อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก! นิยาย บท 628

สรุปบท ตอนที่ 628: อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก!

ตอน ตอนที่ 628 จาก อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก! – ความลับ ความรัก และการเปลี่ยนแปลง

ตอนที่ 628 คือตอนที่เปี่ยมด้วยอารมณ์และสาระในนิยายRomantic อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก! ที่เขียนโดย Internet เรื่องราวดำเนินสู่จุดสำคัญ ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยใจตัวละคร การตัดสินใจที่ส่งผลต่ออนาคต หรือความลับที่ซ่อนมานาน เรียกได้ว่าเป็นตอนที่นักอ่านรอคอย

ตอนที่ 628 ผมอยากทำอะไรคุณสักหน่อย! (1)
โดย
Ink Stone_Romance
ไป๋ซูเย่ไม่ได้บอกว่าเพราะมีเย่เซียวอยู่ข้างกายเธอถึงกล้านอนพักไปครู่นึง

เธอฝืนตัวลุกขึ้นนั่งใช้นิ้วกดระหว่างคิ้วไป ดวงตาทอดมองไปนอกหน้าต่าง ถามไป๋หลาง “เมื่อกี้ตอนนายพาฉันออกมา…เย่เซียว ได้พูดอะไรไหม?”

“เขาจะพูดอะไรได้?”

“ไม่ได้พูดเหรอ?”

“ไม่นะ”

“ไม่ได้พูดว่า เขาจะไปส่งฉันเหรอ?”

“เขาไปส่ง?” ไป๋หลางมองเธอจากกระจกหน้าด้วยความสงสัยเล็กน้อย “คุณอยากให้เขาไปส่งคุณเหรอ?”

“ไม่ใช่อยู่แล้ว” ไป๋ซู่เย่คิด ในเมื่อเขายอมให้ไป๋หลางพาเธอกลับมานั่นก็หมายความว่า…อนุญาตให้เธอนอนที่บ้านตัวเอง ไม่กลับไปบ้านเขาก็ไม่เป็นไรแล้วสินะ?

ยากจะคาดเดาความคิดเขาเสียจริง

“ว่าแต่ว่า เย่เซียวไปที่ห้องพวกคุณได้ยังไง? ไปเพราะคุณเหรอ?”

“เปล่า ไปหาเหมยอู่หลาง แต่หลังจากนั้นถูกคนอื่นตามตอแยก็กลับไปไม่ได้สักที”

“พวกกิ้งก่าเปลี่ยนสี ปกติหาโอกาสเจอตัวเย่เซียวยาก ตอนนี้พอได้เจอเขาหน่อยก็รีบเข้าไปตีสนิทล่ะสิ?”

ไป๋ซู่เย่ไม่ตอบไป๋หลางอีก เพียงแค่หลับตาลงอีกครั้ง ไป๋หลางเห็นว่าเธอกำลังพักผ่อนจึงไม่พูดมากเพื่อให้พื้นที่เธอได้นอนพักอย่างเต็มที่

…………………………

ไป๋หลางส่งเธอขึ้นไปที่ห้องเสร็จถึงกลับไป

ไป๋ซู่เย่อาบน้ำเปลี่ยนชุดนอนแล้วชงชาแก้เมาเข้มๆ ให้ตัวเองหนึ่งแก้วเจ้าตัวถึงมีสติขึ้นมาหน่อย

นอนบนเตียงมองเพดานนิ่ง ทั้งที่ก่อนหน้ารู้สึกง่วงมากขนาดนั้นแท้ๆ แต่ตอนนี้กลับนอนไม่หลับเสียได้ ตอนเธอกลับมาดูท่าทางเย่เซียวจะยังไม่คิดกลับ ตอนนี้เขายังดื่มอยู่กับคนพวกนั้นอีกเหรอ?

หรือว่า…

กลับไปใช้เวลากับผู้หญิงห้าคนที่เขาเรียกตัวไป?

หัวใจบีบเค้นอย่างเจ็บปวด

ไม่รู้ว่าปกติน่าหลันยอมรับนิสัยเจ้าชู้ของเขาได้อย่างไร ถึงได้ทำท่าเป็นปกติได้ขนาดนั้น

หลับตาหยุดความคิดตัวเอง ความจริงเธอไม่มีสิทธิ์อะไรหรือฐานะอะไรไปคิด เธอยื่นมือไปหัวเตียงหมายจะปิดไฟ โทรศัพท์กลับสั่นขึ้นมาเพียงครู่

คิดว่าเป็นภารกิจด่วนอะไรจึงหยิบโทรศัพท์มาดูโดยไม่คิดมาก เปิดดูแวบเดียวมีคำสั้นๆ สองพยางค์

ลงมา

เหมือนครั้งก่อนไม่มีหัวข้อ ไม่มีแม้แต่เบอร์โชว์ให้เห็นแต่กลับเป็นเลขแปลกๆ ยาวเป็นพรวน

เย่เซียว?

เขามาที่นี่เหรอ?

