อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก! นิยาย บท 615
โดย
Ink Stone_Romance
งานแถลงจบลงและสามารถจับใจความข่าวจากงานแถลงโดยประมาณได้ กล้องตัดไปถ่ายภายในงานที่ชุลมุนหลังจบงาน เขากำลังจะปิดโทรทัศน์แต่กล้องกลับตัดไปยังตัวหญิงสาวผู้นั้นทันที เรียกให้มือที่เตรียมกดรีโมตของเขาหยุดชะงัก
“รัฐมนตรีไป๋ วันนี้คุณสวยมากเลย! ตอนแถลงก็สวยมากๆ! ดีจริงๆ เลยนะคะ” นักข่าวเอ่ยชม
“ขอบคุณค่ะ” เธอยิ้มจางๆ
“ท่านประธานาธิบดีปล่อยข่าวว่าจะแต่งงานหลายครั้งแต่คุณยังเงียบไร้การเคลื่อนไหว ขอถามหน่อยว่าตอนนี้คุณมีคนรักหรือยังคะ?”
หญิงสาวยิ้มน้อยๆ อย่างไม่แสดงอารมณ์ก่อนจะปฏิเสธทันควัน “ต้องไม่มีอยู่แล้ว”
“คุณยอดเยี่ยมขนาดนี้ ผู้ชายที่ตามจีบคุณต้องเยอะมากแน่ๆ คุณตั้งเป้าไว้สูงเกินไปหรือเปล่าคะ?”
เธอยิ้มซุกซน “คุณก็เห็นว่าตอนนี้ฉันยุ่งมาก เพิ่งจบงานคนยังไม่ทันเดินไปไหนก็ถูกพวกคุณกักไว้แล้ว จะเอาเวลาว่างที่ไหนไปหาคนรักคะ?”
เหล่านักข่าวหัวเราะตาม “คุณกำลังผลักภาระมาที่เราเหรอ ความผิดเราใหญ่หลวงเลยนะคะเนี่ย แต่ว่าในกระทรวงความมั่นคงมีผู้ชายเก่งกาจมากมาย คุณไม่คิดจะหาใครสักคน แล้วเกิดเป็นความรักกันภายในกระทรวงเองบ้างหรือคะ?”
บนโทรทัศน์ไป๋ซู่เย่ทำหน้าครุ่นคิดคล้ายกำลังขบคิดกับคำถามนี้ของนักข่าวอย่างตั้งใจ จากนั้นจงใจยิ้มตอบกลับว่า “ในกระทรวงความมั่นคงมีผู้ชายเก่งกาจเยอะจริงๆ มีท่านหนึ่งที่ฉันให้ความเคารพนับถือมาก แต่เรื่องความรักยังไงก็ต้องปล่อยไปตามโชคชะตา”
“งั้น…คุณสามารถบอกเราได้ไหมว่าเขาคือใคร? บอกต่อหน้ากล้องบางทีอาจจะเป็นสื่อกลางให้ก็ได้นะคะ” นักข่าวยังตามถามอย่างไม่ยอมแพ้
“นี่เป็นความลับค่ะ ฉันขอเก็บไว้แล้วกัน คงบอกพวกคุณไม่ได้”
รอยยิ้มฉาบหน้านั่นในสายตาเย่เซียวกลับรู้สึกว่ามันเจือด้วยความรัก ช่างกระแทกตานัก
เคารพนับถือ?
อดีตเมื่อสิบปีก่อนไป๋ซู่เย่เคยบอกเขาว่าเขาเป็นคนที่เธอให้ความเคารพนับถือมากที่สุด แต่ตอนนี้…
เธอกำลังส่งสัญญาณรักให้ชายอื่นในโทรทัศน์?
เขาขมวดคิ้วกดปิดโทรทัศน์แรงๆ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจับควงไปสักครู่ สุดท้ายก็แตะพิมพ์…
…………………………
ไป๋ซู่เย่ตอบคำถามเรื่อยเปื่อยของนักข่าวเสร็จถึงได้ออกจากงานอย่างราบรื่น ไป๋หลางถาม “รัฐมนตรี ในกระทรวงความมั่นคงมีคนที่คุณเคารพนับถือจริงๆ หรือครับ ทำไมผมไม่รู้?”
“อะไรก็จะต้องให้นายรู้หมด คิดว่าเป็นพยาธิในท้องฉันหรือไง?” เธอมีบุคคลที่ให้ความเคารพนับถืออยู่จริงๆ แต่ไม่ได้อยู่ในกระทรวงความมั่นคงแต่เป็นนักวาดชื่อดังนามว่าอเล็กซ์
“รู้อยู่แล้วว่าคุณต้องตอบเพื่อรับมือกับนักข่าว ใช่แล้ว มื้อค่ำวันนี้ท่านปลัดกระทรวงเชิญคุณเอง คุณต้องเข้าร่วมด้วย”
มื้อค่ำ?
ไป๋ซู่เย่พยักหน้า “ฉันรู้แล้ว”
เพิ่งพูดจบมีเสียงเข้าที่โทรศัพท์สั้นๆ เธอล้วงมาดูแวบหนึ่งแล้วชะงักไปครู่ เป็นข้อความฉบับหนึ่ง
สั้นๆ ง่ายๆ
คืนนี้มาด้วย
สี่พยางค์ ไร้ชื่อไร้คำลงท้ายหรือแม้แต่เบอร์โทรยังเป็นเบอร์ไม่ทราบชื่อ แต่ไป๋ซู่เย่กลับรู้ดีว่าใครคือผู้ส่งข้อความฉบับนี้มา
“เป็นอะไรไป?” ไป๋หลางเห็นว่าเธอมีสีหน้าที่ผิดแปลกไปจึงเผลอยื่นคอมอง เธอชิงเก็บโทรศัพท์ไปก่อนหนึ่งก้าว “เปล่า”
“วันนี้คุณดูแปลกๆ นะ” ไป๋หลางมองประเมินเธอแวบหนึ่งคล้ายนึกถึงอะไรขึ้นมา “เมื่อคืนคุณกับเย่เซียว…ไม่ได้เกิดอะไรขึ้นใช่ไหม?”
“ตอนทำงานห้ามคุยเรื่องส่วนตัว” ไป๋ซู่เย่ไม่อยากคุยเรื่องนี้กับเขาต่อ จึงเดินออกจากงานไปที่รถ
ไป๋หลางมองแผ่นหลังนั่น มุ่นคิ้วแน่นเพราะความเป็นห่วง
เย่เซียวกลับมาพร้อมความแค้นและแน่นอนว่าเขาต้องการระบายความแค้นนี้ไว้บนตัวเธอทั้งหมด สำหรับเธอแล้ว มันไม่ยุติธรรมอย่างมาก!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก!