อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก! นิยาย บท 639

ไป๋ซู่เย่รู้สึกแค่ว่าตัวเองเป็นเสมือนก้อนสำลีที่ตัวอ่อนไร้เรี่ยวแรงไปทั้งตัว เธอรู้สึกเหมือนตัวเองถูกประคองขึ้นให้กลืนยาลงไป และคนคนนั้นเหมือนจะเป็นเย่เซียว

แต่เป็นฝันหรือความจริง เธอในตอนนี้ไม่มีสติไปถามหาความจริงอีกแล้ว

รอเธอกินยาเสร็จล้มตัวนอนเหมือนเดิม เย่เซียวไม่ได้กลับไปแค่ลากเก้าอี้มาคอยนั่งมองอยู่ไกลๆ

เธอหลับตานอนแน่นิ่งดูสงบมาก เจ้าตัวเหมือนดอกลิลลี่หนึ่งดอกที่ชุ่มฉ่ำท่ามกลางฝน ไม่ได้ดูมีชีวิตชีวาเหมือนทุกวันแต่กลับมีเสน่ห์น่าหลงใหลมากขึ้น

น่าหลงใหล?

เย่เซียวเหยียดปากล่างอย่างประชด ถอนสายตาจากใบหน้าเธอไปยังความมืดมิดข้างนอก

ความหลงใหลแบบนี้แหละคือยาพิษ

ทำให้เขาสูญเสียลูกน้องไปมากมาย ทำให้เขากินไม่ได้นอนไม่หลับมาตลอดสิบปี

เขาต้องตักเตือนตัวเองอยู่เสมอ ให้ตัวเขาไม่ลุ่มหลงไปกับยาพิษหลอดนี้อีก

…………………………

วันเวลาค่อยๆ ผ่านไป

ไม่รู้ผ่านนานแค่ไหน…

เมื่อไป๋ซู่เย่ตื่นมาอีกทีฟ้าข้างนอกก็สว่างแล้ว เธอเจ็บไปทั้งตัวเหมือนเพิ่งถูกรถใหญ่นาบผ่านไป ร่างกายใต้ผ้าห่มยิ่งเปียกชื้นเพราะเหงื่อเมื่อคืน

ทรมานจัง

เธอหอบหายใจอยากยันตัวลุกขึ้นแต่พอเงยหน้าเห็นภาพข้างๆ ก็ได้สะกดตัวเธอไว้นิ่ง

เย่เซียว…

เขานั่งบนเก้าอี้โดยขายาวสองข้างแยกออกสองมือประสานไว้บนหน้าขา เอนหลังน้อยๆ หลับตานอน ต่อให้อยู่ในท่าที่ไม่สบายตัวขนาดนี้หรือหลับคาเก้าอี้ตัวแคบเล็ก เขายังคงยืดตัวตรงรักษาความดูดีไว้ไม่ลดน้อยลง

เพียงแต่ตอนเขาหลับอยู่คิ้วเข้มกลับขมวดเป็นปม ความน่าเกรงขามบนองค์ประกอบใบหน้าที่ชัดเจนและติดเย็นชานั่นไม่เสื่อมคลายสักนิด

คนคนนี้ สัญชาตญาณของผู้บุกรุกมีมากเกินไป แม้แต่ตอนนอนยังไม่ปล่อยวางสักนิด

ชีวิตแบบนี้…บางทีก็ลำบากมากเหมือนกันสินะ…

คิดดังนั้นเธอเริ่มปวดใจโดยไม่รู้ตัว

เธอนอนบนเตียงหันข้างมองเขาจนเผลอเหม่อลอย แสงอาทิตย์อ่อนๆ สาดส่องเข้ามาตกกระทบตัวเขา เธอได้แต่แอบหวังชั่วขณะให้เวลาหยุดอยู่ตรงนี้…

คนคนนี้อาจมีเพียงเวลานี้เท่านั้น ที่เธอจะกล้ามองตรงๆ แบบนี้สินะ

ไม่รู้ว่าเผลอมองไปนานเท่าไรกระทั่งเขาลืมตาขึ้นเธอถึงได้สติกลับมา สายตาสองคู่สอดประสานอย่างคาดไม่ถึงและไม่อาจหลบหลีกได้จนทั้งคู่ต่างแน่นิ่งกันไป

สายตาของเขาล้ำลึกมากกว่าและคาดเดาอารมณ์ไม่ได้

“คุณตื่นแล้วเหรอ?” รอสักพักในที่สุดไป๋ซู่เย่ก็หาเสียงตัวเองเจอ เพราะอาการหวัดทำให้เสียงแหบเล็กน้อย สายตาได้เลื่อนออกจากตัวเขาไปแล้ว รู้สึกประหม่าชอบกล

เย่เซียวจ้องเธอนิ่งอยู่พักหนึ่งจนเธอเริ่มกำผ้าห่มบนตัวแน่นเพราะทำตัวไม่ถูกเขาถึงเบี่ยงตาหลบ แต่ไม่พูดอะไรแค่ใช้มือนวดคลึงระหว่างคิ้วไปมาอย่างเหนื่อยอ่อน

เธอเลิกผ้าห่มยันร่างที่อ่อนแอลุกขึ้นนั่ง พยายามหาเรื่องชวนคุยต่อ “คุณมาตั้งแต่เมื่อไหร่?”

“ผมไปล้างหน้าสักหน่อย” เย่เซียวไม่ได้ตอบคำถามเธอ ลุกขึ้นเดินไปที่ห้องน้ำ ไม่นานเขาก็เดินออกมาจากห้องน้ำ เจ้าตัวดูมีสติมากกว่าเดิม

ไป๋ซู่เย่เองก็ลุกจากเตียงเรียบร้อย กำลังกอดชุดนอนยืนพิงกำแพงห้องน้ำรอเขาออกมา

ฉะนั้นทันทีที่เย่เซียวออกมาก็เจอเธอ

“ทำอะไร?”