อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก! นิยาย บท 653
ตอนที่ 653 รักและทะนุถนอมเธอ (3)
โดย
Ink Stone_Romance
หน้าอกบีบรัดแน่นจนอึดอัด
ดวงตาเริ่มหม่นลง
มือของเขายื่นไปหาเธออย่างเหนือการควบคุม ค่อยๆ ปัดผมยาวสลวยสีดำเป็นเส้นๆ นั่นให้ปลายนิ้วแตะใบหูเธอโดยไม่ขยับหนี บีบคลึงปลายหูขาวเนียนของเธอไปมาเบาๆ
เมื่อก่อนทุกคืนที่นอนด้วยกันเขาชอบบีบหูเธอเล่น เหมือนว่าอย่างนี้ถึงจะนอนหลับสนิทได้
สิบปีแล้ว…
ความรู้สึกแบบนี้กลับยังคงอยู่
เขามองเธอนิ่งไม่ละสายตาอยู่ครู่ใหญ่ ไม่ทันสังเกตด้วยซ้ำว่าไฟจราจรสีแดงเปลี่ยนเป็นสีเขียวจนรถข้างหลังกดบีบแตรดังลั่นเป็นการเร่งเร้าให้หยุดเขาถึงดึงสติกลับมา ค่อยๆ เคลื่อนรถออกไป
ลมข้างนอกรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ และเธอหดตัวคู้หน่อยๆ เหมือนหนาว เขาปิดกระจกหน้าต่างฝั่งเธอพลางถอดเสื้อสูทบนตัวคลุมร่างเล็กของเธอไว้
ก่อนจะจับมือของเธอที่หดหนีความหนาวข้างนอกใส่ใต้เสื้อของเขาอย่างระมัดระวัง
เย่เซียวขับรถให้ช้าลง วนตามเมืองนี้ไป เป็นครั้งแรกที่ไม่หงุดหงิดกับสถานการณ์รถติด ข้างหูมีแต่เสียงหายใจแผ่วเป็นจังหวะเรียบทำให้เขารู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก พอว่างก็จะย้ายสายตาไปไว้ที่ตัวเธอโดยไม่รู้ตัว
รักษาท่านอนท่าเดิมอยู่พักหนึ่งจนรู้สึกปวดเมื่อยตามตัว เธอครางเสียงเบาๆ พลิกตัวกลับไป เย่เซียวที่กำลังเจอรถติดพอเห็นเธอพลิกตัวเผลอหายใจติดขัด แทบจะรีบโถมตัวเข้าหาเพื่อยื่นมือประคองหลังศีรษะเธอไว้ไม่ให้โดนแผล ไม่อย่างนั้นเธอจะต้องเจ็บมากแน่ๆ หากกดทับโดนแผล
แต่เพราะครั้งนี้ไป๋ซู่เย่ก็ต้องสะดุ้งตื่นจนได้
ลืมตาขึ้นเห็นใบหน้าหล่อเหลาของเย่เซียวประชิดตัวเองขนาดนั้น ใจเธอเต้นผิดจังหวะชั่วขณะ สติพร่ามัวเรียงลำดับไม่ถูก
“คุณ…ทำอะไร?”พอได้สติพลางมองเขาอย่างฉงน
เย่เซียวทำหน้าอึดอัดพริบตาแต่ไม่นานก็กลับไปหน้านิ่งเหมือนเดิม
“โทรศัพท์ของผม เมื่อกี้ถูกคุณโยนทิ้งไปไหนไม่รู้ เลยหามันอยู่”
“อ่อ…”ไป๋ซู่เย่ยันตัวประคองตัวขึ้น เกิดอาการปวดศีรษะรุนแรง เย่เซียวปรับเบาะเธอขึ้นเงียบๆ ทำให้เสื้อตัวนอกบนตัวตกลงมา ไป๋ซู่เย่ถือเสื้อของเขาแล้วนิ่งค้าง
เย่เซียวเอ่ยปากพูดเสียงเรียบ “ผมร้อนนิดหน่อยก็เลยถอดออก ไม่มีที่วางเลยฝากวางบนตัวคุณหน่อย”
ไป๋ซู่เย่ไม่ได้เปิดโปงเขา กอดเสื้อไว้ขอบตาร้อนผ่าว เธอก้มหาโทรศัพท์ให้เขา “ของคุณ”
เย่เซียวพยักหน้ารับโทรศัพท์มา เธอกวาดตามองรอบข้าง “ทำไมมาถึงนี่ได้?”
“ทางลัดนั่นรถติด”
“อ่อ ทางนั้นรถติดมากจริงๆ ทางนี้น่าจะอีกแป๊บหนึ่งก็ไม่ติดแล้ว”
เย่เซียวตอบรับเสียงจางๆ ว่า ‘อืม’และในขณะนั้นเอง ถนนที่เดิมทีขบวนรถติดยาวเป็นพรวนจนไม่สามารถขับเคลื่อนได้สักนิดก็เริ่มไหลไปข้างหน้า
ไป๋ซู่เย่นั่งหันข้างพิงเบาะรถ กอดเสื้อเขาและมองเขาไป
“มองอะไร?” เขาไม่ได้หันมาแต่รับรู้สายตาของเธอได้ดี
“วันนี้ตอนฉันกำลังตรวจภายใน คุณหมอบอกว่าเมื่อคืนมีคนทายาให้ฉันแล้ว”
“…”เย่เซียวเหลือบมองเธอแวบหนึ่ง
ไป๋ซู่เย่ถาม “เมื่อคืนคุณกลับมาได้ยังไง?”
“แผลของคุณเกิดขึ้นเพราะผม ผมกลับมาแล้วแปลกอะไร?”
นั่นก็จริง
ถ้าเปลี่ยนเป็นคนอื่นแล้วเกิดบาดเจ็บภายใต้สถานการณ์อย่างนั้น เธอคิดว่าเย่เซียวก็น่าจะกลับมาห้องพักผู้ป่วยเหมือนกัน
ไป๋ซู่เย่นั่งกอดเสื้ออยู่ตรงนั้นโดยไม่ถามไถ่อะไรอีก
ระยะทางที่เหลือขับเคลื่อนอย่างลื่นไหล สิบนาทีหลังจากนั้นก็มาถึงเซียงเซี่ยกู่ ไป๋ซู่เย่เดินนำลงจากรถก่อน ถือยาไว้ในมือ วางเสื้อสูทเขาไว้บนเบาะเก้าอี้ข้างคนขับ
“เอาลงไป”เย่เซียวพูดขึ้นหลังมองวูบหนึ่ง
“หืม?”
“เสื้อ”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก!