อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก! นิยาย บท 728
ตอนที่ 728 แสงแรกของเขา(3)
โดย
Ink Stone_Romance
ไม่รอเย่เซียวพูดอะไรเธอลุกขึ้นหมายจะออกไปจากอ้อมกอดของเขา แต่ถูกเย่เซียวรั้งเอวไว้ไม่ให้ขยับตัว
เธอก้มมองเขา เขาจับปลายคางเธอแล้วประกบจูบเธอทันที
เธอครางเสียงฮึมในลำคอทีหนึ่ง…
ปลายลิ้นนุ่มชื้นของเขาไล้เลียไปตามกลีบปากเธอเบาๆ
เธอถูกเขาหยอกเย้าจนตัวสั่นไม่หยุดและเผลอโอบลำคอเขาโดยไม่รู้ตัว ได้ยินเพียงเสียงแหบของเขากล่าวเสียงต่ำว่า “ผมได้รสชาติเปรี้ยวๆ ล่ะ…คุณหึงเหรอ?”
ประโยคท้ายพูดโดยมองตาเธอไปด้วย ทำให้ทุกหยาดอารมณ์ของเธอหมดหนทางที่จะซุกซ่อน
อีกทั้งเป็นประโยคคำถามที่เป็นประโยคบอกเล่ามากกว่า
ไป๋ซู่เย่มองเขา “คุณ…เป็นคนหึงก่อนหรือเปล่า?”
สิ่งที่ตอบเธอกลับเป็นจูบดูดดื่มของเย่เซียว
ทั้งคู่คล้ายลืมสิ้นทุกอย่างไปชั่วขณะ ปล่อยวางทุกอย่างเหลือเพียงกอดกันอย่างแนบแน่นและจูบอีกฝ่ายอย่างร้อนแรงปนใจร้อน
จูบนี้ดำเนินอยู่ยาวนาน
คล้ายจะเอาจูบที่ติดค้างไว้สิบปีนี้กลับมาในครั้งเดียว
แล้วคล้ายต้องการจูบให้ความหึงหวงที่ผุดขึ้นมาในใจของอีกฝ่ายดับมอด ให้หมดไป…
“พอแล้ว…” สุดท้ายเย่เซียวเป็นฝ่ายผละออกจากปากของเธอก่อน เสียงหอบหายใจหนักหน่วงของเขามีความเจ็บปวดที่พยายามอดกลั้นอารมณ์บางอย่าง
ไป๋ซู่เย่รู้สึกได้เป็นอย่างดีว่าเบื้องล่างของเขาเกิดปฏิกิริยารุนแรงมาก แต่ที่นี่ ณ เวลานี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาทำเรื่องนี้จริงๆ
“ฉัน…ลุกขึ้นก่อน?” ไป๋ซู่เย่ว่าแล้วจะลุกขึ้น
ถูกเย่เซียวกดตัวลงทีเดิมอีกครั้ง “อย่าขยับตัว…”
ไป๋ซู่เย่เลยอยู่นิ่งๆ เธอพิงหน้าอกของเย่เซียวทั้งที่ลมหายใจหอบหนักเช่นกัน รู้สึกได้ว่าเขากำลังพยายามปรับอารมณ์ให้กลับคืนสู่สภาวะปกติอย่างสุดความสามารถ
ผ่านไปสักพัก…
ลมหายใจของเขาคงที่มากกว่าเดิม
ไป๋ซู่เย่ถามเขา“คุณตามหาคุณแม่ของคุณเจอแล้วเหรอ?”
“อืม พ่อบุญธรรมของผมตามหาท่านเจอก่อนผมหนึ่งก้าว แม้ว่าตอนนี้เราจะใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน แต่ถือได้ว่าท่านกำลังถูกพ่อบุญธรรมของผมกักตัวทางอ้อม”
“คุณไม่เคยคิดจะพาท่านหนีไปเหรอ?”
“พาท่านไป? พาไปไหน?” เย่เซียวกอดเธอโดยที่ทอดสายตามองไปที่ไกลและมีความรู้สึกที่ยากจะเอื้อนเอ่ย “ตลอดชีวิตของแม่ผมฝ่าฝันเรื่องราวมามากนัก ถูกคนทรมานมาตลอดชีวิต ท่านเจอเรื่องการจากลาจนกลัวขึ้นใจ ตอนนี้อยู่กับพ่อบุญธรรมผม มีพ่อบุญธรรมผมคอยคุ้มกันอยู่กลับกลายเป็นเรื่องดีอย่างหนึ่ง อย่างน้อยไม่มีใครกล้าวางแผนอะไรกับท่าน ถึงพ่อบุญธรรมผมจะกักตัวอย่างอ้อมๆ ก็เป็นการปกป้องแบบหนึ่ง”
ไป๋ซู่เย่นึกถึงคราวก่อนที่ไฟเรนเซ่ใช้มารดาเขามาขู่เข็ญตน บัดนี้ถือว่าเย่เซียวได้กลับมาพบกับตน ไฟเรนเซ่รู้เรื่องไหม?
“คิดอะไรอยู่?” เย่เซียวไม่ได้ยินเสียงเธอเลยก้มมองเธอ
“กำลังคิดถึงพ่อของคุณ งั้นคุณตามหาพ่อของคุณเจอหรือยัง?”
เอ่ยถึงเรื่องนี้สีหน้าเย่เซียวกลับเย็นชาในฉับพลันจนหนาวเข้ากระดูก ไม่มีสีหน้าอ่อนโยนปนอบอุ่นดั่งที่กล่าวถึงมารดาของเขาเมื่อสักครู่
“เจอตั้งแต่แปดปีก่อนแล้ว”
“งั้นตอนนี้เขา…”
“ตายแล้ว!” สองพยางค์ที่เขาพูดเล็ดลอดไรฟัน
“?” ไป๋ซู่เย่แหงนหน้ามองสีหน้าที่เย็นชาของเขาอย่างไม่เข้าใจ
ดวงตาเย่เซียวประสานกับของเธอ “ผมเป็นคนฆ่าเขาเอง”
ใจของเธอกระตุกวูบ ลมหายใจหนักอึ้งขึ้นกว่าเดิม “เขา…คุณ…”
“ปีนั้นเขาเอง—เขาที่เป็นสามีและพ่อคน กลับขายแม่ของผมที่กำลังออกไปหาเงินเพื่อรักษาอาการป่วยของผมให้ไปอยู่ที่ชนบทในป่าในเขาเพื่อเงินพนันพันหยวน บนภูเขายากจนและลำบากอย่างมาก ไม่มีหญิงสาวคนไหนยอมแต่งงานไปอยู่ที่นั่น ฉะนั้นเลยมีแต่ผู้ชายโสดนับสิบคน ส่วนแม่ของผม…”
เย่เซียวพูดถึงนี่ก็สูดหายใจเข้าอย่างเจ็บปวดราวกับทำใจได้แล้วถึงพูดต่อ“เขามองแม่ของผมถูก…คนพวกนั้นย่ำยีอย่างไม่สนใจใยดี!ตลอดสิบวัน แม่ผมไม่มีแรงขัดขืน จะตายก็ตายไม่ได้…เพราะคนสารเลวนั่นขู่เธอว่าถ้ากล้าฆ่าตัวตาย ต่อให้ผมจะป่วยตายก็ไม่มีวันสนใจผมอีก”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก!