บทที่ 2 ขอร้องพวกคุณ ได้โปรดช่วยฉัน
ยิ่งเวลาผ่านไปท้องของรสรินก็เพิ่มระดับความเจ็บมากขึ้นเรื่อย ๆ ใกล้จะคลอดเต็มทีแล้ว เธอพยายามคลานไปที่ประตูแล้วใช้แรงที่เหลืออยู่พยายามทุบมัน
“เซน เปิดประตู ขอร้องละ พาฉันไปโรงพยาบาล...”
เธอร้องไห้น้ำตานองหน้า ตรงหว่างขาก็ยังคงมีเลือดที่ไหลออกมาไม่หยุด เปรอะเปื้อนไปตามกระโปรงและหิมะบนพื้น ช่างเป็นภาพที่ชวนให้ตกตะลึง แม้แต่บอดี้การ์ดสองคนตรงหน้าประตูยังแสดงออกให้เห็นทางสีหน้า
“เซน! เปิดประตู!” รสรินพยายามใช้มือที่ดูเหมือนจะไม่มีเรี่ยวแรงแล้วเคาะประตูเรียกเขา
“ฉันขอร้องคุณ ลูกจะคลอดแล้ว... คุณต้องพาฉันไปโรงพยาบาล ไม่ว่าอะไรฉันก็ยอมคุณหมดแล้ว”
ประตูก็ยังรงปิดสนิท ไร้วี่แววของเสียงที่จะตอบกลับมา
แท้ที่จริงแล้วเซนเขาไม่ได้สนใจเธอแม้แต่น้อย
ในที่สุดรสรินก็หมดเรี่ยวแรง เธอคลานอยู่บนพื้นบ้านและกำลังทรมานจากการเจ็บจี๊ดขึ้นมาที่ท้อง เหงื่อพลางไหลซึม หน้าก็ขาวซีดดูไร้สี
เจ็บมากจริง ๆ ....
ถ้าเธอยังไม่ไปโรงพยาบาล เธอจะตายไปพร้อมกับลูกหรือป่าวนะ สองแม่ลูกจะตายลงตรงนี้หรอ?
ไม่ต้องการอย่างนั้น...
รสรินใช้มือลูบไปที่ท้อง ถึงเธอจะตายก็ช่าง แต่เด็กคนนี้จะต้องไม่ตายไปพร้อมกับเธอ เขายังไม่ได้เกิดมา ยังมาได้มีโอกาสที่จะเห็นสีสันของโลกใบนี้ เขาจะตายอย่างนี้ไม่ได้
เธอพยายามคลานไปทางประตูทางออก
เธอต้องไปขอความช่วยเหลือ....
บอดี้การ์ดหน้าประตูต่างสบตากันไปมา เมื่อนึกถึงความโหดร้ายและไร้ความปรานีของเซนแล้ว พวกเขาก็ไม่กล้าที่จะปล่อยให้รสรินออกไปจากที่นี่ ต่างพากันก้าวออกไปเพื่อขัดขวางเธอ
“คุณรสรินครับ ต้องขออภัยด้วย ถ้าไม่มีคำสั่งจากนายน้อย พวกเราไม่สามารถปล่อยคุณออกไปจากที่นี่ได้”
รสรินใบหน้าขาวซีด หยาดน้ำตาบนใบหน้าเย็นจัดจนแทบกลายเป็นน้ำแข็ง
“ฉันกับลูกจะตายกันอยู่แล้ว.... พวกเธอสองคนมันฆาตกร!”
บอดี้การ์ดทั้งสองเพียงแสดงออกทางสีหน้าเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ย “ต้องขอโทษด้วยนะครับคุณรสริน แต่ใครบอกให้คุณไปวุ่นวายกับนายน้อยตั้งแต่แรกกันละครับ เรื่องทั้งหมดก็เพราะคุณเป็นคนเริ่ม ถ้าคุณรักษาระยะห่างออกจากนางน้อย คงไม่มีทางเกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้นหรอกครับ...”
รสรินหลับตาลงอย่างเจ็บปวดและหมดหวัง ใช่.. ทั้งหมดเพราะเธอทำตัวเอง
ตั้งแต่เริ่มชอบเซน ผู้ชายคนนั้นเขาก็ไม่เคยจะมีสีหน้าดี ๆ ให้เธอเลย เป็นเธอที่โง่เองที่คิดไปว่า สักวันนึงเขาจะเปลี่ยน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: รักนายมันเจ็บเหลือเกิน