อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก! นิยาย บท 636

เธออดนึกถึงปีที่ฉลองวันเกิดอายุสิบเก้าอยู่ข้างเขาไม่ได้…

เขาเลือกของขวัญไม่เป็นจึงยื่นการ์ดให้เธอหนึ่งใบ อารมณ์ที่เธอรอมาทั้งวันแต่กลับได้การ์ดมาแทนนั้นแทบร้องไห้ออกมาตรงนั้น

หลังวันนั้นเธอไม่สนใจเขาไปสองวันติด เย่เซียวอดทนง้อเธออยู่สองวัน ต่อมาวันที่สามก็ไม่สนใจเธออีกปล่อยให้เธองอนไปเรื่อยๆ แต่ภายหลังก็ได้ชดเชยด้วยภาพเก็บสะสมของ Alex มากมาย

เย่เซียวในตอนนี้เห็นได้ชัดว่าง้อแฟนสาวได้เก่งกว่าเมื่อสิบปีก่อนเยอะทีเดียว

“ของขวัญเหรอ?”ขณะที่น่าหลันกำลังขบคิดเอาช้อนแตะใต้คางให้ดูน่ารักสมวัย “ฉันขอเวลามื้อเย็นคุณหนึ่งมื้อได้ไหม?”

“ง่ายแค่นี้เหรอ?”

“ไม่ง่ายเลย คุณงานยุ่งขนาดนี้ เราไม่ได้ทานข้าวด้วยกันตั้งนานแล้วนะ วันเกิดฉัน คุณหาเวลาว่างมาทานมื้อเย็นกับฉันได้ไหม?” พูดถึงตรงนี้น่าหลันลอบมองไป๋ซู่เย่ที่นั่งตรงข้ามตัวเองแวบหนึ่งก่อนพูดเสริมอีกประโยคด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “แค่เราสองคนไม่มีคนนอก”

คนนอก

ไป๋ซู่เย่รู้อยู่แก่ใจดี รู้ว่าคำนี้หมายถึงตัวเอง

“น้าหลี่ โจ๊กวันนี้ต้มได้ดีมากเลย” เธอเบี่ยงหน้าไปพูดกับน้าหลี่เสียงเบาด้วยรอยยิ้ม น้าหลี่จึงยิ้มตามทีหนึ่ง “ถ้าคุณไป๋ชอบล่ะก็ จากนี้ฉันจะให้ห้องครัวทำให้คุณทุกเช้าเลยดีไหมคะ?”

“ดีสิ รบกวนด้วยนะ”

“ไม่รบกวนเลยค่ะ”

เย่เซียวหันกลับมาเห็นรอยยิ้มที่ไม่สนใจเรื่องอื่นบนใบหน้าเธอแล้วเรียกให้เขารู้สึกอัดอั้นในอก

“อาหารเย็นน่าจะทานกับคุณไม่ได้แล้ว” เย่เซียวเอ่ยเสียงเรียบ กำลังพูดกับน่าหลัน

น่าหลันนิ่งงัน

จากนั้นใบหน้าดวงเล็กสวยงามฉายแววผิดหวังอย่างปกปิดไม่มิด เธอใช้ช้อนคนโจ๊กในถ้วยไปมา หลุบตามองต่ำเผยให้เห็นเงาของแพขนตาจางๆ ขับให้เจ้าตัวดูน่าสงสารเล็กน้อย

จากปริมาณความเอ็นดูที่เย่เซียวมีต่อแฟนสาวตัวเองนั้น ไป๋ซู่เย่ไม่คิดว่าเย่เซียวจะปฏิเสธเธอเช่นกัน…

“ช่วงบ่ายผมจะไปสัมมนางาน ถ้าคุณไม่รู้สึกเบื่อเวลาอยู่กับผมก็เก็บกระเป๋าไปพร้อมกับผม”

ความคิดของเธอหยุดชะงักเพราะคำพูดของเย่เซียว

น่าหลันเองก็เหนือคาดเช่นกัน เงยหน้ามองเขาอย่างดีใจ

“คุณอยากไปพักผ่อนริมทะเล คิดว่าช่วงนี้น่าจะไปไม่ได้ แต่ผมพาคุณไปเดินเล่นต่างประเทศบ้างก็ดี หลังปีใหม่ผมจะหาเวลาว่างชดเชยวันหยุดนี้ให้” เสียงเย่เซียวยังคงราบเรียบไร้คลื่นอารมณ์

น่าหลันกลับอดดีใจไม่ได้ ส่ายหัวอย่างนึกใส่ใจ “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันรู้ว่าคุณยุ่งมาก”

