อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก! นิยาย บท 699

ลมหนาวโบกสะพัด

ภายในศาลากลับเร่าร้อนมากขึ้นเรื่อยๆ สองคนที่กอดก่ายกันแน่นจนแทบลุกเป็นไฟ

เสียงครางกระเส่าของหญิงสาวคลอเคล้าไปพร้อมกับเสียงหอบหายใจหนักอึ้งและผิดจังหวะของชายหนุ่ม ท้ายที่สุดก็ถูกลมพัดกระจายไป

ทั้งสองคนเก็บความหวังที่ราวกับได้ถลำลึกลงหุบเหว ราวกับสูดอากาศเฮือกสุดท้าย พร่ำต้องการกลิ่นอายหยาดสุดท้ายของกันและกัน อุณหภูมิหรือจะเป็น…ความใกล้ชิดครั้งสุดท้าย…

ไป๋ซู่เย่ปล่อยใจตัวเองไม่ให้คิดถึงวันพรุ่งนี้ ได้แต่ตัวอ่อนระทวยในอ้อมกอดชายหนุ่ม

คราวนี้การรุกล้ำของเย่เซียวใจร้อนทว่าร้อนแรงเหมือนเดิม แต่ก็คล้ายจะอ่อนโยนกว่าครั้งที่ผ่านมามากนัก

ครั้งเดียวสำหรับเขาแล้วไม่มีวันพอ เย่เซียวเล่นงานเธอไปสองครั้งซึ่งก็นับว่าหักห้ามใจเต็มที่แล้ว

ในเรื่องนี้พละกำลังของไป๋ซู่เย่ย่อมเทียบกับเย่เซียวไม่ได้แม้แต่เศษเสี้ยว หลังเสร็จสิ้นครั้งที่สองเธอได้แต่ปล่อยให้เย่เซียวกอดร่างอ่อนเพลียไว้

“ตอนนี้ทำไง?” เธอพึมพำเสียงถามอย่างไม่เหลือสภาพ ทั้งสองคนไม่มีใครคิดถึงว่าจะปล่อยให้ความต้องการชักนำถึงขั้นทำเรื่องแบบนี้กลางเขา แถมยังทำติดต่อกันสองครั้ง

“ตอนนี้ได้แค่ใช้ผ้าห่มไปก่อน?” ห้วงอารมณ์ที่ยังไม่จางไปไหนทำให้เสียงของเขาแหบแห้งเซ็กซี่และเรียกให้คนฟังยิ่งรู้สึกหวั่นไหวในค่ำคืนเช่นนี้

ไป๋ซู่เย่พยักหน้ารับอย่างขวยเขิน เธอรู้สึกโชคดีมากว่ารอบข้างมืดสนิทจึงไม่เห็นท่าทางเขินอายของเธอในตอนนี้ได้

………………

ไป๋ซู่เย่จัดการตัวเองเสร็จพอเงยหน้าอีกทีเห็นเพียงเย่เซียวกำลังยืนอยู่นอกศาลาสูบบุหรี่ หัวบุหรี่ที่กำลังเผาไหม้จู่ๆ ก็ถูกลมพัดให้สะเก็ดไฟปลิวไปตามทิศทางลม สะท้อนให้เห็นใบหน้ามุมข้างของเขา

ภายใต้แสงจันทร์ ใบหน้าดวงนั้นยิ่งขับให้ดูเย็นชา โดดเดี่ยวและอ้างว้าง

หัวใจไป๋ซู่เย่เจ็บอยู่เนืองๆ ความต้องการจางหายไปและถูกแทนที่ด้วยความสิ้นหวังปนความเหนื่อยล้าที่พุ่งกระฉูดราวกับกระแสน้ำ

“มานี่” คล้ายว่าเย่เซียวจะจับสายตาเธอได้ โยนบุหรี่ทิ้งหันสายตามาทางเธอ

ไป๋ซู่เย่วางผ้าห่มในมือลงเหยียบรองเท้าส้นสูงไป เย่เซียวยื่นมือกุมมือเธอ ร่างเธอสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะถูกเขาจูงเข้าไปในหิมะ

แสงจันทร์ให้ความรู้สึกเงียบเหงา

หิมะขาวโพลนไปทั่วอาณาบริเวณ

ท้องฟ้าเริ่มสว่างทีละน้อย

“ให้ผมอุ้มไหม?” เย่เซียวถาม

เธอส่ายศีรษะ “เดินสักหน่อยดีกว่า”

“ข้างบนนั่นมีที่ให้ดูพระอาทิตย์ขึ้นดีๆ ที่หนึ่ง เราเดินขึ้นไปกัน”

ไป๋ซู่เย่รับคำสั้นๆ “คุณ…เคยมาเมื่อไหร่งั้นเหรอ?”

“สิบปีก่อนเคยมา” สิบปีก่อนตอนที่ยังอยู่ด้วยกันกับเธอเคยกลับประเทศมาเพียงลำพังอยู่ครั้งหนึ่ง เมื่อนั้นเนื่องด้วยตารางงานที่ค่อนข้างเร่งรีบต้องปฏิเสธคำเชิญร่วมมื้ออาหารมากมาย สิ่งเดียวที่ไม่ได้ตัดออกไปคือตารางที่ปีนเขามู่เจี้ย คนที่มาด้วยตอนนั้นล้วนคิดว่าเขามีงานอดิเรกคือปีนเขา ซึ่งความจริงนั้น…

เขาแค่ต้องการมาสำรวจพื้นที่ก่อนเท่านั้น

สิบปีก่อนขณะที่เขาปีนเขาลูกนี้ ในหัวคิดถึงเธอทุกวินาที

สิบปีหลัง สิ่งที่เขาคิดถึงยังคงมีแค่เธอ

สิบปีก่อน เขาก้าวเดินตัวปลิวทุกก้าวอย่างว่องไว

สิบปีหลัง ทุกย่างก้าวของเขาล้วนหนักอึ้งผิดปกติ

…………………………

ไม่ถึงระยะทางห้าร้อยเมตรก็มีจุดชมพระอาทิตย์ขึ้นขนาดใหญ่ เมื่อพวกเขามาถึงกลับพบว่ามีคู่รักอยู่มาก่อนแล้วประปราย มีบรรยากาศที่แตกต่างไปจากเธอกับเย่เซียวนั่นคือพวกเขาโรแมนติกและมีความสุข

เย่เซียวดึงมือเธอนั่งลงตำแหน่งกึ่งกลาง ทั้งสองคนไหล่ชนไหล่

ไป๋ซู่เย่ซบไหล่เขาเบาๆ ไร้บทสนทนาจากพวกเขา แค่ทอดมองไปทางทิศตะวันออกเงียบๆ

นั่งนิ่งตรงนั้นไม่ปฏิเสธ ไม่ยอมรับ และไม่ได้ตอบรับเขา

แค่ได้ยินเสียงแผ่วของเขาที่พูดเล็ดลอดทั้งที่แนบปากติดปากเธออย่างอื้ออึง “ผมปล่อยคุณไป…กระสุนนัดก่อนถือว่าคุณได้ชดใช้หนี้เมื่อสิบปีก่อนให้ผมแล้ว”

เดิมทีเขาอยากให้เธอมีชีวิตแบบตายทั้งเป็น เคยพร่ำบอกตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่าต้องทรมานเธอถึงสุด แต่สุดท้ายเขากลับพบความจริงที่ทำให้เขารู้สึกพ่ายแพ้ว่าการพัวพันอย่างที่ตนทำ ก็คือการปล่อยวางไม่ได้…แค่ยังรักอยู่…

ความทรมานทั้งหมดที่มอบให้เธอ ท้ายที่สุดแล้วคนที่เจ็บก็ไม่พ้นตัวเอง

อย่างเช่นกระสุนนัดนั้น หรือนิ้วมือที่ถูกเขาหัก…

ไป๋ซู่เย่ได้ยินคำของเขาแพขนตาสั่นไหว หลับตาลงแรงๆ มือจับเสื้อเชิ้ตเขาแน่นจนจิกปลายเล็บเข้าฝ่ามือ แต่ร่างกายของเธอเหมือนเหน็บชาไปทั้งร่าง ไม่รู้สึกถึงความเจ็บจากฝ่ามือ…

เสียงเย่เซียวปนด้วยความรู้สึกท้อใจ “เครื่องบินวันนี้ ผมจะไปจากที่นี่”

นิ้วเธอจิกแรงกว่าเดิม

ที่แท้เขาวางแผนไว้แล้ว…

ธุรกิจของเขาอยู่ที่นี่ด้วยหากไม่ใช่เพราะวางแผนไว้ทุกอย่างล่วงหน้าคงไม่มีทางอยู่ๆ บอกจะไปก็ไปได้

แสงอาทิตย์ค่อยๆ จุดแสงสว่างให้แก่โลกทั้งใบ ทุกคนที่อยู่ข้างๆ ต่างกระโดดโลดเต้นอย่างปลื้มปีติ เธอกลับรู้สึกเหมือนแสงแยงตาไม่กล้าลืมตา

“เราควรไปแล้ว” ไม่รู้ผ่านไปนานเท่าไร เสียงเย่เซียวที่ทุ้มต่ำทว่าเรียบนิ่งดังขึ้นข้างหู

เรียบนิ่งเสียจนน่าปวดใจ

ระหว่างพวกเขาได้เดินมาถึงทางตัน ไม่มีทางให้เดินต่อไปอีกแล้ว…

เธอใช้แรงสุดกำลังที่จะกลั้นน้ำตาไว้ ลืมตาขึ้นยิ้มมองเขา “คุณอุ้มฉันขึ้นมา งั้นก็แบกฉันลงไปเถอะ”

……………………………