อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก! นิยาย บท 628

ตอนที่ 628 ผมอยากทำอะไรคุณสักหน่อย! (1)
โดย
Ink Stone_Romance
ไป๋ซูเย่ไม่ได้บอกว่าเพราะมีเย่เซียวอยู่ข้างกายเธอถึงกล้านอนพักไปครู่นึง

เธอฝืนตัวลุกขึ้นนั่งใช้นิ้วกดระหว่างคิ้วไป ดวงตาทอดมองไปนอกหน้าต่าง ถามไป๋หลาง “เมื่อกี้ตอนนายพาฉันออกมา…เย่เซียว ได้พูดอะไรไหม?”

“เขาจะพูดอะไรได้?”

“ไม่ได้พูดเหรอ?”

“ไม่นะ”

“ไม่ได้พูดว่า เขาจะไปส่งฉันเหรอ?”

“เขาไปส่ง?” ไป๋หลางมองเธอจากกระจกหน้าด้วยความสงสัยเล็กน้อย “คุณอยากให้เขาไปส่งคุณเหรอ?”

“ไม่ใช่อยู่แล้ว” ไป๋ซู่เย่คิด ในเมื่อเขายอมให้ไป๋หลางพาเธอกลับมานั่นก็หมายความว่า…อนุญาตให้เธอนอนที่บ้านตัวเอง ไม่กลับไปบ้านเขาก็ไม่เป็นไรแล้วสินะ?

ยากจะคาดเดาความคิดเขาเสียจริง

“ว่าแต่ว่า เย่เซียวไปที่ห้องพวกคุณได้ยังไง? ไปเพราะคุณเหรอ?”

“เปล่า ไปหาเหมยอู่หลาง แต่หลังจากนั้นถูกคนอื่นตามตอแยก็กลับไปไม่ได้สักที”

“พวกกิ้งก่าเปลี่ยนสี ปกติหาโอกาสเจอตัวเย่เซียวยาก ตอนนี้พอได้เจอเขาหน่อยก็รีบเข้าไปตีสนิทล่ะสิ?”

ไป๋ซู่เย่ไม่ตอบไป๋หลางอีก เพียงแค่หลับตาลงอีกครั้ง ไป๋หลางเห็นว่าเธอกำลังพักผ่อนจึงไม่พูดมากเพื่อให้พื้นที่เธอได้นอนพักอย่างเต็มที่

…………………………

ไป๋หลางส่งเธอขึ้นไปที่ห้องเสร็จถึงกลับไป

ไป๋ซู่เย่อาบน้ำเปลี่ยนชุดนอนแล้วชงชาแก้เมาเข้มๆ ให้ตัวเองหนึ่งแก้วเจ้าตัวถึงมีสติขึ้นมาหน่อย

นอนบนเตียงมองเพดานนิ่ง ทั้งที่ก่อนหน้ารู้สึกง่วงมากขนาดนั้นแท้ๆ แต่ตอนนี้กลับนอนไม่หลับเสียได้ ตอนเธอกลับมาดูท่าทางเย่เซียวจะยังไม่คิดกลับ ตอนนี้เขายังดื่มอยู่กับคนพวกนั้นอีกเหรอ?

หรือว่า…

กลับไปใช้เวลากับผู้หญิงห้าคนที่เขาเรียกตัวไป?

หัวใจบีบเค้นอย่างเจ็บปวด

ไม่รู้ว่าปกติน่าหลันยอมรับนิสัยเจ้าชู้ของเขาได้อย่างไร ถึงได้ทำท่าเป็นปกติได้ขนาดนั้น

หลับตาหยุดความคิดตัวเอง ความจริงเธอไม่มีสิทธิ์อะไรหรือฐานะอะไรไปคิด เธอยื่นมือไปหัวเตียงหมายจะปิดไฟ โทรศัพท์กลับสั่นขึ้นมาเพียงครู่

คิดว่าเป็นภารกิจด่วนอะไรจึงหยิบโทรศัพท์มาดูโดยไม่คิดมาก เปิดดูแวบเดียวมีคำสั้นๆ สองพยางค์

ลงมา

เหมือนครั้งก่อนไม่มีหัวข้อ ไม่มีแม้แต่เบอร์โชว์ให้เห็นแต่กลับเป็นเลขแปลกๆ ยาวเป็นพรวน

เย่เซียว?

เขามาที่นี่เหรอ?

ไป๋ซู่เย่ลุกพรวดจ้องข้อความนั่นจนเผลอเหม่อลอยชั่วครู่ก่อนจะนึกถึงภาพที่ทั้งสองคนนั่งใกล้กันขนาดไหนตอนอยู่ในห้องนั้น ปากแทบจะแนบติดกัน…

หัวใจเริ่มเต้นรัวอย่างฉับพลัน

เธอลงจากเตียง สูดหายใจเข้าเฮือกใหญ่เพื่อให้ตัวเองใจเย็นลง รอที่บ้านอีกสักนิดให้รู้สึกว่าถึงเวลาอันควรแล้วที่จะไม่แสดงให้เห็นว่าตัวเองรีบลงไปนักหนา ถึงได้ออกจากตัวบ้านไปช้าๆ

…………………………………………

เย่เซียวเป็นที่สะดุดตาเหลือเกิน

ไม่ว่าจะเป็นรถกันกระสุนคันใหญ่ของเขาหรือรูปร่างสูงกับใบหน้าที่ไร้ที่ติของเขาก็ตาม

กลางคืนดึกดื่นแบบนี้เขายืนพิงตัวรถสีหน้าเย็นชาแต่กลับดึงดูดสายตาไม่น้อยจากคนเดินผ่านไปมา ไป๋ซู่เย่ออกจากลิฟต์แค่แวบเดียวก็เห็นเขาแล้ว

เพราะสถานะที่ไม่ธรรมดาที่อยู่ของไป๋ซู่เย่จึงเป็นความลับ อย่างน้อยก็ไม่เคยทิ้งข้อมูลให้กับคนภายนอกแต่เป็นเรื่องง่ายหากเย่เซียวต้องการตามหาเธอ ผู้ชายคนนี้เก่งกาจเสียจนเหมือนไม่มีอะไรที่เขาทำไม่ได้