บทที่23 ทำลวกๆแบบขอไปที
เซนทนไม่ได้ที่ถูกตัดสายทิ้ง เขาทำได้แค่ผงกหัวอยู่ตอนนี้
วิคณาเธอเหมือนกับเด็กมากแค่พูดว่าโกรธเธอก็โกรธแล้ว
เขารอให้อาการป่วยของลูกดีขึ้นก่อนค่อยไปหาวิคณา เวลานี้คงได้รอเวลาให้ทั้งสองคนสงบลงก่อนถึงจะดี
แต่ว่าเขาได้ดูถูกการตัดสินใจของวิคณาไปแล้ว
วิคณาคิดไปคิดมาอยู่นานยังคงคิดว่าตัวเองไม่ควรที่จะยอมแพ้
เธอควรที่จะสู้ไม่ถอยถึงจะถูก
ยังไงรสรินก็หายไปแล้ว ตอนนี้ก็ไม่มีใครมาขวางไม่ให้เธอได้อยู่กับเซนหรอก
ลูกเป็นยังไงอีกล่ะ
ฉันรับไม่ได้ที่จะเอาเด็กคนนี้มาเลี้ยงแต่ยังยังไงเด็กนี่ก็ยังเล็กๆอยู่เลย ถ้าดีกับเธอหน่อยเธอก็คงคิดว่าตัวเองเป็นแม่ของเธอแหละ
แต่ว่า……ไม่รู้ว่าเด็กนั่นจะมีชีวิตอยู่นานแค่ไหนกัน
แน่นอนว่าเธอคงไม่เลี่ยง
……
“วิคณางั้นหรอ”เซนเบิกตากว้างมองไปทางวิคณาที่กำลังมา
“อือ ฉันเอง” วิคณาพูดบ่น
“เธอไม่โกรธหรอ”เซนเหล่ตาไปมอง
“โกรธสิ” วิคณาพูด “แต่ว่ามีวิธีไหนอีกล่ะ” ในเมื่อฉันยังคงเป็นแค่เด็กคนนึง ขืนฉันบังคับคุณ คุณก็อาจคิดว่าฉันต่อต้านคุณก็ได้
“ไม่นะ ผมจะต่อต้านเธอได้ไง ผมต่อต้านใครยังไงผมก็ไม่ต่อต้านคุณหรอก” เซนหัวเราะแล้วยื่นมือไปลูบหัวเธอ
วิคณาเขินแล้วก็จับมือของเขา
“เธอมาที่นี่ได้ยังไงล่ะ”เซนถาม
“มาเยี่ยมคุณน่ะแล้วก็อยากจะมาเยี่ยมลูกด้วย” วิคณาพูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่นแบบภรรยา
“ไม่เป็นไร ลูกน่ะถูกเลี้ยงดูเป็นอย่างดีเธอไม่ต้องเป็นกังวลหรอก” เซนพูดแกมหัวเราะอย่างอบอุ่น
“แต่ว่าฉันยังอยากที่จะไปเจอเธอ” วิคณาเหลือบตา “ในเมื่อวันหลังฉันอาจจะกลายเป็นแม่ของเธอก็ได้”
เซนยิ้มอย่างร้ายกาจแล้วรีบแก้ไขสถานการณ์นี้ “งั้นก็ไปสิ”
ผ่านไปครู่นึงเซนและวิคณาก็เดินมาถึงที่ห้องผู้ป่วย
วิคณาพยายามที่จะระงับสีหน้าของตนเอง
เธอกลัวว่าเธอจะพลั้งมือไปทำเด็กนี่ตาย
“ตอนนี้บูกยังใส่เครื่องช่วยหายใจอยู่เลย…” แววตาของเซนอ่อนลงและก็บอกกับเธอ
แต่ว่าวิคณากลับไม่ได้ฟังเขาเลย สายตาของเธอเอาแต่จ้องมองไปที่เตียงคนไข้กระทั่งมองเห็นใบหน้าและร่างกายเด็กไม่ชัด
“……วิคณา” เซนอยู่ๆก็หันหน้าไปมองวิคณา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: รักนายมันเจ็บเหลือเกิน