อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก! นิยาย บท 627

สรุปบท ตอนที่ 627: อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก!

อ่านสรุป ตอนที่ 627 จาก อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก! โดย Internet

บทที่ ตอนที่ 627 คืออีกหนึ่งตอนเด่นในนิยายRomantic อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก! ที่นักอ่านห้ามพลาด การดำเนินเรื่องในตอนนี้จะทำให้คุณเข้าใจตัวละครมากขึ้น พร้อมกับพลิกสถานการณ์ที่ไม่มีใครคาดคิด เขียนโดย Internet อย่างเฉียบคมและลึกซึ้ง

ตอนที่ 627 เย่เซียว เทคนิคคุณแย่มาก! (4)
โดย
Ink Stone_Romance
ไป๋ซู่เย่เองก็คิดเช่นเดียวกับพวกเขาว่าเย่เซียวมาเพราะตัวเอง ไม่รู้ว่าเขาอยากมาไม้ไหนให้เธออับอายอีก

แต่เขาเพียงกวาดสายตาผ่านตัวเธอไปอย่างเฉยชาและเรียบนิ่งโดยไม่หยุดชะงักแม้แต่ชั่วพริบตา จากนั้นก็หันไปจรดสายตาที่เหมยอู่หลาง

เหมยอู่หลางก้าวไปข้างหน้ากอดกับเขา

“เพื่อนเก่า ไม่ได้เจอกันนานเลย”

เย่เซียวตบหลังเขาที “ไม่ได้เจอกันนาน”

“คุณเย่เซียวต้องไม่ได้เจอคุณเหมยนานแล้วแน่ๆ ถ้าไม่รังเกียจนั่งด้วยกันไหมครับ?” มีคนเสนอความคิด

ไป๋ซู่เย่คิดว่าเย่เซียวต้องปฏิเสธแน่นอน ในเมื่อไปคนละทางก็ไม่มีอะไรให้ต้องคุยกัน อีกทั้งบรรยากาศตอนนี้ออกจะอึดอัดไปนิด แต่ไม่คิดว่าเย่เซียวกลับพยักหน้าเบาๆ “ก็ดี”

ดังนั้น…

ทุกคนต่างลุกออกสละที่ตัวเองให้ ไป๋ซู่เย่ไม่อยากให้ตัวเองโดดเด่นจึงลุกตามทุกคนแม้ตอนนี้สติจะพร่ามัวมากก็ตาม ทีนี้ทุกคนได้ให้เขาเลือกจริงๆ แล้ว ซึ่งเกียรติแบบนี้คิดว่านอกจากประธานาธิบดีไป๋เย่ฉิงก็ไม่มีใครอื่นได้รับอีก

ภายใต้สายตาที่มองมาของทุกคน เย่เซียวนั่งลงข้างไป๋ซู่เย่ คนของกระทรวงความมั่นคงสีหน้าย่ำแย่ไม่เว้นแต่ละคน ไป๋ซู่เย่เองยังตกใจ

เย่เซียวกลับทำเหมือนไม่รู้สึกอะไรพลางกวาดสายตามองรอบข้าง “ทำไมทุกท่านไม่นั่งล่ะ?”

“อา นั่งๆๆ ทุกท่านนั่งเถอะ”

บนโซฟาตัวเดียวเดิมทีนั่งกันอยู่หกคนก็อึดอัดมากพอแล้ว ตอนนี้พอเย่เซียวมานั่งเพิ่มอีกคน รูปร่าสูงใหญ่และท่าทางน่าเกรงขามของเขานั่นยิ่งเรียกให้ไป๋ซู่เย่เริ่มหายใจลำบาก

ยิ่งเดาทางไม่ถูกถึงจุดประสงค์ที่เขามาที่นี่ ในเมื่อมาเพราะเหมยอู่หลางไม่ว่าอย่างไรก็ควรไปนั่งข้างเขาสิถึงจะถูก

เย่เซียวถูกกลุ่มคนพวกนั้นรุมล้อมอย่างอบอุ่น ทุกคนต่างขอชนแก้วอย่างกระตือรือร้นทำให้สถานการณ์คึกคักขึ้นมาทันตา เธออดพรูลมหายใจตามไม่ได้

เวลานี้เหมยอู่หลางเองก็ไปพูดคุยกับพวกเขาแล้ว แต่ยังเหล่สายตามาทางเธอเป็นระยะๆ ตอนนี้เธอกลับไม่คิดสนใจเพียงแค่เขยิบเข้าไปหาเย่เซียวอย่างไม่รู้ตัว ร่างกายเป็นไปตามอัตโนมัติเหมือนเมื่อสิบปีก่อนที่รู้สึกว่าขอแค่มีเขาอยู่ก็เหมือนมีภูเขาลูกใหญ่หนุนหลังอยู่ ตอนนี้ไม่ต้องการให้ไป๋หลางมาช่วยรับมือแทนเธอด้วยซ้ำ

