อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก! นิยาย บท 643

ตอนที่ 643 กลับสู่อ้อมกอดของเขาอีกครั้ง (3)
โดย
Ink Stone_Romance
เย่เซียวดึงแขนเธอก้าวเดินอย่างไว พอออกมาเห็นหยูอันยืนรออยู่นอกงานแต่ไกล หยูอันทำหน้าตกใจเมื่อเห็นพวกเขาออกมา

“นายท่าน”

“เอากุญแจให้ฉัน” เย่เซียวตอบกลับสั้นๆ ไม่ได้ให้คำอธิบายไปมากกว่านี้

เห็นสีหน้าถมึงทึงของเขาหยูอันไม่กล้าพูดอะไรได้แต่เอากุญแจรถให้เขา เขาฉุดกระชากไป๋ซู่เย่ไปยังรถกันกระสุน

“เย่เซียว เดี๋ยวก่อน ฉันไม่ขึ้นรถไปกับคุณนะ!” เธอแอบหวังว่าเขาจะยังหลงเหลือสติอีกเพียงนิด

แต่เป็นเพียงความหวังลมๆ แล้งๆ!

“ตอนที่ผมบอกจะเอาคุณ คุณมีสิทธิ์แค่อ้าขารอ คุณมีสิทธิ์ปฏิเสธตั้งแต่เมื่อไหร่?” เย่เซียวพูดทุกประโยคได้อย่างใจร้ายเหลือเกิน คล้ายจะมองเธอเป็นของเล่นที่ไม่มีชีวิตจริงๆ

เขาไม่ได้หรี่เสียงให้เบาลงจึงทำให้ลูกน้องข้างๆ ได้ยินกันถ้วนหน้า ไป๋ซู่เย่ยิ่งทวีความคุกรุ่น เจ้าตัวถูกอีกฝ่ายยัดเข้าไปในรถเหมือนถุงกระสอบ เธอบิดตัวอยากจะกระโดดลงรถ เย่เซียวปรายตาเย็นชามองเธอแวบหนึ่ง “ถ้าคุณกล้าลงรถ ผมไม่รังเกียจที่จะเล่นกับคุณตรงนี้ คุณเลือกได้”

“…”

ไป๋ซู่เย่ไม่กล้าขยับ เย่เซียวเป็นคนที่ทำทุกอย่างได้

เธอหดตัวกลับไปเหมือนเดิม

เย่เซียวไม่ได้ให้ลูกน้องตามมา รถยนต์พุ่งทะยานออกไปและไป๋ซู่เย่คาดเข็มขัดเงียบๆ ไม่พูดอะไร

ภายในรถอึดอัดอย่างมาก อึดอัดจนหายใจไม่ออก เธอรู้ว่าคืนนี้ไม่ว่าอย่างไรเธอก็หนีไม่พ้น เย่เซียวไม่มีทางปล่อยเธอแน่

เย่เซียวเหมือนอดใจที่จะให้บทเรียนเธอแทบไม่ไหวหรือว่าต้องการเธอ ไม่ว่าจะด้วยอารมณ์โกรธหรือความต้องการที่ร่างกายอดทนถึงขีดจำกัด เขารอขับรถกลับไปไม่ได้ด้วยซ้ำ พลางหาโรงแรมที่ใกล้ที่สุดแล้วจอดรถ

…………………………

ภายในงานเลี้ยง

ไฟสว่างอีกครั้ง เสียงดนตรีคลอเคล้าไปทั่วงาน

น่าหลันกับอวิ๋นช่วนกวาดมองรอบข้างแต่ไม่มีคนที่หาอยู่ อวิ๋นช่วนมึนงงไปชั่วอึดใจเพราะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น คิดว่าเธอไปห้องน้ำหรือเปล่า

แต่น่าหลันที่หาเย่เซียวไม่เจอ หัวใจกลับหนักอึ้ง

ยิ่งหันกลับไปแล้วไม่เจอเงาไป๋ซู่เย่ เธอจับชายกระโปรงขึ้นสับเท้าเดินไปข้างนอกอย่างไม่รอช้า

นอกงาน

พวกหยูอันยังคอยอยู่ เห็นน่าหลันที่รีบเร่งเดินมา เขาลงจากรถก้าวมาหา

“คุณน่าหลัน”

“เย่เซียวล่ะ?” น่าหลันถาม

“นายท่านขับรถไปแล้ว”

“กับเธอเหรอ? กับไป๋ซู่เย่!”

หยูอันเงียบไปครู่หนึ่ง สุดท้ายก็พยักหน้ารับ น่าหลันแสบจมูกก่อนที่หยดน้ำตาจะร่วงลงมาในทันที เธอรู้สึกตัวเองเป็นเหมือนตุ๊กตาที่ถูกทอดทิ้ง เย่เซียวไม่สนใจเธอสักนิด เธอมักจะหลอกตัวเองเสมอ ย้ำเตือนตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่าว่าเขามีนิสัยอย่างนี้ กับใครก็เหมือนกัน แต่เป็นก่อนที่ไป๋ซู่เย่จะยังไม่ปรากฏตัว

พอเธอปรากฏตัว ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป!

“คุณน่าหลัน ขึ้นรถเถอะ เดี๋ยวทุกคนจะออกมาแล้ว” หยูอันเปิดประตูรถมองเธออย่างนึกสงสารวูบหนึ่ง อย่างไรเสียเธออายุเพียงสิบแปด ยังเป็นเพียงเด็กคนหนึ่งเท่านั้น