อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก! นิยาย บท 624

ตอนที่ 624 เย่เซียว เทคนิคคุณแย่มาก! (1)
โดย
Ink Stone_Romance
เธอหยิบมันมาดูแวบหนึ่งพบว่าเป็นยี่ห้อเดียวกับหลอดก่อนหน้า หลอดนี้เองก็เป็นของใหม่ที่ยังไม่ถูกแกะซองห่อด้วยซ้ำ

ครึ่งชั่วโมงเมื่อครู่…เขาไปซื้อยาเหรอ?

ปกติตอนที่เขาอยู่กับน่าหลัน…ก็ทำแผลให้น่าหลันแบบนี้หรือ?

ทั้งที่เมื่อครู่เขามีปฏิกิริยาแล้วแต่กลับจากไปอย่างไม่ลังเล ไปหาน่าหลันใช่ไหม?

ทุกคำถามผุดขึ้นมาในหัวไม่หยุดหย่อนทำให้เธอปวดประสาทจนเธอเริ่มรู้สึกแย่ขึ้นติดๆ พรูลมหายใจก่อนปิดไฟ ซุกตัวเข้าไปในกองผ้าห่มใหม่อีกครั้งเพื่อไม่ให้ตัวเองคิดอะไรเหลวไหล

ถ้าเขาไปหาน่าหลัน…ก็ไม่แปลกนี่นา! พวกเขาสองคนต่างหากที่เป็นคนรักกันจริงๆ…

……………………

ส่วนเย่เซียวเรียกได้ว่าเขาชิ่งหนีออกมาก่อน

เขากลัวว่าหากอยู่ใต้ผืนผ้าห่มเดียวกับเธอนานกว่านี้จะขืนใจเธอเข้าจริงๆ อีกครั้งเพื่อระบายความต้องการที่กำลังพุ่งสูงขณะนี้

เขาถอดชุดนอนออกเผยร่างกำยำให้เห็น ยืนใต้ฝักบัวให้น้ำเย็นชะล้างอยู่พักใหญ่

แต่…ให้ตายสิ!

น้ำเย็นล้างขนาดนี้แล้วแต่กลับไม่ช่วยหยุดเลือดที่พลุ่งพล่านของเขา มีแต่ผู้หญิงคนนั้น! มีแต่ท่าทางที่เธอกำลังหอบครางอยู่!

การที่ชายคนหนึ่งจดจำเรือนร่างงดงามของหญิงสาวคนหนึ่งได้มันเป็นเรื่องปกติ

เขาคิดว่าขอแค่มีอะไรกับเธอหลายครั้งหน่อย ต่อหน้าเธอเขาไม่มีทางกลายสภาพเป็นเหมือนเด็กหัวโปกอย่างในตอนนี้ที่ไม่รู้จักควบคุมตัวเองได้แน่

……………………

วันรุ่งขึ้น

เย่เซียวย่างกรายเข้ามาในห้องอาหาร บนโต๊ะอาหารมีเพียงน่าหลันคนเดียว เห็นเขาเข้ามาเธอเชยตาส่งยิ้มให้เขา “อรุณสวัสดิ์”

“อรุณสวัสดิ์”

“วันนี้อยากทานอะไรคะ?” น่าหลันดึงเก้าอี้เขาออกให้อย่างเอาอกเอาใจ เย่เซียวไม่อาจปฏิเสธรอยยิ้มนี้ของเธอได้เลย จึงตอบกลับเสียงเรียบ “อะไรก็ได้”

“งั้นเดี๋ยวฉันจัดการให้ค่ะ” น่าหลันยิ้ม เดินอ้อมไปที่รถเข็นอาหาร เรื่องที่ทำเพื่อเขาต่อให้เป็นเรื่องเล็กน้อย เธอก็มีความสุขมาก

เย่เซียวเชยตาเหลือบมองประตูห้องอาหารอย่างไม่ใส่ใจ

ตอนนี้ใกล้แปดโมงครึ่งแล้ว

อีกครึ่งชั่วโมงเธอน่าจะต้องรายงานตัวที่กระทรวงความมั่นคงแล้ว หากเป็นปกติตอนนี้ต้องตื่นนอนแล้วนี่นา

“ชุดอาหารที่คุณชอบค่ะ” น่าหลันยกอาหารเช้ามาไว้ตรงหน้าเขา

เทียบกับท่าทางของน่าหลันเขายังคงเย็นชาเสมอไร้อารมณ์อื่นปะปน แต่น่าหลันไม่สนใจเพราะเธอรู้ดีว่านี่เป็นนิสัยแต่กำเนิดของผู้ชายคนนี้ เรียบนิ่งถึงขั้นเย็นชา

กับหยูอันเองก็มีท่าทางเดียวกัน

ไม่มีใครเป็นข้อยกเว้น

“เรียกน้าหลี่เข้ามา” ขณะทานไปเพียงครึ่งเดียว จู่ๆ เขาก็เอ่ยสั่ง

ท่วงท่าที่กำลังทานอาหารเช้าของน่าหลันชะงักกึก ใจรู้ดีแต่กลับไม่ถามไถ่ไม่พูด แค่ทานอาหารตัวเองต่อไปเงียบๆ

ไม่นานน้าหลี่เดินเข้ามาในห้องอาหาร

“นายท่าน”

เย่เซียวมองเธอแวบหนึ่ง “เธอเป็นอะไร นี่ให้เราทุกคนรอเธอคนเดียวอย่างนั้นเหรอ?”

“หมายถึงคุณไป๋หรือคะ?”

เขาไม่ตอบคำถามตรงไปตรงมาแบบนี้ พลางทานอาหารต่อไปอย่างไม่รีบเร่ง

น้าหลี่ตอบ “คุณไป๋ออกไปตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่างแล้วค่ะ บอกว่าช่วงนี้งานยุ่งเลยบอกไว้ว่าคืนนี้น่าจะกลับดึกหน่อย”

“…” เย่เซียวไม่พูดอะไรอีก