อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก! นิยาย บท 623

สรุปบท ตอนที่ 623: อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก!

ตอน ตอนที่ 623 จาก อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก! – ความลับ ความรัก และการเปลี่ยนแปลง

ตอนที่ 623 คือตอนที่เปี่ยมด้วยอารมณ์และสาระในนิยายRomantic อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก! ที่เขียนโดย Internet เรื่องราวดำเนินสู่จุดสำคัญ ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยใจตัวละคร การตัดสินใจที่ส่งผลต่ออนาคต หรือความลับที่ซ่อนมานาน เรียกได้ว่าเป็นตอนที่นักอ่านรอคอย

ตอนที่ 623 เย่เซียว คุณมันปีศาจ (4)
โดย
Ink Stone_Romance
“คุณ…ลองโดนคนเอามีดมากรีดซ้ำรอยเดิมจากเมื่อวานดูสิ…” เสียงเธอแหบแห้ง คิ้วเรียวย่นเข้าหากัน “เย่เซียว คุณออกไปก่อนได้ไหม? ฉัน…ฉันรู้สึกไม่สบายจริงๆ…”

เย่เซียวใช้มือเดียวกดบั้นท้ายเธอไว้อย่างไม่แคล้วใจ “คุณ…ไม่รู้สึกอะไรกับผมสักนิดเลยเหรอ?”

“…”แพขนตาเธอสั่นกึก ค่อยๆ เปิดเปลือกตามองเขา “ปกติคุณกับน่าหลัน…ก็ดุดันแข็งกร้าวแบบนี้ ไม่สนใจความอยู่ความตายของคนอย่างนี้เหรอ?”

“!” เย่เซียวหน้าเย็นชา “เรื่องของเรา อย่าลากเธอเข้ามาเกี่ยว”

เธอหัวเราะน้อยๆ “นั่นสิ…เธอดูอ่อนแอขนาดนี้ เกรงว่าจะทนการกระทำป่าเถื่อนของคุณแบบนี้ไม่ไหว งั้น…คุณจะทำต่อไหม? ถ้าทำฉันจะทนไว้ ถ้าไม่ทำ…ฉันจะเข้าไปทายา…”

“ทำบ้าอะไร!”

เขาตะคอกเสียงดังด้วยความโกรธ

ทนไว้?

มีอะไรกับเขา สำหรับเธอแล้วมันเป็นเรื่องที่ต้องทนขนาดนั้นเชียวหรือ?

เย่เซียวถอนตัวออกมากะทันหันเรียกเสียงครางอย่างเจ็บปวดจากไป๋ซู่เย่ สองขายืนไม่นิ่งจนแทบทรุดลงพื้นแต่ถูกเย่เซียวช้อนตัวขึ้นมาก่อน

บนเรียวขาขาวเนียนของเธอมีรอยหยดเลือดชวนให้ปวดขมับตุบๆ ทั้งที่อยากเห็นเธอโดนทรมาน แต่ตอนนี้พอเห็นเธอเลือดไหลกลับไม่รู้สึกดีใจสักนิด!

ไป๋ซู่เย่เจ็บจริงๆ ไม่คิดขัดขืนได้แต่ปล่อยให้เขาอุ้มตัวเองกลับห้องไป

เขาเปิดไฟค้นหาของบางอย่างบนหัวเตียงเธอ

“คุณหาอะไร?”

“ยาที่ซื้อคืนนั้นล่ะ?”

ไป๋ซู่เย่ชะงักงัน ลืมตามองเขา “คุณหมายความว่า…ยานั่น คุณออกไปซื้อคืนนั้นเหรอ?”

เย่เซียวชะงักมือที่กำลังพลิกหาของอยู่และเพิ่งรู้ตัวว่าเมื่อครู่หลุดปากพูดไปเพราะความร้อนใจ

ปากบางเม้มเข้าหากันแน่น

สักพักหันข้างแค่นหัวเราะเย้ยเธอ “ทำไม? คิดว่าผมซื้อมาให้คุณโดยเฉพาะเหรอ?”

“…”หัวใจของไป๋ซู่เย่ดิ่งลงอีกครั้ง เรื่องที่คิดไปเองจะยิ่งทำให้ดูเป็นตัวตลก เธอซุกหน้ากับหมอนกล่าวด้วยเสียงอ่อนแรง “คุณไม่ต้องหาแล้ว ยาฉันลืมไว้ที่บ้าน…แล้วก็…”

เธอหยุดไปช่วงหนึ่งพร้อมยกหน้าขึ้นหน้าจากหมอน

“คราวหลัง…คุณช่วยฝึกเทคนิคตัวเองให้ดีแล้วค่อยมาทำกับฉันได้ไหม? ฝีมือแย่ขนาดนี้ จะทำให้ฉันรู้สึกสงสารน่าหลันที่คอยอดทนกับคุณมานานขนาดนี้”

สีหน้าเย่เซียวถมึงทึง กัดฟันกรอด “…ไป๋ซู่เย่ อยากตายหรือไง!”

เมื่อก่อนไม่เคยรู้เลยว่าผู้หญิงคนนี้จะฝีปากกล้าขนาดนี้

ไป๋ซู่เย่ไม่สนใจเขาอีก

เกิดเสียงดัง ‘ปัง!’ประตูถูกกระแทกปิดก่อนเจ้าตัวจะออกไป

เธอนอนคว่ำหน้ากับหมอนปล่อยให้น้ำตาไหลทะลักจากดวงตาจนเปื้อนปลอกหมอนอย่างไม่รู้ตัว

เดิมทีอยากลุกไปอาบน้ำสักหน่อยแต่ลองขยับตัวดูแล้วยังรู้สึกเจ็บอย่างมาก จึงตัดสินใจนอนคว่ำแน่นิ่งอยู่อย่างนั้น

…………………………

ทั้งที่คิดว่าตัวเองจะหลับไปทั้งอย่างนี้จนถึงเช้าอีกวัน แต่สามสิบนาทีหลังจากนี้ประตูถูกเปิดออกอีกครั้ง

เธอแค่ได้ยินเสียงฝีเท้าก็รู้แล้วว่าเย่เซียวกลับมาแล้ว เธอกลัวว่าเขาจะเป็นบ้าอารมณ์คลั่งแล้วทรมานเธอ เลยหลับตาแกล้งหลับอยู่บนหมอน

ดีที่เขาไม่ได้เปิดไฟ ความมืดช่วยให้เธอพรางตัวได้ ไม่ให้เขามองเธอออกได้ง่ายขนาดนั้น

“หลับแล้วเหรอ?” เย่เซียวเดินมาข้างเตียงถามหยั่งเชิง

เธอไม่ตอบ เขาคงไม่ถึงกับฝืนทำกับเธอในตอนที่เธอยังหลับอยู่หรอกนะ

ขณะที่คิดอยู่ชั่วครู่ต่อมาผ้าห่มบนตัวถูกเลิกออก

ความเย็นถาโถมเข้ามาเรียกให้เธอย่นคิ้วน้อยๆ ไม่ทันตั้งตัวที่ว่างข้างกายก็ยวบลง ร่างที่ร้อนดังไฟเพลิงขยับเข้าใกล้เธอ

หมายความว่า…

เธอเข้าใจเขาผิดไป?

อื้อ

ความรู้สึกสบายที่ทำเอาเธอรู้สึกอับอายถาโถมเข้ามาจนเธอแทบหลุดเสียงคราง เธอกัดปากแน่นห้ามตัวเองไม่ให้ขายหน้า กลับรู้สึกได้ถึงชายหนุ่มข้างๆ ที่ร่างกายร้อนผ่าวขึ้นเรื่อยๆ ลมหายใจก็หอบหนักขึ้นเรื่อยๆ…

“อยากได้เหรอ?” เย่เซียวอ้าปาก เสียงแหบจนน่าใจเต้น

“ใครอยากได้?”ไป๋ซู่เย่สูดหายใจลึก กัดปากล่างไว้อย่างดื้อดึง “คนอยากได้คือคุณหรือเปล่า?”

“…”เย่เซียวไม่ได้ปฏิเสธ ดวงตาร้อนระอุเหมือนมีไฟลุกโชนจ้องเธอเขม็ง สายตานั่นคล้ายว่าต้องการกลืนกินเธอหมดทั้งตัวไม่เหลือซาก ต่อให้อยู่ในความมืดไป๋ซู่เย่ก็รู้สึกถึงมันได้ดี ทั้งที่เป็นวันอากาศหนาวเย็นแต่กลับรู้สึกร้อนรุ่มไปทั้งตัว บนจมูกรั้นเล็กๆ ชื้นด้วยเหงื่อชั้นบางๆ

“เย่เซียว พอแล้ว…” ในที่สุดก็ทนต่อไม่ไหว เธอคู้ตัวไปด้านหลังเล็กน้อยเพื่อหลบมือเขา หายใจแผ่วน้ำเสียงสั่นเครือ “ไม่เจ็บแล้ว…”

เย่เซียวไม่ได้ตามตื๊อเธออีก

ไป๋ซู่เย่เดิมทีอยากถามเขาว่ายานี่ได้มาจากไหนแต่เขากลับพลิกตัวออกไปจากกองผ้าห่มอย่างฉับไว

ลงจากเตียงเสร็จโยนหลอดยาใส่หัวเตียง “ในเมื่อไม่เจ็บแล้วก็พักผ่อนไวๆ ยานี่ ทาตามเวลาด้วย”

พูดจบก็เดินออกจากห้องไปอย่างไม่ลังเล

ไม่หันกลับมาด้วยซ้ำ

ไป๋ซู่เย่โผล่หัวออกมามองเขานิ่งกระทั่งประตูถูกปิดลงเธอถึงถอนสายตาออกอย่างผิดหวัง

เขาจากไปอย่างไม่ลังเลขนาดนั้น ไม่เหลือเยื่อใยเพียงนิดคล้ายว่า…ภาพที่เขาทายาให้เธอเมื่อครู่เป็นเพียงภาพลวงตาของเธอ

เธอกอดผ้าห่มค่อยๆ ยันตัวลุกขึ้นนั่ง เปิดไฟหัวเตียงก็เห็นว่าหลอดยานั้นนอนแน่นิ่งอยู่บนหัวเตียง

……………………………………………