ไป๋ซู่เย่ลุกพรวดจ้องข้อความนั่นจนเผลอเหม่อลอยชั่วครู่ก่อนจะนึกถึงภาพที่ทั้งสองคนนั่งใกล้กันขนาดไหนตอนอยู่ในห้องนั้น ปากแทบจะแนบติดกัน…

หัวใจเริ่มเต้นรัวอย่างฉับพลัน

เธอลงจากเตียง สูดหายใจเข้าเฮือกใหญ่เพื่อให้ตัวเองใจเย็นลง รอที่บ้านอีกสักนิดให้รู้สึกว่าถึงเวลาอันควรแล้วที่จะไม่แสดงให้เห็นว่าตัวเองรีบลงไปนักหนา ถึงได้ออกจากตัวบ้านไปช้าๆ

…………………………………………

เย่เซียวเป็นที่สะดุดตาเหลือเกิน

ไม่ว่าจะเป็นรถกันกระสุนคันใหญ่ของเขาหรือรูปร่างสูงกับใบหน้าที่ไร้ที่ติของเขาก็ตาม

กลางคืนดึกดื่นแบบนี้เขายืนพิงตัวรถสีหน้าเย็นชาแต่กลับดึงดูดสายตาไม่น้อยจากคนเดินผ่านไปมา ไป๋ซู่เย่ออกจากลิฟต์แค่แวบเดียวก็เห็นเขาแล้ว

เพราะสถานะที่ไม่ธรรมดาที่อยู่ของไป๋ซู่เย่จึงเป็นความลับ อย่างน้อยก็ไม่เคยทิ้งข้อมูลให้กับคนภายนอกแต่เป็นเรื่องง่ายหากเย่เซียวต้องการตามหาเธอ ผู้ชายคนนี้เก่งกาจเสียจนเหมือนไม่มีอะไรที่เขาทำไม่ได้

ฝ่ามือโล่งเปล่า ความอุ่นร้อนหายไปเหลือเพียงความเย็นที่เข้ามาแทนที่ เย่เซียวไม่มองเธออีกแค่มองไปตรงหน้าอย่างเย็นชา เอามือซุกล้วงกระเป๋า

ตลอดทางไร้บทสนทนาใดๆ อีก

ดีที่ไม่นานประตูลิฟต์ก็เปิดออก ทั้งคู่ยืนอยู่ตรงหน้าห้องเธอนิ่ง

“เอากุญแจเปิดประตู” เย่เซียวพูดสั่งเหมือนปกติ

“คุณไม่ต้องเข้าไปจะดีกว่า ห้องฉันรกนิดหน่อย” ไป๋ซู่เย่ไม่อยากให้เขาเข้าไป และไม่รู้ว่าเขาต้องการเข้าไปทำอะไร ชายหญิงอยู่กันสองต่อสองรวมถึงความใกล้ชิดในห้องเมื่อครู่ เธอไม่มั่นใจว่าเขาจะทรมานตัวเธอเหมือนสองครั้งก่อนอีกหรือเปล่า

“คุณซ่อนผู้ชายคนอื่นไว้ในห้องเหรอ?”

“จะคิดอย่างนั้นก็ได้” ในเมื่อไม่เกี่ยวอะไรกับเขาอยู่แล้ว

เย่เซียวถลึงตาใส่เธอแวบหนึ่งและคร้านจะพูดต่อ ได้แต่ยื่นมือล้วงพวงกุญแจจากกระเป๋าบนของเธออย่างเป็นธรรมชาติ

ไป๋ซู่เย่ยื่นมือคิดจะแย่งกลับแต่เย่เซียวยกแขนขึ้นถอยหลังหนึ่งก้าว เธอไม่ทันตั้งตัวเลยปะทะกับอกเขา เพราะยังเมาค้างเล็กน้อยไม่ได้มีสติครบถ้วนจึงทรงตัวได้ไม่ดีเหมือนปกติ ร่างผอมบางโงนเงนแต่ถูกเขาเกี่ยวรั้งมาในอ้อมแขน

“คุณจงใจ?” สายตาของเขาเย็นชาเช่นเคย

เขามีเหตุผลที่จะสงสัย เมื่อก่อนผู้หญิงคนนี้เคยใช้วิธีนี้มาไม่น้อย

ถูกชายหนุ่มกอดเข้าเต็มเปาปล่อยไออุ่นแผ่ซ่านมาป่วนให้เธอใจเต้นรัว พอได้ยินคำถามเขาเธอแอบรู้สึกเคืองเล็กน้อย “จงใจน่ะสิ ทั้งที่รู้อยู่แล้วคุณยังหลงกล กอดแน่นขนาดนี้อีกเหรอ?”

เย่เซียวก้มหน้ามองเธอ

เธอถูกจ้องมองจนเริ่มทำตัวไม่ถูกขึ้นมา แสงไฟเหนือหัวสลัวๆ แต่ดวงตาของเขากลับร้อนรุ่มอย่างชัดเจน เธอรู้สึกถึงอันตรายจึงใช้มือดันตัวเขา “เย่เซียว คุณปล่อยฉันก่อน…”

เขาไม่เพียงไม่ปล่อยมือแต่กลับกระชับแขนให้แน่นขึ้น มือใหญ่แตะเอวเธอดันตัวอ่อนนุ่มของเธอแนบชิดตัวเอง “เมื่อกี้ในห้อง…คุณจ้องผมตลอด คิดจะทำอะไรผม?”

“…” ไป๋ซู่เย่หน้าแดงระเรื่อมากกว่าเดิม

………………………………………………..