เย่เซียวฟังคนทั้งกลุ่มคุยกันอย่างออกรสด้วยความตั้งใจแต่กลับรู้สึกได้ว่าหญิงสาวข้างกายขยับเข้าหาตัวเองเงียบๆ พื้นที่สำหรับเจ็ดคนเดิมทีก็ไม่พออยู่แล้ว พอเธอใกล้เข้ามาอีกจนร่างอ่อนนุ่มนั้นแนบชิดเขา กลิ่นหอมสดชื่นปนกลิ่นแอลกอฮอล์ก็ลอยคลอเคล้ามาทำให้แววตาเขาเข้มขึ้นเล็กน้อย หันกลับมาก็สบกับสายตาไม่ประสงค์ดีของเหมยอู่หลางพอดี

สีหน้าเย็นชาขึ้นทันที

เหมยอู่หลางเห็นแววตาคู่นั้นของเขาแล้วชะงักไปครู่ก่อนจะรีบถอนสายตาหลบหนี

“ไม่สบายเหรอ?” เย่เซียวก้มถามหญิงสาวข้างๆ เบาๆ ระยะห่างที่ใกล้เกินไปจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจของเขาที่ปะทะลงใบหูหญิงสาว ภาพนี้ดูแล้วชวนให้คิดไปไกลหน่อยๆ

“…มึนหัวนิดหน่อย แล้วก็ร้อนด้วย” เธอเมาแล้ว เสียงอ่อนลงเล็กน้อย ไม่เหลือท่าทางแข็งกร้าวเหมือนตอนเผชิญหน้ากับเขาอย่างปกติ

ได้ยินน้ำเสียงอ่อนลงของเธอเหมือนบางจุดของหัวใจเย่เซียวถูกจี้อย่างแรง ใจอ่อนลงทันที

เขาอดจะก้มมองเธออีกทีสองทีไม่ได้

ผมยาวสลวยของเธอสยายออก บางส่วนปรกลงมาตรงหน้า ดวงตาที่ซ่อนอยู่หลังเส้นผมล่องลอย แค่กลอกตามองเพียงนิดก็เหมือนการยั่วเย้าที่ไร้เสียง

ผู้หญิงคนนี้!

เมาทุกครั้งเลย

และอยู่กับผู้ชายกลุ่มหนึ่งตลอด?

คราวก่อนถูกหยูอันวางยาจนหมดสภาพขนาดนั้น เห็นได้ชัดว่ายังไม่จดจำบทเรียน!

ครั้งนี้โดนแมลงวันจอมตื๊ออย่างเหมยอู่หลางซะได้!

มีไฟนิรนามกำลังแผดเผาในอกเขา

“…เย่เซียว” จู่ๆ เธอขานเรียกชื่อเขาเบาๆ

เสียงเบามาก มีเพียงพวกเขาสองคนได้ยิน ยิ่งเหมือน…ชื่อเรียกจากปากคนรักมากกว่าเดิม

เปลี่ยนไปแล้วสินะ

ในเมื่อปากนี้น่าจะผ่านการจูบผู้หญิงมานับไม่ถ้วนแล้ว

และเคยจูบน่าหลันด้วย…

คิดถึงสิ่งเหล่านี้หัวใจก็เจ็บแปลบ

แพขนตาเธอกะพริบหลายทีก่อนหลุบตาลงแล้วหลับตา

เห็นเธอแบบนี้แล้วเย่เซียวรู้สึกไม่สบอารมณ์หน่อยๆ สายตาเมื่อครู่ของผู้หญิงคนนี้ทำเหมือนจะจูบเขาชัดๆ ทำให้เขาคาดหวังแปลกๆ

แต่ผลสุดท้าย…

หลังยั่วเขาแล้วเธอกลับล้มเลิกกลางคัน!

ตั้งแต่เธอนอนซบไหล่เขามา จิตใจเย่เซียวไม่จดจ่อกับบทสนทนาของเหล่าผู้ชายแล้ว หลายครั้งที่เหมยอู่หลางลอบมองมาแต่สุดท้ายได้แค่จับข้อแขนตัวเองแล้วถอนหายใจ เย่เซียวถูกใจไป๋ซู่เย่ชัดๆ ผู้หญิงที่เขาถูกใจใครจะกล้าลงมือ? นอกจากไม่คิดจะมีชีวิตแล้ว

ไม่รู้ผ่านไปนานเท่าไรไป๋หลางก็มาแล้ว

เห็นเธอซบไหล่เย่เซียวอย่างเมามายไม่ได้สติก็ตะลึงงัน เขาบอกจะพาไป๋ซู่เย่กลับไป อธิบดีของพวกเขาพยักหน้าอนุญาตก่อนจะรีบให้พากลับไปเพราะกลัวว่าเธออยู่ที่นี่ต่อแล้วจะถูกเย่เซียวเอาคืน

ดีที่เย่เซียวไม่ได้ตามรั้ง แค่ส่งคนให้ไป๋หลางรับกลับไป

หลังจากไป๋หลางอุ้มไป๋ซู่เย่มาบนรถ เห็นสภาพมึนเมาของเธอแล้ว น่าหนักใจจริงๆ

“หนึ่งสัปดาห์เจ็ดวันมีห้าวันที่คุณเมาไม่ได้สติ ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไปสักวันจะต้องป่วยเป็นโรคแน่ๆ อีกอย่างคุณจะใจกล้าเกินไปแล้ว นั่งข้างเย่เซียวแล้วยังเมาจนหลับได้อีกเหรอ?”

…………………………………………..