อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก! นิยาย บท 635

อย่างไรเสียดูท่าทางเขาไม่คิดจะปล่อยให้เธอเข้าไปอยู่แล้ว

ไป๋ซู่เย่หันหลังเตรียมเดินกลับแต่ทันใดนั้นข้อมือเธอกลับถูกฉุดไว้อย่างแรง จากนั้นเจ้าตัวก็ถูกเขาช้อนตัวขึ้น

เธอสะดุ้งเฮือก “เย่เซียว?”

สีหน้าของเขาเรียบนิ่งจนน่ากลัว เพียงแค่จ้องเธอตาเขม็ง “ทิ้งดอกไม้ซะ!”

“…”ไป๋ซู่เย่กัดปาก “ดอกไม้นี่ทำอะไรให้คุณไม่พอใจ?”

“ทิ้ง หรือไม่ทิ้ง?”

ไป๋ซู่เย่คิดว่าการเป็นปรปักษ์กับเขาในเวลานี้ไม่ใช่หนทางที่ดีต่อเธออย่างแน่นอน จึงจำต้องขอโทษอวิ๋นช่วนแทน

เธอยกแขนยังไม่ทันทิ้งดีได้ยินอีกประโยคเอ่ยเสริมเข้ามา “โยนไกลๆ หน่อย!”

ไป๋ซู่เย่ถอนหายใจ ออกแรงโยนช่อดอกไม้ไปท่ามกลางความมืดของรัตติกาล

เย่เซียวอุ้มเธอกลับห้องนอนของเธอจากนั้นใช้เท้าปิดประตูแรงๆ ถัดมาไป๋ซู่เย่ถูกเขาโยนใส่เตียงอย่างไม่ปรานี เธอยังไม่ทันลุกจากเตียงดีกระโปรงก็ถูกเขาเลิกขึ้นเหนือเอวอย่างไร้มารยาท

แสงไฟสว่างเกินไป

ความอับอายพุ่งเข้ามา ขยับถอยหลังเล็กน้อย “คุณจะทำอะไร?”

“อย่าขยับ!”

ไป๋ซู่เย่จะไม่ขยับได้อย่างไร? เธอไม่รู้ว่าเย่เซียวต้องการทำอะไรเธอแต่ไม่ว่าอย่างไรคงไม่ใช่เรื่องดีนัก เธอคว้ามือเย่เซียวไว้ “แผลฉันยังไม่หายดี…”

เขาแค่นหัวเราะ “แผลยังไม่หายดีก็ดิ้นเร่าอยากมีอะไรกับผู้ชายคนอื่นแล้ว?”

“ฉันไป…”

“หุบปาก!”เย่เซียวพลิกตัวเธอที่นอนอยู่บนเตียง จากนั้นร่างสูงใหญ่ก็คร่อมทับเธอ ไป๋ซู่เย่เหนื่อยเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ตอนนี้อยู่กับเขาแล้วยิ่งรู้สึกเหนื่อยกว่าเดิม ในสายตาของคนที่เกลียดชังเรา ไม่ว่าทำอะไรก็ผิดไปทั้งหมด

“เย่เซียว คุณต้องการทำอะไรกันแน่?”

“ผมต้องการรู้ว่าคุณยังสะอาดบริสุทธิ์อยู่ไหม ถ้าเมื่อกี้คุณเคยถูกผู้ชายคนอื่นสัมผัส ผมฆ่าคุณแน่” เย่เซียวดึงกางเกงเนื้อผ้าบอบบางของเธอลง

เธอเกร็งอัตโนมัติเพราะกลัวเจ็บ

แต่เย่เซียวไม่ได้รุกล้ำเธอจริงๆ แค่ตรวจสอบร่างกายเธอตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า เมื่อมั่นใจว่าตรงนั้นของเธอไม่มีแผลไปมากกว่านั้นและไม่มีร่องรอยจากผู้ชายคนอื่น เขาก็ไม่ได้ทำอะไรไปมากกว่านั้น

“ตอนนี้ตรวจสอบเสร็จแล้ว…ปล่อยฉันได้แล้วใช่ไหม?” เสียงของไป๋ซู่เย่ฟังดูน่าสงสารไร้ที่พึ่ง รู้ว่าเขาไม่มีทางทำอะไรเธออีกก็ถอนหายใจโล่งอกที แต่…ยังรู้สึกลำบากใจมากอยู่ดี…

เย่เซียวไม่ได้ปล่อยแค่เอียงตัวซุกหน้ากัดคอเธออย่างแรงทีหนึ่ง ทิ้งรอยช้ำไว้ “ไป๋ซู่เย่ ในสามสิบวันนี้ ทางที่ดีคุณซื่อสัตย์ต่อผมด้วย”

เธอขยับตัวน้อยๆ หันข้างสบตาเขาด้วยดวงตาที่น้ำตารื้นเบาๆ “ถ้าฉันตอบตกลงว่าไม่นอนกับผู้ชายคนอื่น แล้วคุณล่ะ? คุณก็ไม่นอนกับผู้หญิงคนอื่นได้ไหม?

รวมถึง…น่าหลัน”

สี่พยางค์สุดท้ายเธอพูดเสริมไปหลังจากเว้นช่วงไปอึดใจ

เย่เซียวตะลึงงัน แค่นหัวเราะใส่เธอ “คุณมีสิทธิ์อะไรมาขอร้องให้ผมซื่อสัตย์กับคุณ? คนที่ติดหนี้คือคุณ ไม่ใช่ผม”

สายตาเยาะเย้ยของเขาคล้ายกำลังขบขันกับความโง่เขลาของเธอ ความไม่รู้จักเจียมตัว

หัวใจไป๋ซู่เย่เจ็บแปลบเหมือนถูกฉีกทึ้ง

ปลายคางของเธอถูกจับไว้ เขายังคงใบหน้าเย็นชาไร้ความรู้สึกใดๆ เลื่อนเข้ามาใกล้เธอ “แล้วก็…อย่าหลงคิดไปเองว่า อยู่ที่นี่คุณจะสำคัญกว่าน่าหลัน เทียบกับเธอแล้วคุณแย่กว่ามาก ต่อจากนี้ถ้าฉลาดขึ้นมาบ้างก็อย่าหาเรื่องให้ตัวเองดูแย่”

“…”ไป๋ซู่เย่รู้สึกแค่ว่าตำแหน่งหัวใจคล้ายจะเจ็บมากกว่าเดิมแล้ว

แต่เย่เซียวพูดไม่ผิด ความคิดบ้าๆ ที่เธอเสนอออกมานั้นคล้ายเป็นการสร้างเรื่องให้ตัวเองดูแย่จริงๆ

เธอหลับตาลงสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ “ตอนนี้คุณตรวจเสร็จแล้ว คิดว่าน่าจะระบายอารมณ์แย่ๆ ได้มากแล้ว ถ้าไม่มีเรื่องอื่น…ฉันอยากนอนแล้ว”

ใบหน้าของเธอฉายแววอ่อนล้า

ภายใต้แสงไฟดวงหน้าเล็กขาวซีด หัวคิ้วย่นเป็นปมคล้ายไม่ค่อยสบายตัวเท่าไร