูกไก่จิกข้าวเปลือก “จริงซิ ต้องจริงอยู่แล้ว”