อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก! นิยาย บท 613

สรุปบท ตอนที่ 613: อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก!

สรุปตอน ตอนที่ 613 – จากเรื่อง อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก! โดย Internet

ตอน ตอนที่ 613 ของนิยายRomanticเรื่องดัง อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก! โดยนักเขียน Internet เต็มไปด้วยจุดเปลี่ยนสำคัญในเรื่องราว ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยปม ตัวละครตัดสินใจครั้งสำคัญ หรือฉากที่ชวนให้ลุ้นระทึก เหมาะอย่างยิ่งสำหรับผู้อ่านที่ติดตามเนื้อหาอย่างต่อเนื่อง

ตอนที่ 613 ไม่ได้พบกันนาน คุณยังอยู่ในใจ (5)
โดย
Ink Stone_Romance
ป้าหลี่มองแวบหนึ่งเห็นว่าเป็นยาทาจุดซ่อนเร้น ท่าทางเธอไม่ได้คิดไปเอง

เธอกำลังจะก้าวขาเข้าไปเย่เซียวกลับเรียกเธอไว้อีกครั้ง เงียบอยู่อึดใจถึงพ่นคำออกมาสั้นๆ “วันละสามครั้ง!”

ป้าหลี่ชะงักนิ่งไปครู่ถึงเข้าใจความหมาย พยักหน้ารับ “ค่ะ ฉันจะเตือนคุณไป๋เอง”

เหมือนว่าเย่เซียวยังพูดไม่จบคนรับใช้จึงไม่ขยับตัว อย่างที่คิดเมื่อรออีกสักครู่ก็ได้ยินเขากล่าวอีกว่า “เธออาจจะไม่สะดวกทาเอง ถ้าเธอต้องการความช่วยเหลือ คืนนี้ป้าจะต้องพร้อมเสมอ”

“ค่ะ”

“ยา…” เขาพยักพเยิดคางที ปากบางขยับพูดเสียงเย็นชา “บอกว่าเป็นของน่าหลัน!”

…………………………

ผ่านไปพักหนึ่งป้าหลี่ถือชุดนอนเข้ามา

“คุณไป๋ เสื้อของคุณค่ะ”

“เอามาค่ะ” ไป๋ซู่เย่ดึงผ้าขนหนูบนตัวออกแล้วสวมชุดนอนทันที

“แล้วก็…ยานี่”

เธอหยิบหลอดยามาดูแวบหนึ่งพบว่าเป็นของใหม่ “เย่เซียวซื้อมาเหรอ?”

“เปล่าค่ะ ได้ยินว่าเป็นของคุณน่าหลัน”

ไป๋ซู่เย่ยิ้มขมขื่น เธอยังคาดหวังอะไรอยู่อีก? ยาแบบนี้หากน่าหลันมีพร้อม หมายความว่า…เขาป่าเถื่อนกับผู้หญิงทุกคนเหมือนเมื่อครู่หมดเลยหรือ?

พอคิดว่าเขาทำเรื่องที่ทำกับเธอเมื่อสักครู่ ต่อให้ป่าเถื่อนแบบนั้นหัวใจก็เจ็บปวดเหมือนโดนเข็มทิ่มแทง

“ป้าออกไปเถอะ” ใบหน้าเรียบนิ่งเสียจนไม่บ่งบอกอารมณ์ใดๆ สุดท้ายเธอก็ไม่ได้ทายาแค่วางหลอดยาทิ้งไว้ข้างๆ ไม่สนใจอีกต่อไป

ยิ่งเจ็บยิ่งดี

ยิ่งเจ็บจะได้ยิ่งจดจำ ยิ่งให้ตัวเองใจเย็นและมีสติมากขึ้น รู้ว่าระหว่างตัวเธอกับเย่เซียวไม่มีอะไรนอกจากความเกลียดชัง!

……………………

ตลอดคืนนั้นเจ็บปวดเหลือเกิน

จนถึงเช้าตีสามตีสี่ไป๋ซู่เย่ถึงได้หลับไปอย่างสะลึมสะลือและเหมือนจะฝันร้ายอีกแล้ว ฝันร้ายในครั้งนี้กลับแตกต่างจากแต่ก่อน ในฝันครั้งนี้เย่เซียวถือปืนยิงเจาะหัวเธอเหมือนยมทูตเก็บวิญญาณ

ในฝันนั้นเธอกำลังยิ้ม

เหมือนจะได้หลุดพ้นสักที

รอตื่นมาอีกทีมองเพดานถึงได้รู้ว่าตัวเองยังมีชีวิตอยู่

ประตูห้องถูกคนเคาะจากด้านนอก คนรับใช้เอ่ยปากจากข้างนอก “คุณไป๋คะ ตื่นหรือยัง?”

“อืม” เธอตอบกลับไปทีด้วยเสียงที่ติดแหบเล็กน้อย

“นายท่านกับคุณน่าหลันกำลังรอคุณไปทานข้าวเช้าด้วยกัน”

ไป๋ซู่เย่นิ่งไปชั่วอึดใจถึงได้ตอบกลับอย่างใจเย็น “ฉันขอล้างหน้าแปรงฟันก่อน”

เธอจัดการล้างหน้าแปรงฟันลวกๆ แล้วเดินไปที่ห้องทานอาหาร

พยายามเดินให้ช้าที่สุดแล้วแต่ก็ยังสะเทือนถึงแผลของเมื่อคืนที่ทำให้เธอรู้สึกแสบร้อนราวกับมีมีดกรีดลงบนตัว ฉะนั้นระหว่างที่เดินก็ก่นด่าผู้ชายที่ป่าเถื่อนรุนแรงดั่งปีศาจคนนั้นในใจไปด้วย

เธอคิดว่าท่าทางการเดินของเธอในตอนนี้ต้อง…ไม่สง่ามากแน่ๆ

รอถึงห้องทานอาหารน่าหลันกับเย่เซียวนั่งอยู่ก่อนแล้ว ทั้งคู่กำลังทานอาหารเช้าด้วยกัน

“บาดเจ็บเหรอ?” เย่เซียวถามเสียงเรียบ

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ” น่าหลันส่ายหัว

“มือ” เย่เซียวมุ่นคิ้ว ทิ้งสายตาไว้บนมือเธอเป็นเชิงให้ยื่นให้เขาดู

“คุณไม่ต้องไปฟังอาชิงพูดหรอก เธอน่ะชอบทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่”

“ยื่นมือมา” เย่เซียวไม่ค่อยมีความอดทนนัก น่าหลันรู้นิสัยเขาดีจึงไม่ยึกยักอีก รีบยื่นมือไปอย่างเชื่อฟัง ไป๋ซู่เย่เชยตามองแวบหนึ่งก็เห็นเย่เซียวกุมมือขาวเนียนของเธอไว้

สายตาของเขาจดจ่อกับนิ้วมือขาวดุจหิมะของเธอ ขมวดหัวคิ้วแน่นพลางหันไปสั่งอาชิง “ไปเอากล่องยามา”

“ไม่ต้องหรอกน่า…”

ยังไม่ทันสิ้นเสียงน่าหลันดี เย่เซียวก็พูดเร่งเร้าอาชิง “ยังไม่ไปอีก?”

“ค่ะ นายท่าน” อาชิงเดินไปหยิบกล่องยาอย่างสุขใจ

“ความจริงไม่ได้หนักหนาอะไรขนาดนั้น แค่โดนเปลือกกุ้งแทงไม่กี่ทีเอง” น่าหลันยังคงพูดกับเขาด้วยเสียงเบาหวิว แต่พอจะฟังออกได้ว่าน้ำเสียงมีความสุขและรู้สึกหวานหยดในใจ

“ทีหลังเรื่องแบบนี้ให้คนรับใช้ทำก็พอ ฉันพาเธอมาไม่ได้ให้มาทำเรื่องแบบนี้”

ไป๋ซู่เย่สูดหายใจลึกๆ พักใหญ่ถึงยิ้มเอ่ยจางๆ “ไข่ดาวทอดได้หอมมาก ฉันทานอีกฟองหนึ่งได้ไหม?”

เธอพูดแทรกกะทันหันจนน่าหลันกับเย่เซียวต่างหันสายตามาทางเธอ รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอดูดีเหมือนอย่างเคย ราวกับไม่ได้รับผลกระทบจากพวกเขาเลยสักนิดเดียว

………………………………………………….

[1] ชื่ออาหารชนิดหนึ่ง