อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก! นิยาย บท 679
“วันสุดท้าย เราคุยกันดีๆ ไม่ได้เหรอ?” ดวงตาเป็นประกายของเธอจ้องมองเขา
“ผมไม่เคยให้โอกาสคุณได้พูดดีๆ เหรอ?” เย่เซียวขบกัดลำคอเธออย่างแรง มือเอาแต่ใจบนเรือนร่างของเธอไปมาอย่างรุนแรงอย่างโดยไม่คิดจะออมแรง “แต่คุณกลับมีความสามารถที่จะทำผมเป็นบ้าได้ง่ายๆ เสมอ!”
“เย่เซียว คุณหยุดก่อน…”
นอกจากเย่เซียวจะไม่หยุดแล้วกลับยิ่งทวีความเอาแต่ใจมากขึ้น เขาคำถามเสียงต่ำ “คุณเกิดมาให้ยั่วยวนขนาดนี้ได้ยังไง? คุณรู้มั้ยไหมว่าตอนนี้ผมอยากจะบีบคุณให้แหลกคามือ อยากกัดคุณให้ตาย กลืนกินคุณไปทั้งตัว…”
ไป๋ซู่เย่ถูกเขาทำจัดการจนหัวสมองพร่าเบลอ ตัวสั่นรุนแรง เธอรู้สึกตัวเองใกล้ถูกเขาบีบจนร่างแตกเป็นชิ้นๆ รอมร่อ แต่กลับหวังว่าเขาจะไม่หยุดอย่างน่าแปลกด้วยเช่นกัน…
ริมฝีปากถูกเย่เซียวประกบเข้าอีกครั้ง ครานี้เธอไม่ได้ขัดขืนอีกแต่เริ่มต้นจูบเขาก่อน จูบดำเนินไปอย่างร้อนแรง เย่เซียวตะลึงก่อนจะตามด้วยเพิ่มหนักหน่วงให้จูบครั้งนี้
มือของเขาไล่สัมผัสไปทั่วร่างกายของเธอ
“เย่เซียว คุณปล่อยฉัน…” ไม่รู้ว่าจูบไปนานเท่าไร เธอนอนอยู่ใต้ร่างเขาพลางเอ่ยปากอย่างอ่อนแรง “คุณอยากฟังฉันขอร้องคุณ ฉันจะขอร้องคุณ…ขอร้องล่ะปล่อยฉันที ได้มั้ยไหม?”
ฉันอยากกอดคุณ
อยาก อยากมากๆ…
ถ้าคืนนี้ไม่ได้กอดคุณดีๆ บางที…ตลอดชีวิตนี้อาจจะไม่มีโอกาสอีกแล้ว…
ขอบตาไป๋ซู่เย่มีน้ำตาชั้นบางๆ เอ่อคลอ เธอรู้สึกได้ว่าคำขอร้องเสียงนี้ของเธอได้ทำให้เย่เซียวร่างสะท้านแรงๆ
เป็นครั้งแรกที่เธอยอมอ่อนข้อต่อหน้าเขา บางทีนี่ก็อาจเป็นครั้งสุดท้ายแล้วเช่นกัน…
“คุณอยากให้ฉันเอาใจคุณไม่ใช่เหรอ? คุณปล่อยฉัน ให้ฉันได้เอาใจคุณดีๆ…”
มือใหญ่ของเย่เซียวประคองท้ายทอยของเธอไว้และจดจ้องเธอนิ่งคล้ายกำลังเจาะเข้าไปภายในหัวใจของเธอ ผู้หญิงคนนี้ เหตุผลที่ทำให้เขาลุ่มหลงจนลืมตัวตนไปอาจเป็นเพราะเขาไม่มีทางมองเธอออกได้ตลอดกาล
สิบปีก่อนเขามองเธอไม่ออก
สิบปีหลังขณะที่ทุกอย่างควรจบสิ้นลง เขายังคงเดาใจเธอไม่ทะลุปรุโปร่ง
สุดท้ายปลายนิ้วยาวกระตุกพลางแกะเนกไทที่มัดแขนเธอออกได้อย่างง่ายดาย สองมือได้อิสระ เธอกึ่งคุกเข่าลงโอบลำคอเขาพร้อมประกบจูบเขาอย่างบ้าคลั่ง
เย่เซียวชอบให้เธอเป็นฝ่ายนำแบบนี้ เสียงหายใจของเธอเบาหวิวและกระเส่าขนาดนั้น เหมือนปีศาจ
ปีศาจที่ดูดพลังชีวิตของผู้ชายไปอย่างหมดจด
มือใหญ่ประคองบั้นท้ายสีระเรื่อของเธอไว้ให้เธอตัวเอนมาทางตน สองขาขาวผ่องคุกเข่าอยู่ระหว่างขาของเขา โน้มใบหน้าเล็กลงจูบเขาอย่างกระตือรือร้น
ความจริง…
ค่ำคืนนี้ไม่เพียงแค่เขาที่หวังให้เธอจดจำไปตลอดชีวิต
เช่นเดียวกัน เธอเองก็หวังให้เขาจดจำคืนนี้ไปตลอดชีวิต…
จดจำไปตลอดกาล…
ต่อให้อนาคตบนเตียงเขาจะมีผู้หญิงคนอื่นนอนอยู่ อนาคตเขาจะกอดผู้หญิงคนอื่น เธอก็หวังว่าสักชั่ววูบในฝันกลางดึกเขาจะจำได้เสมอว่าเคยกอดผู้หญิงคนหนึ่งที่ชื่อไป๋ซู่เย่อย่างแนบแน่น…
ยังไม่ทันไปจากเขาก็เริ่มหวนนึกถึงอย่างลึกซึ้งปนบ้าคลั่ง เพราะเธอรู้ดีว่าพรุ่งนี้…พวกเขาจะไปจากกันอยู่ดี…
ฟ้าสว่างก็เท่ากับลาจากกันสักที…
ไม่มีวันเจออีก…
…………………………
เย่เซียวกระทำกับเธออย่างแรง
ตลอดทั้งคืน
ตั้งแต่เวลาอาหารเย็นช่วงหนึ่งทุ่มของคืนก่อนถึงเช้าวันรุ่งขึ้น สิบชั่วโมงเต็มๆ เขาเสร็จสมกับเธอไปเจ็ดครั้ง แรงกระแทกหนักหน่วงทุกทีเหมือนได้ใส่จิตวิญญาณลงไปด้วย ทั้งคู่คล้ายเดินอยู่ในวังวนแห่งความสิ้นหวัง ต่างคว้าอีกฝ่ายไว้เพื่อการจมดิ่งเป็นครั้งสุดท้าย…
เย่เซียวอดคิดไม่ได้ว่าปล่อยให้ทรมานกันและกันไปทั้งชีวิตดีกว่า ลงนรกไปพร้อมกันแล้วเกิดใหม่พร้อมกัน
ชาติหน้า…
จนถึงชาติหน้า พวกเขาค่อยไว้ชีวิตกันและกันอีก…
ตลอดคืนนั้นโทรศัพท์ของเธอที่ถูกโยนทิ้งไว้ข้างๆ แผดเสียงดังแต่ไม่มีใครสนใจ เธอทำเหมือนไม่ได้ยิน จมดิ่งอยู่กับแรงอารมณ์ที่เขามอบให้ตน
เขาทำได้อย่างที่ว่าจริงๆ ตลอดชีวิตนี้…เธอไม่มีวันลืมค่ำคืนนี้ได้…
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก!