อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก! นิยาย บท 727
ตอนที่ 727 แสงแรกของเขา(2)
โดย
Ink Stone_Romance
บนผืนทราย ลมแรงยิ่งกว่า
ไป๋ซู่เย่สวมเสื้อกันหนาวของเย่เซียว ส่วนบนตัวเย่เซียวมีเพียงเสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีขาวตัวเดียวและเผยลำแขนแข็งแกร่ง
เธอยื่นมือลูบจับแขนเขาสองที ตำแหน่งที่ลูบจับนั้นเย็นเฉียบ
“คุณใส่เสื้อดีกว่า ถ้าเป็นหวัดในที่แบบนี้ก็แย่แล้ว” ไป๋ซู่เย่ว่าแล้วถอดเสื้อกันหนาวของเย่เซียวที่อยู่บนตัวออก ไม่ว่าจะด้วยเรื่องอะไร ตอนนี้พวกเขาทั้งสามคนห้ามเป็นอะไรไปเด็ดขาด
ครั้งนี้เย่เซียวกลับไม่ปฏิเสธอีกพลางสวมเสื้อกันหนาวทับข้างนอก ไป๋ซู่เย่ถอนหายใจ นานทีเขาจะเชื่อฟังแบบนี้
แต่วินาทีถัดไปกลับรู้สึกแรงโอบที่เอว
ไม่รอตั้งตัวทันเธอถูกเย่เซียวรั้งตัวเข้าไปโดยนั่งหันข้างลงบนหน้าขาแข็งแรงของเขา
เธอเชยตาขึ้นมองอย่างแปลกใจ
“เย่เซียว?”
เย่เซียวเปิดเสื้อออกกอดร่างที่ผอมบางของเธอเข้ามาอยู่ในอ้อมอกด้วยกัน
ข้างนอกลมแรงแต่ถูกต้านไว้นอกเสื้อผ้า สิ่งที่แนบชิดเธอคืออกแกร่งทว่าอบอุ่นของชายหนุ่ม ไป๋ซู่เย่รู้สึกอุ่นวาบที่หัวใจ เธอไม่แม้แต่จะขัดขืนสักนิด แน่นอนว่า…
สถานการณ์แบบนี้เธอไม่มีโอกาสที่จะขัดขืนเลย
ยิ่งไปกว่านั้นกลับปล่อยให้ร่างกายโอนอ่อนของตัวเองพิงอกเขาตามใจตัวเอง
“ยังหนาวอยู่มั้ย?” เขาถามเสียงทุ้ม ดวงตาล้ำลึกทอดมองไปไกล
“…ไม่หนาว” เธอส่ายศีรษะ แขนที่ไม่ได้บาดเจ็บพาดอ้อมไปด้านหลังเอวของเขาแล้วกอดเอวเขาเงียบๆ
ร่างสูงตระหง่านของเย่เซียวเกร็งอย่างเห็นได้ชัด แต่ไม่นานก็กลับสู่สภาพเดิม
สายตาของเขาถึงค่อยๆ หันกลับมาจรดบนใบหน้าเธอ มือใหญ่ลูบไล้เอวเธอเบาๆ สองทีโดยขมวดคิ้ว “ทำไมผอมลงขนาดนี้?”
เขาไม่ถามยังดีพอถามไป๋ซู่เย่รู้สึกแสบจมูกขึ้นอย่างน่าแปลก–เธอไม่รู้ว่าตัวเองที่เดิมทีเข้มแข็งมาโดยตลอดคนนั้นทำไมสองวันนี้ถึงร้องไห้อย่างง่ายดายเช่นนั้น
“…ผอมเหรอ?” เธอถามเขาเสียงเบา ซุกหน้ากับอกเขา “ไม่หรอกมั้ง”
จะไม่ผอมได้อย่างไร? นับตั้งแต่ที่เธอกลับประเทศในวันที่เขาหมั้นหมายจนถึงวันนี้ เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอผ่านช่วงเวลานี้มาได้อย่างไร
รู้สึกสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวทุกวี่ทุกวัน แต่ก็ต้องทำเป็นเข้มแข็งและมีสติยามอยู่ต่อหน้าคนนอกในทุกๆ วัน…
ชีวิตที่ต้องสวมหน้ากากทำเอาเธอแทบจะพังทลายอยู่ตลอดเวลา ดังนั้นเธอถึงได้อาสามาที่แห่งนี้อย่างกล้าหาญทั้งที่รู้ว่าตกอยู่ในสถานการณ์ความสุ่มเสี่ยง บางทีเธออาจจะมีสติบ้างยามเผชิญหน้ากับความตาย
เพียงแต่…
ระยะเวลาที่ผ่านมานี้ เขา สบายดีไหม?
“เย่เซียว” เธอเรียกชื่อเขาเบาๆ
“หืม?”
“เรามาคุยเล่นกันหน่อยเถอะ” สิบปีแล้ว สิบปีเต็มที่พวกเขาไม่เคยได้พูดคุยกันดีๆ สักครั้ง
เย่เซียวสะท้านเล็กน้อย รอเอ่ยปากอีกทีเสียงกลับนิ่งลงมากกว่าเดิม “คุณอยากคุยเรื่องอะไร?”
ไป๋ซู่เย่ปรับท่านั่งเล็กน้อยให้หลังตัวเองพิงอกเขาให้หลังศีรษะของเธอชิดหน้าอกของเขา สายตาเชยมองกลุ่มดาวบนท้องฟ้าที่ไกลโพ้น “สิบปีนี้…คุณสบายดีมั้ย?”
เย่เซียวเงียบ
ลมหายใจเริ่มหนักอึ้ง
พักใหญ่จนเธอคิดว่าเขาคงจะไม่ตอบกลับแล้วนั้นเขากลับเอ่ยปากตอบ “ไม่ดี”
เป็นคำตอบที่อยู่ในความคาดหมายแต่พอได้ยินเขาพูดแบบนี้ หน้าอกก็เจ็บแปลบอยู่ดี ไม่ได้รู้สึกดีเลย
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก!