รักนายมันเจ็บเหลือเกิน นิยาย บท 22

บทที่ 22 ถูกปฏิเสธครั้งที่สอง

สีหน้าของวิคณนามืดครึ้มลง แต่เสียงที่ตอบกลับไปยังคงดีอยู่ แสร้งถอนหายใจ “ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ดีแล้วค่ะ คุณไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว ส่วนเด็กคนนั้น..”

“เด็กคนนั้น ไหนๆผมก็ช่วยชีวิตเขาไว้แล้ว ผมกะว่าจะเลี้ยงเขาเอง” เขากล่าว “เพราะถึงอย่างไรเด็กนั้นก็เป็นสายเลือดของผม เขาเป็นแค่เด็กบริสุทธิ์คนนึง”

วิคณากัดปากแน่นพยายามข่มอารมณ์ “แต่ก่อนหน้านี้ฉันไม่ได้บอกวับวิแบบนี้ไม่ใช่หรอคะ?”

“ก่อนหน้านี้เป็นเพราะรสรินเขายังอยู่ ผมเลยคิดว่าเขาอาจใช้แกคนนี้มาบีบบังคับผม แต่ตอนนี้เธอไม่อยู่แล้ว มันก็ถูกแล้วที่ผมต้องรับผิดชอบเด็กนั้น” เซนจ้องมองไปผนังสีขาวของห้องก่อนจะกล่าว

“ถ้าอย่างนั้น.. ตอนนี้วิไปหาคุณได้มั้ยคะ?”

“คุณจะมาหาผมทำ? ตอนนี้ผมอยู่โรงพยาบาลกำลังดูเด็กอยู่”

“วิก็อยากจะไปดูเด็กคนนั้นด้วย ไม่ดีหรอคะ?” วิคณาพยายามหาเหตุผล

“ตอนนี้เด็กร่างกายอ่อนแอมาก ยังต้องอยู่ในเขตปลอดเชื้อ การจะเจอเขายุ่งยากมาก ไว้รอให้เขาหายดีคุณค่อยมาเจอเขาดีกว่า”

วิคณาหรี่ตาลง

ก่อนหน้าเซนไม่เคยปฏิเสธเธอเลยสักครั้ง แต่ทว่าเพียงเวลาสั้น ๆ ที่ผ่านมาเขากลับปฏิเสธเธอไปแล้วหลายรอบ

แต่เธอรู้ ว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่เธอจะโวยวายกับเขาได้

เธอทำเพียงแค่ตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงปกติว่า “โอเคค่ะ คุณเสร็จธุระเมื่อไหร่คะ เราไปทานข้าวด้วยกันมั้ยคะ?”

“ขอโทษนะวิ พอดีช่วงนี้ผมยังยุ่ง ๆ อยู่เลย ไว้รอเสร็จธุระเมื่อไหร่ผมค่อยนัดคุณอีกทีดีมั้ย?” เซนตอบกลับมาอย่างอ่อนโยน

วิคณาข่มตาลงอย่างโมโห พลางกำมือแน่น แต่เธอก็ตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “โอเคค่ะ”

“งั้นผมวางสายก่อนนะ” เซนบอก

“รอเดี๋ยวค่ะ!” วิคณารีบเอ่ยห้ามก่อน

“มีอะไรหรอ? วิยังมีเรื่องอะไรอีกหรือเปล่า?” เขาก็อดทนรอฟังเธอ

“เซนคะ เรื่องที่วิพูดกลับคุณไปก่อนหน้านั้น คุณเอากลับไปทบทวนแล้วหรือยังคะ?” เธอลังเลใจอยู่ครู่หนึ่งแต่ก็ยอมเอ่ยปากถาม

“หืม? เรื่องไหน?” เขาถามกลับด้วยความสงสัย

วิคณาถอนหายใจยาว “เรื่องที่วิถามคุณก่อนหน้านี้ไงคะ คุณจะแต่งงานกับวิได้หรือเปล่า แล้วไหนจะเด็กคนนั้นอีก วิไม่สบายใจเลยค่ะ”

หลังพูดจบเธอก็รู้สึกกังวล แต่ก็รอคำตอบกลับมาของเขา

เซนเงียบไปนานก่อนจะตอบกลับมา “วิคณา ผมว่าตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาที่เราจะพูดเรื่องนี้หรอกนะ”