อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก! นิยาย บท 682
ความภักดีที่เย่เซียวมีต่อไฟเรนเซ่ เธอรู้ดีกว่าใครอื่น เขาไม่มีทางเปิดเผยความเคลื่อนไหวของไฟเรนเซ่ได้ หากเป็นการดักฟังของกระทรวงความมั่นคง แล้วพวกเขาใช้วิธีใดในการดักฟัง? การดักฟังเย่เซียวไม่ใช่เรื่องง่าย
แล้วก็…ตอนนี้เขา…ยังมีชีวิตอยู่ไหม?
คิดถึงคำถามสุดท้ายนี้ไป๋ซู่เย่รู้สึกเหมือนตัวเย็นไปทั้งตัว ไม่กล้าคิดในแง่ลบ
“รัฐมนตรีไป๋ คุณไม่เป็นอะไรใช่มั้ยไหมคะ?” เลขาประจำตัวของปลัดกระทรวงเห็นสีหน้าเธอแปลกไปเลยจึงเข้ามาถามไถ่
ไป๋ซู่เย่ไม่ตอบกลับรีบล้วงโทรศัพท์จากกระเป๋าขึ้นมา เร่งฝีเท้าเข้าไปในตัวลิฟต์ไปพลางโทรหาถังซ่งไป สามวันแรกที่เธอไปต่างประเทศถังซ่งโทรมาหาเธอหลายสายขนาดนี้ เรื่องต้องเกิดขึ้นเมื่อนั้นแน่ๆ
เธอโทรหาเบอร์ของเขา ทุกครั้งที่กดตัวเลขนิ้วมือก็สั่นระริกอย่างรุนแรง
แต่โทรไปกลับเหมือนก้อนหินที่ถ่วงลงใต้ทะเล ไม่มีคนรับสาย
เธอไม่ยอมแพ้ตายใจและโทรต่อสายแล้วสายเล่า แต่ผลสุดท้ายก็เหมือนเดิม
หัวใจดิ่งแล้วดิ่งอีก
ตำแหน่งตรงหน้าอกทั้งหนักอึ้งทั้งหน่วง…
“ให้ไป๋หลางมาห้องทำงานของฉัน! เดี๋ยวนี้!” เมื่อไป๋ซู่เย่ผลักประตูเข้าไปในห้องทำงานก็สั่งเลขาดังกล่าว
เลขาเห็นสีหน้าเธอผิดปกติจึงเลยไม่กล้าชักช้า ภายในเวลาไม่ถึงหนึ่งนาทีไป๋หลางเข้ามาแล้ว ไป๋ซู่เย่กำลังรอเขาอยู่ “ปิดประตู”
“ทำไมเหรอรัฐมนตรี?” ไป๋หลางเองก็สังเกตเห็นสีหน้าที่แย่ถึงที่สุดของเธอได้ในวูบแรก
“ฉันถามนาย เรื่องของเย่เซียว นายรู้ตั้งนานแล้วใช่มั้ยไหม?” เธอก้าวมาตรงหน้าไป๋หลางสองก้าว
ไป๋หลางถูกสายตาเย็นชาของเธอบีบบังคับ กลืนน้ำลายแล้วพยักหน้า “ความจริง…วันที่คุณกลับประเทศผมก็อยากบอกแล้ว แต่ว่าคุณก็รู้คุณกับเย่เซียวไม่ควรมาเจอกัน ผม…”
“พอแล้ว เช็คได้มั้ยไหมว่าตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน?” ไป๋ซู่เย่ไม่มีใจจะฟังต่อไป ตอนนี้เธออยากรู้แค่ว่าเขายังอยู่ดีหรือไม่ ขอแค่เขายังมีชีวิตอยู่ มีชีวิตอยู่ก็พอ…
ไป๋หลางส่ายศีรษะ “เช็คไม่ได้”
“กระทรวงความมั่นคงเราเช็คความเคลื่อนไหวของเย่เซียวไม่ได้?”
“เขาไม่ได้แค่หลบหนีกระทรวงความมั่นคงเรา แต่ยังหลบหนีทุกคนที่คิดจะสบโอกาสเข้าหาเลยยิ่งต้องเพิ่มความระมัดระวัง อีกอย่างเขาเก่งเรื่องย้อนกลับมาจับตาดูคู่ตรงข้ามอยู่แล้ว เราเลยยังจับร่องรอยความเคลื่อนไหวของพวกเขาไม่ได้ชั่วคราว”
ไป๋ซู่เย่ใจว้าวุ่นไม่สงบสุข “งั้นก็รีบเช็คต่อ! ห้ามละเลยจุดที่เป็นไปได้แม้แต่จุดเดียว!”
“ผมรู้”
“นายออกไปเถอะ ฉันอยากอยู่คนเดียวสักพัก”
ไป๋หลางไม่ได้พูดอะไร แค่หยักหน้ารับ มองเธอด้วยความเป็นห่วงแวบหนึ่งก็ถอยออกจากห้องทำงานไป
ไป๋ซู่เย่หยิบโทรศัพท์มาโทรหาถังซ่งอีกครั้ง เธอไม่รู้ว่าตนโทรไปกี่สายแล้วกันแน่ แต่กลับยังไม่มีคนรับสาย
ตลอดทั้งวันหัวใจของเธอไม่เคยสงบลงเลยสักวินาทีเดียว
เธอไม่อยากให้เขาตาย…
ไม่อยากให้เขาเป็นอะไรไป…
เธอยอมฝืนทนความเจ็บปวดแสนสาหัสไว้ ยอมแยกจากเขา ก็เพื่อให้เขามีชีวิตต่อไป อยู่ต่อไปได้!
ขณะที่กำลังจมอยู่ในห้วงความคิด จู่ๆ โทรศัพท์ของเธอก็แผดเสียงดังลั่น
ไป๋ซู่เย่แทบคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาในวินาทีแรก พอเห็นคำว่า ‘ถังซ่ง’ บนหน้าจอ ตาแดงก่ำ น้ำตาไหลพรากลงมาอย่างไม่บอกกล่าวล่วงหน้า
“คุณโทรกลับหาฉันสักที…”
มือของเธอที่กำลังถือโทรศัพท์อยู่สั่นระริก พยายามอดทนไว้ แต่ความแหบแห้งในน้ำเสียงกลับปกปิดไม่ได้
เธอไม่เคยรู้สึกกังวล หวาดกลัวขนาดนี้มาก่อน…
“หลายวันก่อนโทรหาคุณไม่ติด ผมคิดว่าคุณบล็อกเราทุกคนไปแล้ว”
“เปล่า ฉันแค่ไปต่างประเทศ” ไป๋ซู่เย่รีบอธิบาย สูดหายใจเข้าลึก “ถังซ่ง เย่เซียว…เขายังสบายดีมั้ยไหม?”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก!