อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก! นิยาย บท 683
ตอนที่ 683 เหวลึกของความรัก (2)
โดย
Ink Stone_Romance
รถยนต์ขับวนรอบเมือง
หนึ่งชั่วโมงหลังจากนั้นรถยนต์ได้ขับมายังเกาะส่วนตัว จากนั้นก็ขับตรงดิ่งเข้าไปในอาณาเขตคฤหาสน์หรูหราแห่งหนึ่ง
คฤหาสน์แห่งนี้ไป๋ซู่เย่รู้จักเป็นทุนเดิม เจ้าของคือเชื้อสายราชวงศ์ของประเทศ Y เป็นของขวัญที่ประธานาธิบดีคนก่อนมอบให้แก่เจ้าหญิงและเจ้าชายของเชื้อสายราชวงศ์ประเทศ Y เวลานี้ของทุกปีเจ้าชายและเจ้าหญิงจะมาพักผ่อนที่แห่งนี้สักระยะหนึ่ง
ไป๋ซู่เย่ไม่เคยคิดเลยว่าที่นี่จะเป็นสถานที่รักษาตัวของเย่เซียว มิน่าคนของกระทรวงความมั่นคงถึงไม่พบร่องรอย ไม่มีหลักฐานที่แน่ชัดพวกเขาย่อมไม่กล้ากระทำการที่เกินกว่าเหตุมากไป
ก่อนที่เธอจะก้าวเข้าประตูได้ผ่านด่านแล้วด่านเล่าถึงถูกคนพาเข้าไปได้สำเร็จ
ณ เวลานี้แม้จะมืดค่ำแล้วแต่ตัวคฤหาสน์กลับเปิดไฟสว่างโร่ราวกับยามกลางวัน มีคนถือปืนเดินสำรวจความปลอดภัยทุกที่ ทหารมีอยู่ทุกหนแห่ง
กวาดมองรอบข้างทีและมั่นใจว่าที่แห่งนี้เข้มงวดแม้แต่แมลงวันยังบินเข้ามาไม่ได้ เธอกลับถอนหายใจโล่งอกแทน
เดินผ่านทางเดินสีทองระยิบระยับ เห็นเพียงถังซ่งในชุดเสื้อกาวน์สีขาวเดินมา
“พวกคุณถอยลงไปเถอะ” ถังซ่งโบกมือไล่คนข้างๆ
“เย่เซียวล่ะ? เขายังสบายดีไหม?” ไป๋ซู่เย่ถามอย่างประหม่า
“ตามผมมาเถอะ” ถังซ่งปรายตามองเธอนิ่งวูบหนึ่ง สายตาเย็นชาจนไป๋ซู่เย่ไม่รู้ว่าตนรู้สึกไปเองหรือไม่ มักรู้สึกว่าถังซ่งในตอนนี้แสดงท่าทีไม่เป็นมิตรต่อตนมากขึ้น
แต่ยามนี้เธอเองก็ไม่มีใจจะไปสนใจว่าเขามีความรู้สึกอารมณ์อย่างไรต่อตน ทั้งหัวใจคิดถึงแต่เย่เซียว
เรือนหลัก
ชั้นสาม
ถังซ่งพาเธอขึ้นลิฟต์มาที่ชั้นบน เสียงลิฟต์ดัง ‘ติ๊ง–’ ประตูเปิดออก ไป๋ซู่เย่ก็เห็นหลายคนกำลังถือปืนเดินไปมา และหยูอันเองก็เป็นหนึ่งในนั้น
เขาเห็นไป๋ซู่เย่ตั้งแต่แวบแรกเช่นกัน สีหน้าดุดันแทบจะยกปืนที่ถือขึ้นมาทันที ปลายกระบอกปืนอันเย็นเฉียบจ่อไป๋ซู่เย่อย่างแม่นยำ
“ถอยหลังไป!”
เขาตวาดเสียง
“ฉันอยากเจอเย่เซียว” ไป๋ซู่เย่ไม่ได้ถอยหลัง แต่สบตาหยูอันอย่างไม่สนใจอีกฝ่าย
“คุณไม่มีสิทธิ์!” หยูอันสีหน้าเย็นชา ปลายกระบอกปืนเข้าใกล้อีกนิด“ไป๋ซู่เย่ อย่าบีบบังคับให้ผมต้องฆ่าคุณ!รีบถอยหลังซะ!เย่เซียวไม่มีทางอยากเจอคุณ!”
ไป๋ซู่เย่หันไปมองถังซ่ง
ถังซ่งกดปลายกระบอกปืนหยูอันลง หยูอันหันกลับมามองถังซ่ง “คุณชายถัง!”
“ให้เธอเข้าไป” ถังซ่งพูดออกมาสั้นๆ
“ทำไมกัน?” หยูอันกัดฟันกรอด “ผมอยากฆ่าเธอตอนนี้เลย! ถ้าไม่ใช่เธอ เย่เซียวคงไม่โดนลูกกระสุนของไฟเรนเซ่หรอก!”
“จะฆ่าเธอหรือไว้ชีวิตเธอ เย่เซียวตัดสินใจเองได้!” ถ้อยคำของถังซ่งหนักแน่น เขายังคงกำปืนของหยูอันไว้ไม่ปล่อย หันมามองไป๋ซู่เย่อีกแวบหนึ่ง “คุณเข้าไปเถอะ”
“ขอบคุณ” ไป๋ซู่เย่หยักหน้า
“คุณไม่ต้องขอบคุณผมหรอก ผมให้คุณเข้าไปไม่ใช่เป็นเพราะคุณ” ถังซ่งไม่มีใบหน้ายิ้มแย้มเหมือนแต่ก่อน ท่าทีที่มีต่อไป๋ซู่เย่เย็นชากว่าที่ผ่านมามากนัก
ไป๋ซู่เย่อยากถามเหตุผลกับถังซ่งให้รู้เรื่องกว่านี้ แต่ต้องไม่ใช่เวลานี้
ภายใต้สายตาจดจ้องของกลุ่มคน ดันประตูเข้าไป
หยูอันขืนตัวออกจากการกอบกุมของถังซ่ง “คุณชายถัง ผมไม่เข้าใจว่าคุณหมายความว่ายังไง!หรือว่าเย่เซียวยังถูกผู้หญิงคนนี้ทรมานไม่พอ?”
ดวงตาหยูอันแดงก่ำรู้สึกคับแค้นใจแทนเย่เซียว
ถังซ่งมองบานประตูที่ปิดสนิทด้วยแววตาล้ำลึกเล็กน้อย “จากนิสัยของเย่เซียวสักวันก็ต้องตามไปคิดบัญชีนี้กับเธอ ส่วนเธอจะอยู่หรือตาย วันนี้เย่เซียวคงให้จุดจบสักอย่างกับเธอ”
พูดถึงนี่เขามองหยูอันแวบหนึ่งด้วยสีหน้ายากจะคาดเดา “บุญคุณความแค้นระหว่างพวกเขา ให้พวกเขาตัดขาดมันด้วยตัวเอง ทุกคนจะได้สบายใจ”
ได้ยินเขาว่าดังนั้นสีหน้าเย็นยะเยือกของหยูอันผ่อนคลายลงกว่าเดิม แต่มือยังกำปืนแน่นพร้อมจะต่อสู้เสมอ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก!