รักนายมันเจ็บเหลือเกิน นิยาย บท 7

บทที่ 7 ถ้าคิดว่าทำได้ก็ฆ่าฉันสิ

ต่อรอง?

ในสายตาของเขา เห็นได้ชัดเจนเลยว่าเขามองชีวิตของลูกสาวเป็นเพื่อการต่อรองธุรกิจ

“เซน คุณยังมีความเป็นคนอยู่หรือเปล่า” รสรินน้ำตาคลอ ท้ายที่สุดก็ทรุดตัวลงกับพื้น “คุณมันฆาตกร!”

เซนเริ่มหมดความอดทน เขาไม่อยากแม้แต่มองหน้าเธอ

“คำพูดของฉันมันยังไม่ชัดเจนพออีกหรอ ฉันไม่อยากจะเสียเวลากับเธอแล้ว” เขาเลือกที่หันไปจับมือวิคณาขึ้นมาเล่นอย่างรักใคร่ ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ฉันให้เวลาเธอสามสิบวินาที รีบไสหัวออกไปแล้วอย่ากลับมาที่นี้อีก!”

ถ้าเธอยอมไปในตอนนี้ ก็ไม่รู้ว่าจะสามารถพบเขาได้อีกเมื่อไหร่

บริษัทของพ่อแม่เธอ ไหนจะสุขภาพของลูกเธออีก เธอมีเวลาไม่มากแล้ว ไม่ว่าอย่างไรวันนี้ต้องทำให้เซนยอมรับปากที่จะช่วยให้ได้

“ฉันไม่ไป” รสรินตอบกลับก่อนจะก้าวเข้าไปใกล้เขา “เซน ถ้าหากวันนี้คุณยังไม่ยอมที่จะปล่อยฉันไป ไม่ฉันก็คุณที่จะต้องพังกันไปข้างนึง!”

เซนหลี่ตาจ้องมองไปทางรสรินด้วยท่าทางอันตราย

“ไม่ใช่ว่าฉันใจอ่อนให้เธอเกินไปหรอกหรอ? เธอคิดว่าเธอมีสิทธิ์ที่จะขู่ฉันได้หรอ?”

“ฉันไม่สิทธิ์” รสรินก้าวเข้าไปหยิบมีดปอกผลไม้ที่วางไว้บนโต๊ะ แต่ในขณะเดียวกันมือของเธอก็สั่นพลอยทำให้ปลายมีดในมือสั่นไปด้วย

“ฉันก็ไม่มีสิทธิ์มาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว เป็นฉันที่ผิดเธอที่ไปหลงรักคนอย่างคุณ... จนทำให้ฉัน ครอบครัวฉัน มีสภาพร่อนเร่อยู่แบบนี้!”

เธอหันทิศทางของปลายมีดไปทางเซน

“เซน คุณเป็นคนบังคับให้ฉันต้องทำแบบนี้เอง ตอนนี้ฉันไม่มีอะไรที่จะเสียไปได้อีกแล้ว แต่กับคุณมันไม่เหมือนกัน” รสรินกัดปากตัวเองแน่น จนเลือดไหลซึมจากแผลในปาก “ปล่อยฉันกับครอบครัวฉันไป ไม่อย่างนั้นวันนี้เราก็มาตายไปด้วยกัน!”

เซนจ้องมองปลายมีดมันวาว ก่อนจะลุกขึ้นยืนเผชิญหน้ากับรสริน

“ ดี! รสริน” เขาเดินเข้าไปหาปลายมือ “ถ้าเธอคิดว่าทำได้ก็แทงฉันเลยสิ”

มือรสรินเริ่มสั่นอีกครั้ง ภายในใจเธอตัดสินใจไปแล้วที่จะลงมือกับเขา แต่พอถึงเวลาที่ต้องลงมือจริง ๆ เธอกลับใจอ่อนไม่กล้าทำ มีดที่อยู่ในมือก็ยังคงสั่นไม่หยุด