อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก! นิยาย บท 612

ไม่ได้พบกันนาน คุณยังอยู่ในใจ (4)

เธอส่ายหัวไม่ให้ตัวเองคิดไปเรื่อยเปื่อย มือจับขอบหน้าต่างไว้หมายจะปิดมันลง ลมพัดเยอะแล้วปวดหัว อีกอย่างต่อให้ลมแรงแค่ไหนก็ไม่อาจพัดเอาความมืดครึ้มที่ปกคลุมหัวใจเธออยู่ตอนนี้ไปได้

ขณะกำลังจมอยู่ในความคิด ประตูห้องก็ถูกเปิดจากข้างนอกกะทันหัน

เธอหันกลับไปโดยอัตโนมัติ เห็นแค่เย่เซียวที่เดินจากไปพร้อมน่าหลันย้อนกลับมาใหม่

เขาก้าวขายาวมุ่งตรงมาทางเธอ ต่อให้ไม่เปิดไฟไป๋ซู่เย่ก็สัมผัสถึงความเย็นยะเยือกที่แผ่ออกจากตัวเขาได้

ไม่รอให้เธอไหวตัวทันก็ถูกเขาช้อนตัวโยนลงบนเตียงอย่างไม่อ่อนโยน

เธอที่มีทักษะป้องกันตัวอย่างดียามอยู่ต่อหน้าเย่เซียวก็ถือว่าเป็นการสิ้นเปลืองแรงเปล่าๆ เธอเรียนรู้ได้เร็วจึงไม่คิดขัดขืน เพียงเชิดลำคอขึ้นสบตาดวงตาคู่ที่ฉายแววโกรธอย่างปกปิดไม่มิดของเขา “คุณมาห้องฉันดึกขนาดนี้ น่าหลันรู้ไหม?”

เย่เซียวไม่คิดสนใจเธอ ฉีกทึ้งชุดนอนบนตัวเธอทันที ท่วงท่าของเขารุนแรงป่าเถื่อนเหมือนอย่างเคย โหดร้ายไร้ความปรานี

ไป๋ซู่เย่เกิดผวาปนกังวลในใจแต่กัดปากไม่ปริเสียงใดๆ เมื่อก่อนอาจจะขัดขืน แต่ตอนนี้เซ็นสัญญาไปแล้ว เธอมีสิทธิ์ขัดขืนเหรอ?

อย่างไรซะ…

แค่สามสิบวันเท่านั้น

ไม่ว่าเขาจะทรมานเธออย่างไร ย่ำยีเธออย่างไรก็มีเวลาเพียงสามสิบวันเท่านั้น หลังจากสามสิบวันนี้ สายสัมพันธ์อันเลวร้ายนี้จะจบลงเสียที…

ขณะที่ไป๋ซู่เย่กำลังครุ่นคิดเช่นนี้ก็ถูกพลิกตัวให้นอนคว่ำลง เป็นอย่างคราแรกไม่มีการเบิกทางใดๆ เขาแทรกกายเข้ามาในตัวเธอทันที

ความแสบร้อนแล่นเข้ามา เป็นความรู้สึกที่เนื้อกายถูกฉีกออกจากกัน เจ็บจนเธอแทบกลั้นลมหายใจ สองมือกำผ้าปูแน่นปล่อยให้ผ้าปูที่นอนต้องเปียกเป็นดวงๆ เพราะหยาดเหงื่อบนฝ่ามือ ไม่อนุญาตให้ตัวเองครางเสียงออกมาเพราะความเจ็บ ฟันขาวกัดหมอนแน่น

เย่เซียวเป็นชายวัยสามสิบกว่าจึงมีพลังเหลือเฟือกับเรื่องแบบนี้ จะไม่ยอมหยุดหากไม่ทำไปสักพัก เมื่อเขาหยุดอีกครั้งตัวเธอก็เปียกโชกด้วยเหงื่อแทบหมดสติรอมร่อ

ระบายความใคร่จนเสร็จสิ้นรวมถึงไฟโทสะที่ดับมอดลงอย่างมาก เย่เซียวค่อยๆ ตั้งสติได้ รอพักใหญ่ไม่ได้ยินเสียงเธอก็หัวคิ้วขมวดและรีบเปิดไฟทันที

