รักนายมันเจ็บเหลือเกิน นิยาย บท 28

บทที่28 ฉันอยู่กับคุณได้ไหม

ชายชรานั่งอยู่บนเก้าอี้ แล้วค่อยๆใช้พัดพัดไฟต้มยา

น้ำยาในหม้อกำลังเดือดและกลิ่นขมของมันก็เริ่มฟุ้งกระจายเต็มห้อง

รสรินมองไปที่ชายชรานั้นอย่างเงียบๆก็อดไม่ได้ที่จะถามชายชราคนนั้น: “คุณปู่คะ…ฉันเรียกคุณว่าคุณปู่ได้ไหมคะ”

ชายชราได้ยินเสียงของเธอก็ค่อยๆลดมือลงแล้วหันไปทางเธอแล้วก็ถามเธออย่างเมตตา “แน่นอน ได้สิ”

“คุณปู่ ตอนนี้ฉันคิดแล้ว” รสรินพูด “ฉันสามารถอยู่ที่นี่กับคุณปู่ไปตลอดเลยได้ไหมคะ”

“เธอไม่อยากกลับไปหรอ” ชายชราถาม

“ก็เหมือนกับที่คุณปู่พูดนั่นแหละค่ะ บางทีความทรงจำของฉันก่อนหน้านี้มันคงทรมานมาก ฉันไม่อยากที่จะคิดถึงเรื่องก่อนหน้านี้อีกแล้ว”รสรินยิ้ม “ในเมื่อฉันไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้ฉันเป็นอย่างไรถ้ามีเรื่องบาดหมางกับใครกลับไปก็คง……”

เธอก้มลง “คุณปู่ไม่กลัวฉันใช่ไหมคะถ้าฉันเป็นคนร้าย”

ชายชรายิ้มและส่ายหัว: “ฉันไม่กลัวหรอก ดูท่าทางของเธอแล้วน่าจะโดนทำร้ายมากกว่า…ไม่ว่าก่อนหน้านี้เธอจะเป็นคนอย่างไร ตอนนี้ฉันได้ช่วยเธอกลับมาแล้ว ฉันก็สามารถที่จะเลี้ยงเธออย่างดีต่อไป”

รสรินยิ้ม “งั้นก็แปลว่าคุณปู่จะรับฉันไว้ใช่ไหมคะ”

“ใช่สิ” ชายชราผงกหัวรับ

“ตอนที่คุณปู่เจอคนไม่สบายแบบนี้คุณปู่ก็จะช่วยพวกเขาแบบนี้หรอคะ”

“ไม่ใช่หรอก” ชายชราส่ายหัวแล้วพูดว่า “สงสัยเป็นโชคชะตาของฉันและเธอเลยทำให้เป็นแบบนี้”

รสรินแลบลิ้น “งั้นคุณปู่ ฉันไม่สามารถอยู่ที่นี่เฉยๆได้นะถ้าคุณปู่มีอะไรให้ฉันช่วยบอกฉันมาได้เลย”

“งั้นรอเธอหายดีค่อยว่ากัน” ชายชราอดยิ้มไม่ได้ “ขยับอะไรก็ยังไม่ได้ยังจะช่วยฉันทำงานอีก55”

“งั้นฉันก็คงรู้สึกแย่มากๆ” รสรินพูด “คุณปู่ได้ช่วยชีวิตฉันไว้และยังให้ฉันอยู่ด้วยอีกยังทำให้ฉันหายดี ความกรุณาของคุณปู่นี้ทั้งชีวิตฉันก็ใช้ให้คุณปู่ไม่หมดหรอกค่ะ”

“ไม่ต้องพูดเรื่องพวกนี้” ชายชรายกมือปฏิเสธ “ฉันก็ไม่ได้มีอะไรทำอีกอย่างมีเด็กอย่างเธอมาพูดคุยให้หายเหงามันดีมากๆเลยล่ะ ไปเก็บสมุนไพรกับฉัน เอาสมุนไพรไปตาก ทำยาสมุนไพรชีวิตของฉันมีอยู่แค่นี้เธอรับไหวไหมล่ะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันคิดว่ามันออกจะดี” รสรินเหล่มองไปที่คุณปู่ “โอเคค่ะ ฉันจะคุยกับคุณปู่ทุกวัน รอถ้าฉันหายดีเมื่อไหร่ฉันจะช่วยงานคุณปู่เองค่ะ”

“เด็กน้อย ฉันถามเธอหน่อย เธอจะมาเป็นลูกศิษย์ให้กับฉันได้ไหม” ชายชราถาม

“หืม ทำไมอยู่ๆคุณปู่ถึงพูดเรื่องนี้กับฉันล่ะคะ”รสรินถามอย่างสงสัย

“ตอนนี้ฉันก็แก่มากแล้ว สภาพขนาดนี้จำเป็นต้องมีคนสืบต่อวิชาแล้วล่ะ อีกอย่างฉันก็ไม่ได้มีลูกมีเมีย การที่ได้เจอหนูนี่คงเป็นพรหมลิขิตจริงๆนั่นแหละดังนั้นฉันอยากที่จะส่งต่อความรู้ทั้งหมดให้กับเธอ เธอโอเคไหม” ชายชราถาม

ตาของรสรินเป็นวาว “คุณปู่พูดเรื่องจริงหรอคะ”

ชายชราออกเสียงตอบรับ “ธรรมดา ฉันรู้ว่ายังไงเธอก็ไม่ใช่คนเลว สายตาของเธอนั้นอาดหมดจด ดังนั้นฉันเลยวางใจ

“งั้นฉันต้องขอบคุณคุณปู่มากๆนะคะ ฉันจะตั้งใจเรียนค่ะ” รสรินพูดแล้วยิ้มฉีกกว้าง

วิคณาตอบรับแล้วมองพยาบาลที่กำลังเดินออกจากห้องไป แล้วค่อยโล่งใจลง

เธอหันหน้าไปมองที่เด็กคนที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย สายตาของเธอตอนนั้นเต็มไปด้วยสายตาที่แข็งกร้าวมีพิษมีภัย

เป็นเพราะยัยเด็กนี่

ถ้าไม่ใช่เพราะเธอแผนการตอนนี้ของเธอก็คงจะสำเร็จไปแล้ว

ตอนนี้เธอคงที่จะได้อยู่กับเซนและสร้างครอบครัวที่อบอุ่น อีกอย่างก็คงจะมีลูกที่แข็งแรงน่ารักสักสองสามคน

ตอนที่เขารู้ว่าเธอท้องควรจะมีสีหน้าที่ดีใจไม่ใช่มีสีหน้าที่เย็นชาไม่รับรู้อะไรเลย

ถ้าเกิดนังเด็กที่ขัดขวางทุกอย่างคนนี้ตายแล้วล่ะก็

ถ้าเกิดเด็กนี่ตายคงดีมากๆ

วิคณาเงยหน้าขึ้นไปดูเครื่องสัญญาณชีพหน้าจอของมันยังคงแสดงผลว่าคนนี้ยังคงมีสัญญาณชีพที่คงที่ เธอมองมันเสร็จก็หันกลับไปมองที่เด็กคนนั้นต่อ

อย่าโทษเธอเลยนะ โทษที่ทำไมเธอมีแม่เป็นรสรินดีกว่าเถอะ

บางทีถ้าเด็กคนนี้ตายก็คงที่จะบรรเทาลง

เธอแสยะยิ้มแล้วค่อยๆยื่นมือออกไปถอดเครื่องช่วยหายใจของเด็กน้อยที่นอนอยู่บนเตียง