อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก! นิยาย บท 723
ตอนที่ 723 ไม่ทอดทิ้งกัน (2)
โดย
Ink Stone_Romance
เขาก้มมองหญิงสาวที่ร้องไห้น้ำตานองหน้าในอ้อมแขนวูบหนึ่ง ไม่พูดพร่ำทำเพลงพลางช้อนตัวเธอขึ้นมาทันที อกแกร่งของชายหนุ่มคล้ายเป็นที่ที่เธอรู้สึกปลอดภัยมากที่สุด ความหวาดกลัว สิ้นหวังในใจยามเผชิญหน้ากับความตายนั้นได้มลายหายไปจนหมดสิ้น ไป๋ซู่เย่โอบลำคอเขาไว้ด้วยสัญชาตญาณ ปล่อยให้เขาอุ้มอยู่อย่างนั้น หลังดิ้นรนมาตลอดคืนกระทั่งตอนนี้เจ้าตัวถึงได้รู้สึกผ่อนคลายชั่วขณะ
ทั้งสามคนก้าวขึ้นเฮลิคอปเตอร์ไปตามๆ กัน
ใบพัดเริ่มทำงานทะยานสู่ท้องฟ้า
ไป๋ซู่เย่นั่งในห้องผู้โดยสารโดยมีเย่เซียวนั่งขนาบข้างเธอ ตอนนี้เธอหยุดร้องไห้ไปแล้ว เก้อเขินหน่อยๆ เมื่อนึกถึงอารมณ์ที่หลุดการควบคุมของตนเมื่อกี้นี้
“มือ ให้ผมดูหน่อย!” เย่เซียวสังเกตเห็นแผลบนแขนเธอนานแล้ว หากไม่พูดถึงเธอยังพอจะเพิกเฉยต่อมันได้ พอเขาเอ่ยถึงเธอกลับรู้สึกเจ็บขึ้นมาดื้อๆ
เย่เซียวยกแขนเธอพลางกระชากผ้าที่เธอพันไว้ลวกๆ ออก ใต้ผ้าพันแผลมีแผลที่ยังไม่ได้รับการปฐมพยาบาลซึ่งเริ่มขึ้นสีขาวเพราะติดเชื้อ
ไป๋ซู่เย่มองแวบหนึ่งแล้วเบี่ยงหน้าหันหนี เย่เซียวหายใจหนักอึ้งขึ้น เชยตามองเธอนิ่งๆ แวบหนึ่ง “ผมจะทำแผลให้คุณก่อน”
“…อืม”
“ไม่มียาชา อดทนหน่อย”
ไป๋ซู่เย่พยักหน้า “ไม่เป็นไร”
“นายท่าน น้ำมันใกล้หมดแล้ว เราต้องหาที่ลงจอดก่อน” หยูอันหันมาบอกพวกเขา
เย่เซียวขมวดคิ้วและยื่นศีรษะมองลงไปข้างล่างทีก่อนจะรีบออกคำสั่ง “ทิศทางแปดนาฬิกา มีรถบ้านที่ถูกทิ้งอยู่ เราไปหลบที่นั่นก่อนชั่วคราว”
หยูอันพยักหน้ารับก่อนจะลงจอดเฮลิคอปเตอร์อย่างแม่นยำ
เย่เซียวพยุงไป๋ซู่เย่กระโดดลงจากเฮลิคอปเตอร์ “คุณเข้าไปก่อน ผมกับหยูอันต้องวางแผนปฏิบัติการง่ายๆ ก่อน”
“ฉันอยู่ช่วยพวกคุณได้”
“ตอนนี้คุณใกล้จะหมดแรงแล้วยังช่วยอะไรอีก? เข้าไปซะ!” เย่เซียวไม่เปิดโอกาสให้เธอได้พูดไปมากกว่านี้ก็ปฏิเสธความต้องการเธอทันที