ทั้งห้องสว่างจ้าในชั่วพริบตา

เธอที่นอนตัวสั่นอย่างรุนแรงทำเอาเขาแทบหยุดหายใจ หน้าอกเหมือนมีใครเอาค้อนทุบแรงๆ

ชั่ววินาทีนั้นเกิดความคิดที่อยากฆ่าตัวเองทิ้ง

เดิมทีเธอมีเรือนร่างขาวดุจหิมะไร้ตำหนิ แต่ตอนนี้…

เจ้าตัวเหมือนคนเพิ่งถูกใช้ความรุนแรงมาเพราะมีรอยฟกช้ำเต็มตัวอย่างน่าสะพรึง ระหว่างขายังเหลือร่องรอยปะปนด้วยเลือดอันเป็นหลักฐานความผิดของเขา ภาพนี้กระแทกตาเย่เซียว แทงเข้าหัวใจของเขาให้เขารู้สึกบีบรัดไปทั้งหัวใจ…

สภาพทรุดโทรมและย่ำแย่ของเธอฉายชัดอยู่ตรงหน้า ไป๋ซูเย่อยากให้เขาปิดไฟแต่เพราะความเจ็บรวดร้าวนี้รวมถึงคอแหบแห้งแทบเปล่งเสียงไม่ออก เธอเสียแรงอย่างมากถึงขยับนิ้วได้ ลากผ้าห่มมาคลุมตัวเองไว้

ยังไม่ทันพูดอะไรได้ยินเพียง ‘ปัง!’ ดังสนั่น เย่เซียวกระแทกปิดประตูออกไปแล้ว

………………………………

ภายในห้องเงียบเหงา

เย็นเสียจนน่ากลัว

ไป๋ซู่เย่หอบหายใจ หอบแล้วหอบอีกถึงรู้สึกว่าตัวเองยังไม่ตาย…

ยังมีชีวิตอยู่

เธอพยายามใช้สองมือยันตัวให้ลุกจากเตียงแต่ด้วยความอ่อนแรงถึงล้มลงอีกครั้งหลังเพิ่งยันตัวได้เพียงนิด

ซึ่งมันกระทบไปถึงแผลใต้ร่างของเธอ ความเจ็บทำให้เธอต้องสูดปาก ความจริงนับว่าเป็นครั้งแรกของเธออย่างแท้จริง ครั้งที่ถูกเย่เซียวรุกล้ำเข้ามาหลังงานเลี้ยงฉลองคืนนั้นแค่ใช้เวลาไม่ถึงหนึ่งนาทีดี

แต่ครั้งนี้…

ยาวติดต่อกันถึงเกือบหนึ่งชั่วโมงเต็ม…

ป้าหลี่เอ่ยปากถาม ใช้สายตาเหมือนเห็นใจมองเธอ

ไป๋ซู่เย่ยิ้มขมขื่น ทั้งชีวิตของเธอไม่เคยต้องให้ใครมาเห็นใจ แน่นอนว่าเธอก็ไม่เคยตกอยู่ในสภาพย่ำแย่ขนาดนี้มาก่อน

“ช่วยฉันหาชุดนอนตัวใหม่ทีได้ไหม? ตัวก่อนหน้านี้เหมือนจะใส่ไม่ได้แล้ว” เธอกลับพูดตรงไปตรงมาไม่คิดจะปกปิดเลยแม้แต่นิดเดียว ตัวก่อนหน้ากลายเป็นเศษผ้าเพราะน้ำมือเย่เซียว เขานี่ช่างป่าเถื่อนเสียจริง พอจะจินตนาการได้ว่าขณะที่รุกล้ำเข้ามาในตัวเธอก็ไม่ได้ปรานีจริงๆ

เธอตัวสั่นระริกไม่กล้าย้อนคิดอีก

กลัวเหลือเกิน

“ค่ะ รอสักครู่นะคะ จะรีบไปหาเดี๋ยวนี้” ป้าหลี่ไม่กล้ารอช้า รีบหมุนตัวเดินออกไป

……

เมื่อเธออุ้มชุดนอนกลับมาอีกครั้งเย่เซียวก็กลับเข้ามาจากข้างนอกอย่างรีบร้อนพอดี

ตัวเปียกโชก

อาจเป็นเพราะรีบวิ่งเกินไป รองเท้าแตะบนเท้าถึงหลุดหายไปข้างหนึ่ง

“นายท่าน!” ป้าหลี่รีบทัก ไม่เคยเห็นเขาในสภาพนี้มาก่อน ผู้ชายคนนี้ปกติเป็นคนสุขุมเย็นชา ไม่ว่าใครก็ควบคุมเขาไม่ได้ กระตุ้นความรู้สึกเขาไม่ได้

“จะเข้าไปเหรอ?” เย่เซียวถามเสียงนิ่ง มองบานประตูที่ปิดสนิทด้วยดวงตาแดงระเรื่อแวบหนึ่ง

“ค่ะ เอาชุดนอนไปให้คุณไป๋”

เย่เซียวโยนหลอดยาที่เพิ่งซื้อมาจากข้างนอกไว้บนกองชุดนอน ปากบางเม้มเป็นเส้นตรงไม่พูดอะไร

………………………………………..