รักนายมันเจ็บเหลือเกิน นิยาย บท 15

บทที่ 15 มองลูกตายต่อหน้าต่อตา

รสรินวิ่งออกไปอย่างสุดชีวิตเพื่ออุ้มเด็กที่อยู่ตรงหน้า

แต่แล้วกลับคว้าได้เพียงผ้าอ้อมของเด็กน้อย

“ลูก...” รสรินฟุบลงกับขอบหน้าต่าง ส่วนมืออีกคว้าอยากคว้าไปกอดเด็กไว้ แต่ทว่าในตอนนี้ผ้าอ้อมที่ห่อเด็กไว้กำลังแผ่กระจาย

เธอพรวดพราดจ้องมองลูกของเธอเอง ที่ตกลงมาจากหน้าต่างชั้นสอง

ร่างเล็กๆของเด็กน้อยตกลงสู่พื้นหญ้า

เสียงร้องไห้ได้หยุดไปแล้ว ร่างของเด็กก็หยุดนิ่งเช่นเดียวกัน

รสรินเธอนิ่งค้าง มองผืนหญ้าข้างล่างที่ๆเด็กตกลงไป สมองเธอขาวโพลนไปหมดเหมือนคนไร้สติ

“เด็กคนนั้นตายแล้ว!” ยูรายุตะโกนเสียงดัง และกล่าวกับเซนว่า “เด็กนั้นได้ตายไปแล้ว งั้นตอนนี้คุณปล่อยตระกูลกิติกรเป็นอิสระได้หรือยัง คุณเซน?”

เซนยิ้มเบาๆขึ้นมา แต่ตากลับจ้องเขม็งมาที่รสริน

ขาทั้งสองข้างของรสรินไร้ซึ่งเรี่ยวแรง ฟุบหน้าลงข้างๆหน้าต่าง

“คุณเซน สิ่งที่คุณอยากได้ ฉันก็ช่วยให้ได้ไปแล้ว โปรดเมตตาตระกูลกิติกรให้ได้มีชีวิตต่อไปเถอะ”

เซนจ้องไปที่ด้านหลังของรสริน พูดอย่างช้าๆชัดๆว่า “สิ่งที่ผมต้องการก็คือให้เด็กคนนั้นตาย แต่นั่นก็ไม่ใช่สิ่งที่ผมขอให้คุณทำเลยสักนิด พวกคุณยังไม่ทำตามเงื่อนไขที่ตกลงกันไว้เลย”

​“คุณเซน จะตายวิธีไหนก็คือตายเหมือนกันไม่ใช่เหรอ?” ยูรายุถามขึ้นอย่างรวดเร็ว “สิ่งที่คุณต้องการคือชีวิตของเด็กนั่น ฉันก็ให้คุณไปแล้ว! ขอความเมตตาด้วย”

เซนหาได้สนใจยูรายุไม่ สายตากลับมองไปที่รสรินแทน

แต่รสรินยังคงไม่มีปฏิกิริยาโต้ตอบกับคำพูดของเซนแม้แต่น้อย ทำราวกับว่าเซนไม่มีตัวตน

เซนรู้สึกหัวเสียมากกว่าเดิม

เมื่อยูรายุเห็นดังนั้นจึงดึงแขนของรสรินอย่างรวดเร็ว “ยัยริน แกรีบๆพูดอะไรออกมาสักที ไม่ต้องไปสนใจเด็กที่ตายไปแล้วหรอกน่า” รสรินรู้สึกว่าตอนนี้หัวหนักอึ้งไปหมด ก่อนจะค่อยๆขยับตัวเพื่อหันกลับไปมองเซน

“ฉันเสียใจ...” เธอพึมพำออกมา

เซนตอบกลับอย่างเย็นชาว่า “ฉันเตือนเธอตั้งแต่แรกแล้วว่า อย่าให้กำเนิดเด็กนั่น และอย่าคิดที่จะใช้เด็กนั่นมาขวางทางฉัน”