ไป๋ซู่เย่กลัวว่าตนอยู่ต่อไปจะทำให้เขาไม่มีสมาธิเลยตัดสินใจไปสำรวจรถบ้านก่อน รถคันนี้เห็นได้ชัดว่าถูกทอดทิ้งไว้เป็นเวลานานและทรายกลบยางล้อรถจนมิด ตัวรถเองก็มีแต่เม็ดทราย เธอเปิดประตูเข้าไปก็ไอรัวๆ เพราะสำลักฝุ่นทราย
ไม่สนใจว่าบนเก้าอี้จะมีฝุ่นทราย เธอทิ้งตัวนั่งลงอย่างหมดแรงพิงพนักทอดสายตาไปนอกหน้าต่าง ข้างนอกเย่เซียวกับหยูอันกำลังฝังระเบิดที่ไกลจากตรงนี้ไปประมาณสิบเมตร
เธอมองแผ่นหลังเย่เซียวฉับพลันหลากหลายความรู้สึกก็โหมกระหน่ำมาในใจ ทั้งปวดใจแต่ไม่ได้ขมขื่นอย่างที่เคย ตอนนี้กลับรู้สึกหวานชื่นหน่อยๆ…
เธอไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยว่าเขาจะมา…
ในช่วงเวลาที่เธอแทบหมดหวังและรอความตาย ผู้ชายคนนี้เหมือนเทวดาที่ทำทุกอย่างได้ ปรากฏต่อหน้าตัวเองอย่างไม่คิดชีวิต
แต่ว่า…
ท่ามกลางความหวานชื่นนี้กลับแฝงด้วยความกังวลปนลำบากใจที่มากกว่านั้น
ทะเลทรายผืนนี้เต็มไปด้วยกลุ่มติดอาวุธ แค่พวกเขาสามคนอย่าคิดว่าจะรอดพ้นไปจากที่นี้ได้อย่างปลอดภัยเลย ต่อให้อาวุธของพวกเขาจะพอขับไล่คนบางกลุ่มไปได้บ้างแต่การไม่มีกำลังเสริม ติดอยู่ที่นี่หลายวันพวกเขาคงไม่พ้นขาดน้ำตายก็หิวตาย
ขณะที่กำลังคิดไปเรื่อยเปื่อยประตูรถบ้านก็ถูกผลักเข้ามาจากข้างนอก ตัวเย่เซียวสูงใหญ่ต้องโค้งตัวถึงเข้ามาได้ พื้นที่ข้างในเดิมทีไม่ได้กว้างใหญ่อยู่แล้วพอเขาเข้ามาก็ยิ่งคับแคบเข้าไปกว่าเดิม
เขาเปิดฝากระบอกน้ำยื่นให้เธอ “ดื่มสักหน่อย”
ไป๋ซู่เย่หยิบมาแต่แค่จิบน้ำเบาๆ อย่างหักห้ามใจ
“ดื่มอีกสักหน่อย” เย่เซียวกลัวเธอจะขาดน้ำ
“ไม่ล่ะ” ต่อให้เธอไม่ได้ดื่มน้ำมาหนึ่งวันหนึ่งคืนแต่เธอรู้ว่าท่ามกลางทะเลทรายนี้ทรัพยากรน้ำสำคัญมากขนาดไหน
“คุณจะดื่มเองหรือให้ผมป้อน?” เย่เซียวเพิกเฉยคำพูดเธอไปโดยตรง
“ไม่ต้องแล้วจริงๆ ฉันยังพอทนได้”
เย่เซียวแย่งกระบอกน้ำจากมือเธอบิดฝาออกดื่มอึกใหญ่ สบโอกาสที่ไป๋ซู่เย่ยังนิ่งค้างอยู่นั้นคว้าร่างเธอเข้าไปก่อนจะโน้มหน้าประกบปากเธอส่งต่อน้ำในปากไปให้เธออย่างไม่ลังเล
อื้อ ผู้ชายเอาแต่ใจคนนี้!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก!