รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 94

“จะว่าไปก็ถูก งั้นเดี๋ยวผมจะรีบจัดการให้ ผมจะส่งคุณกลับไปที่คอนโดพราวฟ้าก่อนแล้วกัน ขาคุณเป็นแบบนี้จะขับรถได้ยังไง?” ลาเต้หยิบกุญแจรถของเขาขึ้นมา

มายมิ้นท์ก็ไม่ได้ปฏิเสธ เธอตอบรับ “อืม” เบาๆ เป็นความหมายว่าเห็นด้วย

เมื่อขึ้นรถไปแล้ว เธอก็เข้าไปในเวยโป๋ของตนเองและโพสข้อความว่า “วันพรุ่งนี้เช้าตอนสิบโมง ฉันจะจัดงานแถลงข่าวขึ้นที่บริษัท เพื่ออธิบายความคับข้องใจระหว่างฉันและประธานเปปเปอร์แห่งบริษัทตระกูลนวบดินทร์ อีกทั้งความคับข้องใจระหว่างฉันกับคุณส้มเปรี้ยวแห่งเอสซีกรุ๊ปด้วย ขอทุกท่านโปรดติดตาม”

เนื่องจากก่อนหน้านี้เกิดกระแสครั้งใหญ่ในโลกอินเทอร์เน็ต ดังนั้นจึงมีคนติดตามเวยโป๋ของเธอค่อนข้างมาก ตอนนี้เมื่อเธออัพเดทสเตตัส แน่นอนว่าต้องมีคนเข้ามาคอมเม้นท์โพสต์ของเธอมากมาย

“แหม จะออกมาแก้ต่างหรือไง?”

“ก็ใช่น่ะสิ คนรวยมักจะใช้งานแถลงข่าวออกมาแก้ต่าง!”

“น่าสะอิดสะเอียนพวกคนรวยเหล่านี้เหลือเกิน เธอเข้ามาตามรังควานประธานเปปเปอร์ไม่ใช่เรื่องจริงหรือไง? เหอะๆ!”

เมื่ออ่านคอมเม้นท์ซึ่งมีแต่ความประสงค์ร้ายเหล่านี้ มายมิ้นท์เพียงแค่เลิกคิ้วงามได้รูปของเธอแต่ไม่ตอบอะไรกลับไป เธอปิดเวยโป๋ และนั่งหลับตาสนิท

ถึงอย่างไรทุกเรื่องจะถูกจัดการให้เสร็จสิ้นในวันพรุ่งนี้ เธอไม่อยากจะไปสนใจพวกคนเหล่านั้นหรอก

ในเวลาต่อมา ก็เดินทางมาถึงคอนโดพราวฟ้า

ลาเต้จอดรถ แล้วหันหลังไปคุยกับผู้หญิงซึ่งอยู่ด้านเบาะหลังว่า “พรุ่งนี้เช้าผมจะมารับคุณนะ”

“ค่ะ ขับรถระวังด้วย” มายมิ้นท์เปิดประตูแล้วลงจากรถไป

ลาเต้ส่งจูบให้เธอก่อนจะขับรถออกไป

มายมิ้นท์มองดูเขาจนกระทั่งรถนั้นหายลับไปจากสายตา จึงได้ใช้ไม้ค้ำเดินกะเผลกเข้าไปในตัวอาคาร

เมื่อเธอเดินออกมาจากลิฟต์ก็พบว่าปีโป้กำลังยืนอยู่ด้านหน้าห้องของเธอ

ปีโป้มองเห็นเธอดวงตาก็เป็นประกายทันที “พี่มายมิ้นท์ครับ กลับมาแล้วเหรอ?”

“มาได้ยังไงกัน?” มายมิ้นท์ขมวดคิ้ว “ทะเลาะกับแม่อีกแล้วเหรอ? คงไม่ได้หนีออกจากบ้านแล้วจะมาอาศัยอยู่ที่นี่ใช่ไหม?”

“ไม่ใช่ครับ” ปีโป้ส่ายหัว “ผมตั้งใจมาหาพี่โดยตรง”

“มาหาฉันทำไม?” มายมิ้นท์เดินตรงเข้าไป

ปีโป้เหลือบมองดูเธอแล้วก้มหน้าอย่างรู้สึกผิด “เรื่องบนอินเทอร์เน็ตนั้นผมรู้เรื่องแล้ว ผมขอโทษนะครับ เป็นความผิดของผมเอง ถ้าผมไม่ได้เอาตั๋วไปให้พี่ ก็คงจะไม่กลายเป็นข่าวลือแบบนี้”

ที่จริงเขาเพียงต้องการอยากจะเชิญเธอไปดูเขาแข่งขันก็เท่านั้น แต่คิดไม่ถึงว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น

ดังนั้นเขาจึงรู้สึกเสียใจเป็นอย่างมาก

แต่มายมิ้นท์กลับมองไปที่มีโป้อย่างประหลาดใจ “เธอขอโทษฉันอย่างนั้นเหรอ?”

“ขอโทษแล้วทำไมล่ะครับ?” ปีโป้ยกมือขึ้นเกาศีรษะอย่างงุนงง

มายมิ้นท์เบ้ปากแล้วพูดว่า “ฉันอยู่ที่ตระกูลตระกูลนวบดินทร์มาตั้งหกปี ก่อนหน้านี้เธอปฏิบัติกับฉันอย่างไร ฉันคงไม่ต้องรื้อฟื้นความทรงจำให้หรอกนะ เอาเป็นว่าเธอไม่เคยจะขอโทษฉันเลยสักครั้ง”

เมื่อได้ยินประโยคนี้ ใบหน้าของปีโป้ก็แดงเรื่อ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเขินอายทำตัวไม่ถูก

“มันไม่เหมือนกัน”

“แตกต่างกันตรงไหน?” มายมิ้นท์ถามกลับอย่างแผ่วเบา

ปีโป้เอามือกุมลูกบาสของตัวเองแล้วพูดว่า “ไม่เหมือนกันแหละน่า”

“อ้อ ถ้าอย่างนั้นเราคงไม่มีอะไรต้องพูดกัน เธอกลับไปเถอะและอย่ามาที่นี่อีก” มายมิ้นท์โบกมือและสั่งให้เขาออกไป

ปีโป้ไม่ได้ออกไปตามที่เธอพูดแต่กลับจ้องมองมายมิ้นท์ด้วยความตั้งอกตั้งใจ “พี่มายมิ้นท์ครับ เรื่องนี้ผมจะช่วยพี่จัดการเอง”

“ช่วยฉันอย่างนั้นเหรอ?” มายมิ้นท์เหมือนได้ยินเรื่องตลก เธอหัวเราะเยาะเย้ยว่า “จะช่วยฉันจัดการได้อย่างไร เธอเป็นแค่เด็กนักเรียนม.ปลายที่ยังเรียนไม่จบนะ?”

“ผม……”

“เอาล่ะ” มายมิ้นท์ยกมือขึ้นนวดหัวคิ้วแล้วพูดขัดจังหวะเขาอย่างหมดความอดทน “การที่เธออยู่ห่างจากฉันหน่อยก็ถือว่าเป็นการช่วยฉันแล้ว ไม่เคยสังเกตหรือไงว่าทุกครั้งที่ฉันมีปัญหา ก็ล้วนแต่เป็นคนในตระกูลนวบดินทร์ที่นำปัญหามาให้ฉัน”

ประโยคนี้ปีโป้ไม่ค่อยเห็นด้วยเท่าไรนัก เขาเบ้ปากพึมพำว่า “ไม่ใช่สักหน่อย”

“ไม่ใช่เหรอ?” แววตาอันเย็นเยือกแผ่ซ่านเข้ามาในดวงตาของมายมิ้นท์ “ปีโป้ ลองถามตัวเองดูใหม่นะ ตั้งแต่วันแรกที่ฉันแต่งเข้าไปในตระกูลนวบดินทร์ คนในตระกูลทำอย่างไรกับฉัน? ทั้งเย็นชา รุนแรง จู่โจมด้วยวาจา พยายามทำให้ฉันต้องอึดอัดใจ ใส่ร้ายป้ายสี ที่ฉันพูดมาเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า?”