รักนายมันเจ็บเหลือเกิน นิยาย บท 23

บทที่23 ทำลวกๆแบบขอไปที

เซนทนไม่ได้ที่ถูกตัดสายทิ้ง เขาทำได้แค่ผงกหัวอยู่ตอนนี้

วิคณาเธอเหมือนกับเด็กมากแค่พูดว่าโกรธเธอก็โกรธแล้ว

เขารอให้อาการป่วยของลูกดีขึ้นก่อนค่อยไปหาวิคณา เวลานี้คงได้รอเวลาให้ทั้งสองคนสงบลงก่อนถึงจะดี

แต่ว่าเขาได้ดูถูกการตัดสินใจของวิคณาไปแล้ว

วิคณาคิดไปคิดมาอยู่นานยังคงคิดว่าตัวเองไม่ควรที่จะยอมแพ้

เธอควรที่จะสู้ไม่ถอยถึงจะถูก

ยังไงรสรินก็หายไปแล้ว ตอนนี้ก็ไม่มีใครมาขวางไม่ให้เธอได้อยู่กับเซนหรอก

ลูกเป็นยังไงอีกล่ะ

ฉันรับไม่ได้ที่จะเอาเด็กคนนี้มาเลี้ยงแต่ยังยังไงเด็กนี่ก็ยังเล็กๆอยู่เลย ถ้าดีกับเธอหน่อยเธอก็คงคิดว่าตัวเองเป็นแม่ของเธอแหละ

แต่ว่า……ไม่รู้ว่าเด็กนั่นจะมีชีวิตอยู่นานแค่ไหนกัน

แน่นอนว่าเธอคงไม่เลี่ยง

……

“วิคณางั้นหรอ”เซนเบิกตากว้างมองไปทางวิคณาที่กำลังมา

“อือ ฉันเอง” วิคณาพูดบ่น

“เธอไม่โกรธหรอ”เซนเหล่ตาไปมอง

“โกรธสิ” วิคณาพูด “แต่ว่ามีวิธีไหนอีกล่ะ” ในเมื่อฉันยังคงเป็นแค่เด็กคนนึง ขืนฉันบังคับคุณ คุณก็อาจคิดว่าฉันต่อต้านคุณก็ได้

“ไม่นะ ผมจะต่อต้านเธอได้ไง ผมต่อต้านใครยังไงผมก็ไม่ต่อต้านคุณหรอก” เซนหัวเราะแล้วยื่นมือไปลูบหัวเธอ

วิคณาเขินแล้วก็จับมือของเขา

“เธอมาที่นี่ได้ยังไงล่ะ”เซนถาม

“มาเยี่ยมคุณน่ะแล้วก็อยากจะมาเยี่ยมลูกด้วย” วิคณาพูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่นแบบภรรยา

“ไม่เป็นไร ลูกน่ะถูกเลี้ยงดูเป็นอย่างดีเธอไม่ต้องเป็นกังวลหรอก” เซนพูดแกมหัวเราะอย่างอบอุ่น

“แต่ว่าฉันยังอยากที่จะไปเจอเธอ” วิคณาเหลือบตา “ในเมื่อวันหลังฉันอาจจะกลายเป็นแม่ของเธอก็ได้”

เซนยิ้มอย่างร้ายกาจแล้วรีบแก้ไขสถานการณ์นี้ “งั้นก็ไปสิ”

ผ่านไปครู่นึงเซนและวิคณาก็เดินมาถึงที่ห้องผู้ป่วย

วิคณาพยายามที่จะระงับสีหน้าของตนเอง

เธอกลัวว่าเธอจะพลั้งมือไปทำเด็กนี่ตาย

“ตอนนี้บูกยังใส่เครื่องช่วยหายใจอยู่เลย…” แววตาของเซนอ่อนลงและก็บอกกับเธอ

แต่ว่าวิคณากลับไม่ได้ฟังเขาเลย สายตาของเธอเอาแต่จ้องมองไปที่เตียงคนไข้กระทั่งมองเห็นใบหน้าและร่างกายเด็กไม่ชัด

“……วิคณา” เซนอยู่ๆก็หันหน้าไปมองวิคณา