ขอแค่ได้อยู่กับเขาความจริงจะอยู่ไหนก็เหมือนกัน! แน่นอนว่าเงื่อนไขคือต้องไม่มี ‘ศัตรู’ ของเขาอย่างไป๋ซู่เย่อยู่ด้วย

“อาชิง งั้นตอนนี้เธอรีบไปเก็บกระเป๋าช่วยฉันเลย” เธอหันกลับไปสั่งอาชิงด้วยความดีใจ ความผิดหวังเมื่อสักครู่หายเป็นปลิดทิ้ง

อาชิงพูดหยอกเธอ “คุณคะ นี่ยังเช้าอยู่เลย ไม่ต้องรีบหรอกค่ะ”

เธอหน้าแดงระเรื่อเหลือบมองเย่เซียวด้วยความเคอะเขิน “บอกให้เธอไปก็ไปสิ”

…………

ไป๋ซู่เย่ก้มหน้าทานโจ๊กต่อราวกับใจจดใจจ่อนัก ไม่ได้เงยหน้าพูดสักประโยคหรือมองสองคนบนโต๊ะแม้แต่แวบเดียวตั้งแต่ต้นจนจบ

เธอเจียมตัวดีจึงนั่งเงียบๆ ทำหน้าที่เป็นเพียง ‘คนนอก’ คนหนึ่ง ไม่รบกวนพวกเขา

…………………………

คืนนั้น

ไป๋ซู่เย่กลับไปที่เซียงเซี่ยกู่

สามทุ่มกว่าเธอเพิ่งอาบน้ำเสร็จ ทายาให้ตัวเองก่อนถือแก้วกาแฟยืนพิงขอบหน้าต่างบานใหญ่ ยามมองภาพกลางคืนของเมืองใหญ่โตที่อยู่ด้านใต้ น้าหลี่โทรมาถามเธอว่าจะกลับไปทางนั้นหรือไม่

พื้นหลังเป็นห้องในโรงแรมโดยเย่เซียวนั่งอยู่บนโซฟาอ่านเอกสารอย่างตั้งใจ เธอยืนห่างเขาไปหน่อยๆ เผยหน้าน่ารักซุกซนคล้ายกำลังแอบถ่ายรูปคู่ แต่บรรยากาศของรูปนั้น ความอบอุ่นและความสุขแทบจะล้นออกจากภาพทีเดียว

ไป๋ซู่เย่มองนิ่งๆ ขอบตาร้อนผ่าวอย่างห้ามไม่ได้

เย่เซียวไม่ใช่คนที่ชอบถ่ายรูปต่อให้ถ่ายรูปตัวเองก็ไม่ยินยอมเท่าไร เมื่อก่อนเธอชอบหยิบกล้องหยอกเขา แอบถ่ายเขาในทุกท่วงท่า ทุกมุมกล้องและทุกสถานการณ์ ทุกครั้งเย่เซียวจะจับได้แล้วหันหน้ามามองเธอด้วยความระอาแต่ก็ไม่ห้าม ปล่อยให้เธอซนต่อไป

เธอในตอนนั้นจินตนาการเสมอว่าอยากเก็บรูปเหล่านั้นไว้ในกล้องตัวเองตลอดไป เพียงแต่ภายหลัง…

ทั้งกล้องและรูปภาพไม่หลงเหลืออีกต่อไป ตอนกลับมาสู่ทีมทางกระทรวงความมั่นคงได้ยึดสิ่งของทั้งหมดของเธอไป

“รัฐมนตรี”

ทันใดนั้นเองจู่ๆ ไป๋หลางก็ผลักประตูเข้ามา

ไป๋ซู่เย่หลุดจากภวังค์และปิดหน้าเว็บไซต์ทันที ความคิดในหัวก็หยุดเพียงเท่านั้น ไป๋หลางมองเธออย่างสงสัย “ทำอะไรน่ะครับ? ท่าทางมีพิรุจ”

“มีธุระเหรอ?”

“เอกสารจากกระทรวงอื่น คุณช่วยดูที”

“อืม”ไป๋ซู่เย่รับไว้ ไป๋หลางมองเธอด้วยสายตาประเมิน “เมื่อคืนนอนไม่หลับเหรอ?”

“ดูโทรมมากเลยเหรอ?”

“นิดหน่อยครับ ขอบตาดำแล้ว”

“หลายวันนี้นอนไม่หลับเท่าไหร่”

“นอนดึกอีกแล้ว?”ไป๋หลางส่ายหัวถอนหายใจ “คุณคิดว่าตัวเองเป็นเด็กสาวอายุสิบแปดเหรอ นอนดึกทุกวันระวังแก่เร็วนะครับ”

………………………………………