อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก! นิยาย บท 674
ตอนที่ 674 กลับมาเจอกันอีกครั้ง (1)
โดย
Ink Stone_Romance
รถไฟใต้ดินจอดในสถานีแล้วสถานีเล่า
เดิมทียังมีความห่างระหว่างเธอกับเย่เซียวอยู่สักก้าวสองก้าว แต่เพราะมีผู้โดยสารมากขึ้นเรื่อยๆ ตัวเขาจึงขยับมาใกล้เธอเรื่อยๆ ใกล้ขึ้นเรื่อยๆ…
ในสถานีของเมืองที่เจริญที่สุดมีฝูงชนหลั่งไหลเข้ามาทำให้เธอถูกคนข้างๆ เบียดไปมา เย่เซียวมองผู้ชายเหล่านั้นเสียดสีข้างกายเธอ ขณะที่เธอมีเพียงเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวเดียว พอถูกฝนสาดเทใส่มันก็เริ่มโปร่งบาง ผู้ชายข้างๆ เหล่านั้นมักส่งสายตามาทางเธอเป็นระยะๆ!
เขาตวัดตาเย็นชาไปและในวินาทีถัดไปก็ยื่นมือรั้งเธอเข้ามาในอ้อมแขน
มือหนึ่งของเขายังถือร่มอยู่ อีกมือวางไว้หลังเอวของเธอให้เธอตัวแนบชิดกับอกตน
ไป๋ซู่เย่ชะงักเพราะความใกล้ชิดที่กะทันหันนี้ กลิ่นอายของเขาฟุ้งออกมาชวนให้เธอรู้สึกหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะและแสบจมูก
เธออยากจมดิ่งอยู่ตรงนี้โดยไม่ต้องสนใจอะไร สัมผัสอุณหภูมิของเขา สูดดมกลิ่นอายของเขา ไม่ต้องสนใจถึงสถานะตัวเอง ไม่ต้องสนใจถึงความเป็นความตายของเขา…
แต่สติที่ยังมีอยู่กลับให้เธอเผลอขยับกายไปด้านหลังโดยไม่รู้ตัวเพื่อรักษาระยะห่างกับเขา
“อย่าขยับ!” เขาพูดกระแทกเสียงสายตาจดจ้องกับกลุ่มคนข้างกายไม่ห่าง
“ฉันตัวเปียก”
“…” เย่เซียวกลับไม่สนใจเธอแค่โยนร่มในมือทิ้งเมื่อกลุ่มคนเบียดกระแทกตัวเข้ามา ใช้สองมือกอดเธอแน่นวาดพื้นที่ว่างที่ปลอดภัยออกมา
ชายหนุ่มกอดเธอแน่นจนเธอได้ยินเสียงหัวใจของเขาเต้น สัมผัสอุณหภูมิกายเขา ไป๋ซู่เย่ไม่เคยรู้สึกสบายใจขนาดนี้มาก่อน
เขาเหมือนต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งที่ฝังรากอยู่ตรงนี้ ช่วยบังลมบังฝนให้เธอ ให้เธออยู่รอดปลอดภัย แต่เพราะความสบายใจเช่นนี้ถึงสร้างความเจ็บปวดแก่เธอมากกว่าเดิม ถ้อยคำของปลัดกระทรวงรวมถึงภาพถ่ายที่ฝ่ายข้อมูลถ่ายไว้ แล้วก็ความเป็นความตายของเขา…
จุดจบที่เธอไม่กล้าคาดคิด
…………………………
รถไฟใต้ดินผ่านไปสิบกว่าสถานี
ไป๋ซู่เย่เกร็งตัวแน่นไม่อนุญาตให้ตัวเองหลงลืมไปว่ากำลังจมดิ่งในอ้อมกอดของเขา
ระหว่างทางโทรศัพท์ของเขาดังขึ้น เขาล้วงออกมาดูและหน้าจอที่ฉายว่า ‘น่าหลัน’ ไป๋ซู่เย่เองก็เห็นด้วยเช่นกัน สองมือกำแน่นขึ้นและเบี่ยงหน้าหันหนีเงียบๆ ไปยังนอกหน้าต่าง
ด้านนอกมืดสนิทเพราะอยู่ในอุโมงค์ เธอกลับจ้องตาไม่กะพริบ
จากนั้นได้ยินเสียงพูดของเขา
“อืม เดี๋ยวผมกลับไป พวกคุณสองคนรอผมอยู่ตรงนั้น ไม่มีอะไร ผมแค่มาเอาของที่ลืมไว้หน่อย”
วางสาย
ไม่มีบทสนทนาอีก
ไป๋ซู่เย่ขยับตัวไปด้านหลังอีกก้าวเล็กๆ เย่เซียวเองรู้สึกได้
เขาก้มหน้ามองเธอเพราะหวังอยากค้นหาบางอย่างจากหน้าเธอได้บ้าง ความสนใจก็ยังดี ความหึงหวงก็ดี หรือจะความโกรธก็ยังได้ แต่มองอยู่พักใหญ่หน้าเธอกลับมีเพียงความเรียบนิ่งดั่งพื้นผิวน้ำที่สงบ!
จู่ๆ เย่เซียวก็รู้สึกว่าการกระทำที่ตนถือร่มพุ่งตัวออกมามันช่างน่าขัน
เขาคิดว่าเขาสนใจความรู้สึกเธอขนาดนี้ แต่สุดท้ายก็ไม่พอใจ ไม่พอใจที่หลังจากเธอเล่นสนุกกับเขาแล้วตอนนี้ก็ทอดทิ้งเขาไปอย่างสมบูรณ์ แล้วยังรักเธออีกไหม? ไม่มีทาง! นอกจากเขาจะบ้าไปแล้ว!
ขณะที่เขาจมอยู่ในความคิดก็ถึงป้ายที่ต้องลง มีคนลงจำนวนมากจึงเกิดพื้นที่ว่างไปด้วยเช่นกัน ไป๋ซู่เย่ผละออกจากอ้อมแขนเขาและเดินนำลงไป
เย่เซียวเดินตามหลังเธอ
สุดท้ายเย่เซียวไม่ได้ขึ้นไป ไป๋ซู่เย่หยิบเนกไทเขาลงมา
“งั้นฉันขึ้นไปก่อนนะ”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก!