อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก! นิยาย บท 735
ตอนที่ 735 รักที่ไม่มีสิ่งใดแทนที่ได้ (2)
โดย
Ink Stone_Romance
“…อ่อ” ไป๋ซู่เย่หยักหน้ารับ แม้บอกตัวเองซ้ำๆ ว่าอย่าสนใจ แต่ความผิดหวังก็จับจองเต็มหัวใจ
เขาอยู่ที่นี่ มีชีวิตของเขา…
ชีวิตเหล่านี้เธอล้วนเข้าร่วมไม่ได้ นี่เป็นโลกที่ต่างจากเธอโดยสิ้นเชิง…
“จากอาการของฉัน ต้องใช้เวลาพักฟื้นนานเท่าไหร่?” ไป๋ซู่เย่ถามถังซ่ง
“อย่างน้อยก็ต้องครึ่งเดือนล่ะ หลังครึ่งเดือนไวรัสในร่างกายอาจจะถูกกำจัดจนสิ้นซาก ทำไม อยากไปแล้วเหรอ?”
“ฉันอยู่ที่นี่ครึ่งเดือน ต้องบอกคนในครอบครัวก่อน”
“คนที่บ้านคุณโทรมาหาผมถึงที่แล้ว” ถังซ่งโยนโทนศัพท์ให้เธอ “คุณบอกพวกเขาเอง”
“ขอบคุณ”
ไป๋ซู่เย่รับโทรศัพท์มาอย่างอ่อนแรง
ถังซ่งไม่ว่าอะไร แค่หันไปสั่งให้คนเอายาเข้ามาส่งพร้อมจับตาดูเธอให้ทานยาตรงเวลาในปริมาณที่กำหนดไว้
อีกฟากหนึ่ง
เย่เซียวเองก็เริ่มมีอาการไข้ขึ้นซ้ำไปมา แต่ทุกครั้งที่ได้สติคนแรกที่เขาถามถึงรวมถึงเรื่องแรกกลับเป็นเธอ ได้ยินถังซ่งบอกว่าเธออาการดีขึ้นเขาถึงได้ค่อยๆ ผ่อนคลายก่อนจะสลบเหมือดไปอีก
น่าหลันมาทุกวันแต่ทุกครั้งที่มาตรงกับเวลาที่เย่เซียวหลับอยู่ ไม่รู้ว่าเขาไม่อยากสนใจเธอเป็นทุนเดิมหรือไม่ได้สติจริงๆ
เธอมาด้วยใจที่คาดหวังอยู่ทุกคราแต่กลับต้องจากไปพร้อมความผิดหวังที่ไม่อยากจะยอมรับ
…………
พริบตาเดียว
สิบกว่าวันผ่านไป
ไป๋ซู่เย่ยืนอยู่ริมหน้าต่างคอยมองไปยังกิ่งไม้โล่งเปล่าข้างนอกด้วยใจที่รู้สึกวังเวง
รวมถึง…ความน้อยใจที่สั่งสมมากขึ้นเรื่อยๆ…
ถังซ่งบอกว่าระยะนี้เย่เซียวจะไม่ปรากฏตัวขึ้น เขาก็ไม่เคยปรากฏตัวเลยจริงๆ…
อีกห้าวันเธอจะกลับประเทศแล้ว หรือว่าจะไม่ได้เจอเขาก่อนกลับประเทศ?
คิดถึงนี่แม้แต่ลมหายใจยังเริ่มหนักอึ้ง เธอเปิดหน้าต่างยื่นศีรษะออกไปสูดอากาศเข้าปอดหลายที อยากให้ตัวเองหายใจสะดวกขึ้นบ้าง
“ข้างนอกหนาว อย่าไปยืนตากลมริมหน้าต่าง ถ้าเป็นหวัดเข้าภูมิคุ้มกันจะลดลง ไม่แน่เชื้อไวรัสอาจกลับมาอีก ถึงตอนนั้นจะยุ่งยากกว่านี้” ขณะนั้นเองถังซ่งโผล่มาพลางเตือนเธอด้วยใบหน้ามุ่นคิ้วเมื่อเห็นเธอยืนอยู่ริมหน้าต่าง
ไป๋ซู่เย่เก็บอารมณ์ที่ล่องลอยรับคำทีหนึ่งหมายจะเอียงตัวไปปิดหน้าต่าง แต่ชั่วขณะที่จะปิดหน้าต่างร่างแสนคุ้นตาร่างหนึ่งก็ปรากฏขึ้นในสายตา
ในสวนดอกไม้ที่ห่างออกไปหลายสิบเมตร ร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มกำลังยืนอยู่บนถนนหินกรวดเส้นเล็ก
ตาเธอเป็นประกายอย่างดีใจ
มีชั่ววูบที่คล้ายว่าตัวเองได้กลับไปวัยสาวแรกแย้มตอนอายุสิบแปดปี
“คุณหมอถัง ตอนนี้ฉันออกไปเดินเล่นหน่อยได้มั้ย?” เธอหันมาถามถังซ่ง
ถังซ่งพยักหน้า “ใส่เสื้อหนาหน่อยน่าจะไม่มีปัญหา แต่ออกไปอย่าเกินสิบนาทีเด็ดขาด”
ถังซ่งเองก็เห็นชายหนุ่มที่กำลังยืนอยู่ชั้นล่าง
ไป๋ซู่เย่เตรียมหมุนตัวหยิบเสื้อกันหนาวแต่ถังซ่งที่ทิ้งสายตาอยู่นอกหน้าต่างเสมอกลับหรี่ตาลงกะทันหัน จากนั้นยกแขนดึงตัวเธอไว้
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก!