รักนายมันเจ็บเหลือเกิน นิยาย บท 2

บทที่ 2 ขอร้องพวกคุณ ได้โปรดช่วยฉัน

ยิ่งเวลาผ่านไปท้องของรสรินก็เพิ่มระดับความเจ็บมากขึ้นเรื่อย ๆ ใกล้จะคลอดเต็มทีแล้ว เธอพยายามคลานไปที่ประตูแล้วใช้แรงที่เหลืออยู่พยายามทุบมัน

“เซน เปิดประตู ขอร้องละ พาฉันไปโรงพยาบาล...”

เธอร้องไห้น้ำตานองหน้า ตรงหว่างขาก็ยังคงมีเลือดที่ไหลออกมาไม่หยุด เปรอะเปื้อนไปตามกระโปรงและหิมะบนพื้น ช่างเป็นภาพที่ชวนให้ตกตะลึง แม้แต่บอดี้การ์ดสองคนตรงหน้าประตูยังแสดงออกให้เห็นทางสีหน้า

“เซน! เปิดประตู!” รสรินพยายามใช้มือที่ดูเหมือนจะไม่มีเรี่ยวแรงแล้วเคาะประตูเรียกเขา

“ฉันขอร้องคุณ ลูกจะคลอดแล้ว... คุณต้องพาฉันไปโรงพยาบาล ไม่ว่าอะไรฉันก็ยอมคุณหมดแล้ว”

ประตูก็ยังรงปิดสนิท ไร้วี่แววของเสียงที่จะตอบกลับมา

แท้ที่จริงแล้วเซนเขาไม่ได้สนใจเธอแม้แต่น้อย

ในที่สุดรสรินก็หมดเรี่ยวแรง เธอคลานอยู่บนพื้นบ้านและกำลังทรมานจากการเจ็บจี๊ดขึ้นมาที่ท้อง เหงื่อพลางไหลซึม หน้าก็ขาวซีดดูไร้สี

เจ็บมากจริง ๆ ....

ถ้าเธอยังไม่ไปโรงพยาบาล เธอจะตายไปพร้อมกับลูกหรือป่าวนะ สองแม่ลูกจะตายลงตรงนี้หรอ?

ไม่ต้องการอย่างนั้น...

รสรินใช้มือลูบไปที่ท้อง ถึงเธอจะตายก็ช่าง แต่เด็กคนนี้จะต้องไม่ตายไปพร้อมกับเธอ เขายังไม่ได้เกิดมา ยังมาได้มีโอกาสที่จะเห็นสีสันของโลกใบนี้ เขาจะตายอย่างนี้ไม่ได้

เธอพยายามคลานไปทางประตูทางออก

เธอต้องไปขอความช่วยเหลือ....

บอดี้การ์ดหน้าประตูต่างสบตากันไปมา เมื่อนึกถึงความโหดร้ายและไร้ความปรานีของเซนแล้ว พวกเขาก็ไม่กล้าที่จะปล่อยให้รสรินออกไปจากที่นี่ ต่างพากันก้าวออกไปเพื่อขัดขวางเธอ

“คุณรสรินครับ ต้องขออภัยด้วย ถ้าไม่มีคำสั่งจากนายน้อย พวกเราไม่สามารถปล่อยคุณออกไปจากที่นี่ได้”

รสรินใบหน้าขาวซีด หยาดน้ำตาบนใบหน้าเย็นจัดจนแทบกลายเป็นน้ำแข็ง

“ฉันกับลูกจะตายกันอยู่แล้ว.... พวกเธอสองคนมันฆาตกร!”

บอดี้การ์ดทั้งสองเพียงแสดงออกทางสีหน้าเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ย “ต้องขอโทษด้วยนะครับคุณรสริน แต่ใครบอกให้คุณไปวุ่นวายกับนายน้อยตั้งแต่แรกกันละครับ เรื่องทั้งหมดก็เพราะคุณเป็นคนเริ่ม ถ้าคุณรักษาระยะห่างออกจากนางน้อย คงไม่มีทางเกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้นหรอกครับ...”

รสรินหลับตาลงอย่างเจ็บปวดและหมดหวัง ใช่.. ทั้งหมดเพราะเธอทำตัวเอง

ตั้งแต่เริ่มชอบเซน ผู้ชายคนนั้นเขาก็ไม่เคยจะมีสีหน้าดี ๆ ให้เธอเลย เป็นเธอที่โง่เองที่คิดไปว่า สักวันนึงเขาจะเปลี่ยน