อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก! นิยาย บท 610

ไม่ได้พบกันนาน คุณยังอยู่ในใจ (2)

คนรับใช้ได้แต่รับฟังแล้วทำตามโดยไม่คิดถามอะไร สุดท้ายเหมือนเย่เซียวจะนึกเรื่องที่สำคัญยิ่งกว่าจึงพูดเพิ่มเติมนิ่งๆ “ไม่ต้องบอกว่าเป็นคำสั่งจากฉัน”

คนรับใช้ยิ่งฉงนใจ นายท่านทั้งสั่งให้ปิดหน้าต่างปิดผ้าม่านแล้วต้องเฝ้าอยู่ข้างนอก กำลังเป็นห่วงคุณไป๋คนนั้นอยู่หรือ? กับคุณน่าหลันยังไม่เคยแสดงท่าทีเป็นห่วงเป็นใยได้ขนาดนี้เลย!

แต่ก่อนหน้าดูจากท่าทีดูถูกเหยียดหยามที่เขามีต่อคุณไป๋ เลวร้ายสุดๆ!

……………………

กลางดึก

นอกหน้าต่างภายใต้ลมพัดโกรก ไป๋ซู่เย่นอนหายใจอย่างทรมานบนเตียงที่ไม่คุ้นเคย

ระหว่างคิ้วที่ขมวดแน่นมีเหงื่อชั้นบางๆ ซึมออกมาไม่หยุด

เธอกำผ้าปูใต้ร่างแน่นจนยับยู่ยี่ ปลายนิ้วขาวไร้สีเลือด ผ้าปูเปียกชื้นเพราะเหงื่อจากฝ่ามือของเธอ

“คุณไป๋ ช่วยรีบไปจากที่นี่ด้วย!” ข้างหูมีเสียงแน่วแน่ของผู้ชายดังขึ้น

“ไม่! จะไปก็ไปด้วยกัน! จะตายก็ตายด้วยกัน!” เธอได้ยินเสียงตัวเองที่เต็มไปด้วยความตื่นกลัว ความจริงเธอในอายุสิบแปดปีเคยชินกับภาพความตายแต่พอรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้ เธอก็กลัวอยู่ดี เสียงของเธอสั่นเครือ

“นายสั่งไว้ว่าให้ตายยังไงพวกเราก็ต้องปกป้องคุณให้ได้ คุณไป๋ อย่าทำให้เราต้องลำบากใจ!”

ตามด้วยเสียงใบพัดของเฮลิคอปเตอร์ก่อนที่กระสุนราวกับฝนห่าใหญ่จะหล่นมาจากฟ้า นักแม่นปืนถูกยิงเจาะหัว เธอในตอนนั้นทำได้แค่ตัวแข็งมองลูกน้องของเย่เซียวล้มลงข้างเธอทีละคนๆ อย่างหมดแรงและชาไปทั้งตัว

“หมายเลข A3280 ทำภารกิจสำเร็จ ยินดีต้อนรับกลับสู่ทีม!” หัวหน้าทีม Aจากกระทรวงความมั่นคงก้าวลงจากเฮลิคอปเตอร์มาตรงหน้าเธอแล้วทำความเคารพ

เธอเห็นกลุ่มคนที่นอนหายใจรวยรินเพราะต้องการปกป้องเธอใช้เรี่ยวแรงเฮือกสุดท้ายถลึงตามองเธออย่างโกรธแค้นแต่ย้อนกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้ สายตานั่นทั้งเย็นยะเยือก น่ากลัวเหมือนผีที่จ้องจะเอาชีวิต

“ขอโทษ…ขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจ!” เธอหลุดเสียงตะโกนออกมาก่อนผุดลุกขึ้นนั่ง แผ่นหลังเปียกชื้นเป็นวงใหญ่ เธอเหมือนหายใจไม่ออกราวกับมีใครกำลังบีบคออยู่

ฝัน…

ที่แท้ก็แค่ฝัน ฝันร้าย! ฝันร้ายที่พัวพันเธอมาสิบปีเต็ม!

นอกหน้าต่างลมกำลังซัดโครมเหมือนสัตว์ดุร้ายที่ส่งเสียงคำราม ไป๋ซู่เย่รู้สึกตัวเองใกล้ตายเพราะขาดอากาศหายใจเต็มที เธอย้ายร่างอ่อนแรงลงจากเตียง เปิดหน้าต่างแรงๆ แล้วสูดหายใจเข้าเฮือกใหญ่ พิงกรอบหน้าต่างมองความมืดที่ปกคลุมทั้งโลกอย่างเหม่อลอย

ขณะนั้นเองจู่ๆ ประตูก็ถูกเปิดออก

ได้ยินเสียงคนรับใช้แว่วเข้ามาแผ่วเบา “เสียงเมื่อกี้ดังออกมาจากในนี้จริงๆ ค่ะ น่าจะเป็นคุณไป๋ฝันร้าย”

“รู้แล้ว ถอยออกไปได้” เสียงเย่เซียว

จากนั้นเขาถึงเดินเข้ามา

ประตูถูกปิดตัวลงอีกครั้ง ภายในห้องดำมืดไม่ได้เปิดไฟ

ไป๋ซู่เย่หันกลับไปมองอย่างอัตโนมัติ แวบเดียวก็เห็นร่างสูงใหญ่นั่น

คล้ายกับว่าเขาไม่ทันสังเกตว่าบนเตียงไม่มีใครอยู่ถึงได้ยืนมองไปทางเตียงจากตรงประตูนิ่งๆ ตรงนั้นผ้าห่มวางเป็นกอง ท่ามกลางความมืดเหมือนมีใครนอนอยู่ตรงนั้นจริงๆ