รักนายมันเจ็บเหลือเกิน นิยาย บท 6

บทที่ 6 เธอก็เป็นได้แค่หมาที่อยู่ใต้เท้าฉันไปตลอดชีวิต

“ถ้าตอนนี้เธอยอมคุกเข่าขอร้องฉันละก็นะ ฉันจะยอมพาเธอเข้าไปก็ได้” วิคณากอดอกมองเหยียด “ไม่อย่างนั้น ตลอดชีวิตนี้ของเธอก็อย่าหวังว่าจะได้พบเซนอีก!”

รสรินกัดปากตัวเองแน่น ไม่ยอมปริปากพูดอะไรออกมา

เธอมักจะตกหลุมพรางของวิคณาครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่รู้ว่าครั้งนี้เธอจะพลาดท่าอะไรอีกหรือเปล่า เธอจะไม่อยากให้เกิดขึ้นอีก

แต่ว่า...

ลูกสาวของเธอยังจำเป็นต้องใช้เงินรักษา ไหนจะเรื่องบริษัทของพ่อเธออีก เธอรอไม่ได้แล้ว...

เธอไม่มีเวลาแล้ว

“ไม่เต็มใจหรอ งั้นก็เชิญรอต่อไปแล้วกันนะ” วิคณาพูดก่อนจะหมุนตัวหลับ

“รอเดี๋ยว!” รสรินร้องเรียกเธอเอาไว้ พยายามข่มใจตัวเองอย่างขมขื่น “ฉันขอร้องละ พาฉันเข้าไปเถอะ”

วิคณายิ้มเยาะอย่างพอใจ ก่อนจะยื่นรองเท้าคู่สวยออกไปข้างหน้า “ขอร้องอย่างนี้ดูไม่จริงใจเลยนะ คุกเข่าลง.. แล้วเช็ดรองเท้าฉันให้สะอาด หลังจากนั้นโขกหัวให้ฉันสามครั้ง แล้วฉันจะพาเธอเข้าไป”

รสรินกำหมัดแน่น เล็บของเธอจิกเข้าไปในเนื้อจนเลือดไหลซึม แต่เธอก็อับจนหนทางแล้วจริง ๆ

“ยัยริน ความอดทนของฉันมันมีจำกัดนะ!” วิคณาประกาศกร้าว

เพื่อลูก เพื่อบริษัทของพ่อ...

รสรินข่มตาลงอย่างอดกลั้น ก่อนจะคุกเข่าลงอีกครั้ง พร้อมเอามือไปทำความสะอาดรองเท้าให้วิคณา หลังจากนั้นก็โขกหัวสามครั้งให้กับเธอ

“ขอร้องละ พาฉันเข้าไปด้วย”

วิคณายกรองเท้าส้นสูงของเธอขึ้น ก่อนจะเหยียบมันลงบนหัวของรสริน

“รสริน เธอจำเอาไว้ให้ดี ตลอดชีวิตนี้เธอมันก็เป็นได้แค่หมาที่อยู่ใต้เท้าฉันเท่านั้นแหละ! อย่าได้คิดมาแกร่งแย่งกับฉัน เพราะแกมันไม่คู่ควร!” วิคณาเอ่ยถ้อยคำดูถูกออกมา “แม้แต่ของเหลือใช้จากฉัน เธอก็ไม่มีสิทธิ์! รู้ใช่มั้ย?”

รสรินกัดปากตัวเองแน่นอย่างคับแค้นใจจนเลือดไหลซึม

“ฉันรู้”

“หึ” วิคณายอมยกเท้าออก “ไปกันเถอะ ฉันจะเมตตาพาเธอเข้าไปเอง”