อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก! นิยาย บท 639

ไป๋ซู่เย่รู้สึกแค่ว่าตัวเองเป็นเสมือนก้อนสำลีที่ตัวอ่อนไร้เรี่ยวแรงไปทั้งตัว เธอรู้สึกเหมือนตัวเองถูกประคองขึ้นให้กลืนยาลงไป และคนคนนั้นเหมือนจะเป็นเย่เซียว

แต่เป็นฝันหรือความจริง เธอในตอนนี้ไม่มีสติไปถามหาความจริงอีกแล้ว

รอเธอกินยาเสร็จล้มตัวนอนเหมือนเดิม เย่เซียวไม่ได้กลับไปแค่ลากเก้าอี้มาคอยนั่งมองอยู่ไกลๆ

เธอหลับตานอนแน่นิ่งดูสงบมาก เจ้าตัวเหมือนดอกลิลลี่หนึ่งดอกที่ชุ่มฉ่ำท่ามกลางฝน ไม่ได้ดูมีชีวิตชีวาเหมือนทุกวันแต่กลับมีเสน่ห์น่าหลงใหลมากขึ้น

น่าหลงใหล?

เย่เซียวเหยียดปากล่างอย่างประชด ถอนสายตาจากใบหน้าเธอไปยังความมืดมิดข้างนอก

ความหลงใหลแบบนี้แหละคือยาพิษ

ทำให้เขาสูญเสียลูกน้องไปมากมาย ทำให้เขากินไม่ได้นอนไม่หลับมาตลอดสิบปี

เขาต้องตักเตือนตัวเองอยู่เสมอ ให้ตัวเขาไม่ลุ่มหลงไปกับยาพิษหลอดนี้อีก

…………………………

วันเวลาค่อยๆ ผ่านไป

ไม่รู้ผ่านนานแค่ไหน…

เมื่อไป๋ซู่เย่ตื่นมาอีกทีฟ้าข้างนอกก็สว่างแล้ว เธอเจ็บไปทั้งตัวเหมือนเพิ่งถูกรถใหญ่นาบผ่านไป ร่างกายใต้ผ้าห่มยิ่งเปียกชื้นเพราะเหงื่อเมื่อคืน

ทรมานจัง

เธอหอบหายใจอยากยันตัวลุกขึ้นแต่พอเงยหน้าเห็นภาพข้างๆ ก็ได้สะกดตัวเธอไว้นิ่ง

เย่เซียว…

เขานั่งบนเก้าอี้โดยขายาวสองข้างแยกออกสองมือประสานไว้บนหน้าขา เอนหลังน้อยๆ หลับตานอน ต่อให้อยู่ในท่าที่ไม่สบายตัวขนาดนี้หรือหลับคาเก้าอี้ตัวแคบเล็ก เขายังคงยืดตัวตรงรักษาความดูดีไว้ไม่ลดน้อยลง

เพียงแต่ตอนเขาหลับอยู่คิ้วเข้มกลับขมวดเป็นปม ความน่าเกรงขามบนองค์ประกอบใบหน้าที่ชัดเจนและติดเย็นชานั่นไม่เสื่อมคลายสักนิด

คนคนนี้ สัญชาตญาณของผู้บุกรุกมีมากเกินไป แม้แต่ตอนนอนยังไม่ปล่อยวางสักนิด

ชีวิตแบบนี้…บางทีก็ลำบากมากเหมือนกันสินะ…

คิดดังนั้นเธอเริ่มปวดใจโดยไม่รู้ตัว

เธอนอนบนเตียงหันข้างมองเขาจนเผลอเหม่อลอย แสงอาทิตย์อ่อนๆ สาดส่องเข้ามาตกกระทบตัวเขา เธอได้แต่แอบหวังชั่วขณะให้เวลาหยุดอยู่ตรงนี้…

คนคนนี้อาจมีเพียงเวลานี้เท่านั้น ที่เธอจะกล้ามองตรงๆ แบบนี้สินะ

ไม่รู้ว่าเผลอมองไปนานเท่าไรกระทั่งเขาลืมตาขึ้นเธอถึงได้สติกลับมา สายตาสองคู่สอดประสานอย่างคาดไม่ถึงและไม่อาจหลบหลีกได้จนทั้งคู่ต่างแน่นิ่งกันไป

สายตาของเขาล้ำลึกมากกว่าและคาดเดาอารมณ์ไม่ได้

“คุณตื่นแล้วเหรอ?” รอสักพักในที่สุดไป๋ซู่เย่ก็หาเสียงตัวเองเจอ เพราะอาการหวัดทำให้เสียงแหบเล็กน้อย สายตาได้เลื่อนออกจากตัวเขาไปแล้ว รู้สึกประหม่าชอบกล

เย่เซียวจ้องเธอนิ่งอยู่พักหนึ่งจนเธอเริ่มกำผ้าห่มบนตัวแน่นเพราะทำตัวไม่ถูกเขาถึงเบี่ยงตาหลบ แต่ไม่พูดอะไรแค่ใช้มือนวดคลึงระหว่างคิ้วไปมาอย่างเหนื่อยอ่อน

เธอเลิกผ้าห่มยันร่างที่อ่อนแอลุกขึ้นนั่ง พยายามหาเรื่องชวนคุยต่อ “คุณมาตั้งแต่เมื่อไหร่?”

“ผมไปล้างหน้าสักหน่อย” เย่เซียวไม่ได้ตอบคำถามเธอ ลุกขึ้นเดินไปที่ห้องน้ำ ไม่นานเขาก็เดินออกมาจากห้องน้ำ เจ้าตัวดูมีสติมากกว่าเดิม

ไป๋ซู่เย่เองก็ลุกจากเตียงเรียบร้อย กำลังกอดชุดนอนยืนพิงกำแพงห้องน้ำรอเขาออกมา

ฉะนั้นทันทีที่เย่เซียวออกมาก็เจอเธอ

“ทำอะไร?”

เธอไม่อยากคิดมากไปกว่านี้ ไปแล้วก็ไปเถอะ สิบปีมานี้เธอยังใช้ชีวิตเพียงลำพังมาได้ เคยชินกับสภาพนี้แล้วไม่ใช่หรือไง?

สูดหายใจทีกอดหมอนข้างนั่งบนโซฟา หยิบไดร์มาเป่าผม ไม่รู้ว่าโทรทัศน์กำลังฉายรายการอะไรเพราะเธอไม่มีกะจิตกะใจจะดู

ระหว่างที่เป่าไปเรื่อยๆ ประตูดัง ‘แกร๊ก’ ถูกเปิดออกจากด้านนอก เย่เซียวที่คิดว่ากลับไปแล้วกลับเข้ามาใหม่ เธอนิ่งไปชั่วครู่ปิดไดร์เป่าผม “คุณมีกุญแจห้องฉันได้ยังไง?”

“ปั๊มเอา”

“ตั้งแต่เมื่อไหร่?”

“คราวก่อน”

“…” ไป๋ซู่เย่พูดไม่ออกกะทันหัน คนคนนี้มือเท้ารวดเร็วนัก แต่ว่า “คุณไม่ได้กลับไปแล้วเหรอ?”

เย่เซียวมองเธอแวบหนึ่ง “เป่าผมเสร็จแล้วมาทานข้าวเช้า”

ฉะนั้น…

เมื่อครู่เขาไม่ได้กลับไปแต่ลงไปซื้ออาหารเช้าข้างล่าง?

ก้มหน้ามองถุงพลาสติกที่เขาหิ้วอยู่ เธอใจสั่นไหวน้อยๆ รออึดใจได้แต่ก้มหน้าตอบรับว่า ‘อื้ม’

เป่าผมเสร็จแล้วสวมชุดนอนโผล่มาในห้องอาหารนั้นเย่เซียวกำลังเทโจ๊กขาวจืดชืดใส่ถ้วย เธอมองแผ่นหลังนั่นด้วยใจที่เต็มไปด้วยหลากหลายความรู้สึก เขาเกลียดเธอขนาดนี้แต่กลับมาดูแลเธอในยามเธอป่วย เขาคิดอย่างไรกันแน่?

“ฉันทำเอง” ไป๋ซู่เย่เดินไปแย่งถุงโจ๊กมา เย่เซียวปรายตามองเธอเรียบๆ แวบหนึ่งไม่พูดอะไรปล่อยให้เธอทำตามสบาย เธอเพิ่งอาบน้ำเสร็จเลยสดชื่นอย่างมาก ระยะห่างที่ใกล้ชิดมีกลิ่นหอมอ่อนๆ แผ่ออกมาจากตัว แต่เห็นได้ชัดว่ายังไม่หายดี ดวงหน้าเล็กของเธอยังซีดเซียวไร้สีเลือดฝาด

เธอตักใส่สองถ้วย ทั้งคู่นั่งตรงข้ามทานโจ๊กกันคนละถ้วย

ไร้เสียงบทสนทนา

……………………………….