อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก! นิยาย บท 621

สรุปบท ตอนที่ 621: อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก!

สรุปตอน ตอนที่ 621 – จากเรื่อง อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก! โดย Internet

ตอน ตอนที่ 621 ของนิยายRomanticเรื่องดัง อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก! โดยนักเขียน Internet เต็มไปด้วยจุดเปลี่ยนสำคัญในเรื่องราว ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยปม ตัวละครตัดสินใจครั้งสำคัญ หรือฉากที่ชวนให้ลุ้นระทึก เหมาะอย่างยิ่งสำหรับผู้อ่านที่ติดตามเนื้อหาอย่างต่อเนื่อง

ตอนที่ 621 เย่เซียว คุณมันปีศาจ (2)
โดย
Ink Stone_Romance
“รัฐมนตรีกระทรวงความมั่นคงของประเทศ S เธอว่าเป็นคนธรรมดาไหมล่ะ?” น้ำเสียงน่าหลันปนด้วยความรู้สึกขมขื่นใจเป็นส่วนใหญ่

“เธอคือ…รัฐมนตรี? คงไม่ใช่…พี่สาวของท่านประธานาธิบดีหรอกนะคะ?”

“เธอนั่นแหละ”

“เก่งขนาดนี้เชียว” น้ำเสียงของอาชิงเต็มไปด้วยความชื่นชมต่อไป๋ซู่เย่

“ปกติเธอไม่ดูข่าวในประเทศบ้างหรือไง?”

อาชิงส่ายหัวรัว “น่าเบื่อจะตาย ประชาชนตัวเล็กๆ ที่อยู่สงบเสงี่ยมอย่างดิฉันติดตามไม่ไหวจริงๆ”

น่าหลันไม่พูดอะไรอีก สายตาจ้องมองแผ่นหลังนั่นกระทั่งไป๋ซู่เย่หายเข้าไปในห้องปิดประตูลงเธอก็ไม่ได้ถอนสายตาออกแต่อย่างใด

“คุณคะ?”อาชิงยกมือโบกหน้าเธอไปมา

น่าหลันหลุดจากห้วงภวังค์ “เรา…คล้ายกันมากใช่ไหม?”

“…ค่ะ เหมือนจริงๆ ก่อนหน้านี้ทุกคนก็พูดกัน”

“แต่…เทียบกับเธอแล้ว ฉันเหมือนตัวตลกที่เลียนแบบเขาแต่ไม่เหมือนใช่ไหม? เธอเก่งขนาดนี้ อะไรก็ดีไปหมด แต่ฉันกลับไม่ใช่อย่างนั้น…เป็นแค่เด็กกำพร้าที่ไม่มีอะไรเลย…” เธอหลุบตาลงอย่างเศร้าโศก เทียบกับเธอแล้วไม่ว่าจะเรื่องนิสัยหรือหน้าที่การงานของตัวเองหรือแม้แต่เบื้องหลังครอบครัว แทบไม่มีสิ่งไหนเทียบได้เลย

ผู้ชายอย่างเย่เซียว คงคู่ควรกับผู้หญิงที่ดีเลิศไปเสียทุกเรื่องแบบนี้สินะ!

อาชิงจับสังเกตอารมณ์ที่ผิดปกติของเธอได้จึงรีบพูดปลอบ “คุณคะ คิดอะไรเหลวไหลอีกแล้วล่ะ! ถึงคุณจะเป็นเด็กกำพร้าแต่มีนายท่านคอยปกป้องคุณไงคะ! ถ้าคุณไม่ใช่เด็กกำพร้า บางทีนายท่านอาจไม่ยอมเก็บคุณมาเลี้ยงดูก็ได้! อีกอย่างเธอเก่งขนาดนั้นแล้วมีประโยชน์อะไร? ผู้ชายไม่ชอบผู้หญิงที่เก่งกาจเกินไป ชอบผู้หญิงที่เหมือนคุณแบบนี้มากกว่า อ่อนโยนและต้องการการปกป้อง”

น่าหลันหัวเราะ มองเธอ “ที่พูดมาเป็นความจริงหรือแค่ปลอบใจฉันน่ะ?”

“จริงแท้แน่นอนสิคะ คุณคิดสิ ถ้าเกิดกลางดึกคุณอยู่ข้างนอก นายท่านจะทำใจให้คุณย้อนกลับไปเองดึกดื่นได้ยังไง? ดิฉันว่า นายท่านต้องมัวแต่เป็นห่วงคุณว่าจะเจอเรื่องเลวร้ายอะไรระหว่างทางหรือเปล่า!”

ความรู้สึกผิดและน้อยเนื้อต่ำใจของน่าหลันถูกถ้อยคำพูดนี้ของอาชิงกวาดทิ้งไปอยู่มุมลึกของหัวใจ หายไปในกลีบเมฆทันที

…………………………

ไป๋ซู่เย่วางกระเป๋าเดินทางเสร็จไม่ได้อยู่นานไปกว่านั้น กลับย้อนไปที่กระทรวงความมั่นคงแทน

ในกระทรวงงานยุ่งมากจนหัวหมุน ไม่เหลือช่องว่างให้เธอได้ครุ่นคิดเรื่องส่วนตัวสักนิด วันนี้ทำงานดึกตามเคย เมื่อหยิบโทรศัพท์ออกมาดูอีกทีถึงรู้ว่าเที่ยงคืนแล้ว

เย่เซียว…ตอนนี้น่าจะกลับไปแล้วล่ะมั้ง!

นึกถึงเขาก็นึกถึงภาพที่อยู่ในห้องน้ำชายวันนั้นขึ้นมาเสียดื้อๆ ได้แต่รู้สึกว่ากลีบปากร้อนผ่าวราวกับโดนไฟลน

“รัฐมนตรี ผมจะไปส่งคุณกลับเอง” ไป๋หลางเคาะประตูเข้ามา

“ฉันขับรถเอง”

“ดึกขนาดนี้ ผมกลัวคุณง่วง”

“ไม่ต้องเป็นห่วงฉัน” ไป๋ซู่เย่ยืนยันคำขาด ไม่อยากให้ไป๋หลางรู้ข้อแลกเปลี่ยนของตัวเองกับเย่เซียว ยิ่งน้อยคนรู้ยิ่งดี

เธอขับรถไปยังปราสาทของเขา เธอคิดว่าโชคดีที่เลยเที่ยงคืนมาแล้วเขาต้องเข้านอนแล้วแน่ๆ เช่นนี้แล้วดูเหมือนตัวเธอจะรอดพ้นมาอีกหนึ่งวัน…

ขณะที่ติดไฟแดงอยู่เธอหยิบสมุดจากกระเป๋า ขีดฆ่าเส้นแดงทับบนเล็กที่ยี่สิบแปด

พริบตาเดียวกลับเหลือเพียงยี่สิบเจ็ดวันแล้ว…

เธอควรรู้สึกโล่งใจ แต่น่าแปลกที่กลับรู้สึกว่าเวลาช่างผ่านไปไวนัก…

เธอเข้าไปในเขตสวนเพื่อส่งกุญแจ กดกริ่งประตูที่คราวนี้ไม่มีใครขวางเธออีก น้าหลี่เป็นคนมาเปิดประตู

“คุณไป๋”อาจเป็นเพราะเหตุการณ์โหดร้ายคราวก่อนที่น้าหลี่เห็นเองกับตา น้าหลี่จึงไม่ได้ตั้งตัวเป็นศัตรูกับเธอเหมือนอาชิง

“ลำบากแย่ที่ต้องมาเปิดประตูให้ฉันดึกขนาดนี้”

“ไม่เป็นไรค่ะ นายท่านบอกแล้วว่าต่อจากนี้ให้ฉันดูแลคุณคนเดียวพอ” น้าหลี่รับเสื้อนอกจากมือเธอไป ถามเสียงเบา “ทำงานจนดึกดื่น ต้องหิวแน่เลยใช่ไหมคะ? อยากทานอะไรหน่อยไหม เดี๋ยวฉันจะไปทำให้ที่ครัว”

“ความจริง…ฉันรู้สึกว่าคุณไป๋ก็เป็นคนดีอยู่นะ ถึงจะมีตำแหน่งหน้าที่สูงและเป็นพี่สาวแท้ๆ ของท่านประธานาธิบดีแต่ไม่ถือตัวอะไรเลย ไม่ได้เป็นอย่างที่หยูอันพูดเลย”

เธอแค่มองโจ๊กตรงหน้าอย่างตั้งใจคล้ายไม่ได้ใส่ใจอะไร “หยูอันคงเตือนพวกเธอไว้ไม่น้อยสินะว่าให้ระวังฉันให้ดี? เขาต้องบอกว่าฉันฝีมือร้ายกาจ ใจดำอำมหิตและเล่ห์เหลี่ยมเยอะเจ้าแผนการ”

น้าหลี่ทำหน้าตกใจ “ที่แท้คุณรู้หมดเลย” ไม่ผิดเลยแม้แต่คำเดียว!

ไป๋ซู่เย่ได้แต่หัวเราะอย่างปฏิเสธไม่ได้ ถูกด่ามาเยอะทุกอย่างจึงทำใจยอมรับได้ง่ายขึ้น หากหยูอันรู้ว่าตัวเองมีความคิดแบบนี้จะต้องด่าเธอว่าหน้าด้านอีกแน่ๆ

“ฉันหิวแล้ว ทานได้แล้วสินะ?”

“ค่ะ”

“งั้นฉันหยิบถ้วยเอง ถ้วยอยู่ไหน?” ไป๋ซู่เย่กวาดมองรอบหนึ่ง น้าหลี่ชี้นิ้วไปที่ตู้ฆ่าเชื้อ เธอเปิดออก “ฉันจะหยิบสองใบ คุณเองก็ทานหน่อยเถอะ ดึกขนาดนี้แล้ว”

น้าหลี่ส่ายหัวยิ้ม “คุณทานเถอะ ตลอดหลายปีนี้ฉันไม่ชินกับการทานโจ๊กเลย”

“งั้นก็ไม่ฝืนใจคุณล่ะ” ไป๋ซู่เย่ยิ้มน้อยๆ

น้าหลี่ยิ่งอยู่กับเธอก็ยิ่งรู้สึกผ่อนคลาย ไม่ได้มีความรู้สึกถึงความต่างระหว่างเจ้านายกับลูกน้องเลย

……………………

ชั้นบน เย่เซียวตื่นแล้ว

ดูเวลาแวบหนึ่งพบว่าตีสองแล้ว ผู้หญิงคนนั้นกลับมาหรือยัง?

เขากลับมาตอนห้าทุ่มเห็นว่าห้องชั้นล่างมืดสนิท นั่งอยู่ชั้นบนถึงเที่ยงคืนกว่าชั้นล่างก็ยังเงียบไร้การเคลื่อนไหวใดๆ เช่นเดิม

ปกติเธอเลิกงานดึกขนาดนี้เลยหรือ? ตลอดทั้งวันเธอทำอะไรกันแน่?

……………………………………………….