อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก! นิยาย บท 782
ตอนที่ 782 ความปราณีครั้งสุดท้าย (3)
โดย
Ink Stone_Romance
วันนี้ ขณะที่ไป๋ซู่เย่กำลังต้มน้ำซุปในห้องครัวของโรงแรม โทรศัพท์ของเย่เซียวแผดเสียงขึ้นในห้องนั่งเล่นแต่กลับไม่มีใครรับสายอยู่ช้านาน
“เย่เซียว?” ไป๋ซู่เย่เรียกเขา
ไม่มีเสียงตอบรับ
เธอเดินไปหยิบโทรศัพท์ของเย่เซียวซึ่งหน้าจอเป็นเบอร์ของหยูอัน เธอเดินหาเจ้าตัวในห้องรอบหนึ่ง เมื่อได้ยินเสียงน้ำจากห้องอาบน้ำเธอเลยเคาะประตู “เย่เซียว โทรศัพท์คุณดัง”
“ใคร?”
“หยูอัน”
“คุณช่วยรับแทนผมแล้วกัน บอกเขาว่าค่ำๆ ผมค่อยตอบกลับเขา”
“อืม”
ไป๋ซู่เย่กดรับสายและเดินไปที่ห้องนั่งเล่น เธอยังไม่ทันเอ่ยปากก็ได้ยินหยูอันที่อยู่อีกฟากของสายกล่าว “นายท่าน เวลาและสถานที่เซ็นสัญญาได้ส่งเข้าเมลของท่านแล้วนะครับ”
ไป๋ซู่เย่หายใจติดขัด มือที่กำโทรศัทพ์อยู่สั่นระริก
เซ็นสัญญา?
หากเธอเดาไม่ผิดน่าจะเป็นสัญญาตกลงค้าขายอาวุธ ความจริงนี่ก็ไม่ไกลจากเวลาเดิมที่พวกเขากำหนดไว้เท่าไรแล้ว
เธออยากพูดบางอย่างแต่ฝั่งหยูอันท่าทางจะยุ่งมาก พอเขาพูดจบก็วางสายไปทันที
หัวใจไป๋ซู่เย่เกิดว้าวุ่นขึ้นมาทันควัน ในหัวมีแต่เรื่องอีเมล เธอเงียบไปชั่ววูบ วินาทีถัดมาก็หมุนตัวเดินเข้าห้องหนังสือ
บนโต๊ะทำงาน คอมพิวเตอร์ของเย่เซียวตั้งอยู่ตรงนั้น
ระยะนี้เขาได้ย้ายสถานที่ทำงานมาห้องเธอเสียแล้ว…
เธอนั่งอยู่หน้าโต๊ะโดยวางมือไว้บนฝาโน้ตบุ๊คที่ปิดสนิท ปลายนิ้วมือเย็นเฉียบรวมไปถึงทุกอณูของร่างกาย…
สูดหายใจลึกหลายที สุดท้ายเธอก็ตัดสินใจเปิดโน้ตบุ๊ค เป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่าฝาพับโน้ตบุ๊คหนักอึ้งเพียงนี้ กระตุกสั่นสองทีถึงจับโน้ตบุ๊คให้นิ่งได้ เธอกดเข้ากล่องอีเมลเขา อีเมลเขาได้ตั้งรหัสซับซ้อนไว้โดยตลอดมา ไป๋ซู่เย่เคยเป็นสายลับมาก่อนซึ่งเรื่องถอดรหัสลับไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเธอ
เมื่อถึงรหัสด่านสุดท้ายที่เธอพิมพ์ หมายเลขนั่นกลับเป็นวันเกิดเธอ…
ปวดใจ ความปวดใจนั่นตีตื้นขึ้นมาในอกไล่จนถึงจมูกและดวงตา
แต่ ณ เวลานี้ เธอไม่มีที่ให้ล่าถอยอีกต่อไป
กล่องอีเมลพบเอกสารที่หยูอันส่งมาตามคาด แต่เวลาและแผนที่ในนั้นล้วนถูกเขียนด้วยรหัสลับอย่างเชี่ยวชาญที่ไม่สามารถแก้ได้ในเวลาอันสั้น เธอรีบใช้โทรศัพท์ถ่ายรูปไว้จากนั้นตั้งกล่องรับเอกสารฉบับนั้นเป็น ‘ยังไม่อ่าน’ เหมือนเดิมก่อนจะกดปิดโน้ตบุ๊ค
ทำเรื่องนี้เสร็จเจ้าตัวยังคงหน่วงในใจ เหมือนถูกสูบเรี่ยวแรงไปทั้งหมดอย่างฉับพลัน เธอนั่งตัวอ่อนแรงบนเก้าอี้ หมุนตัวกลับไปมองนอกหน้าต่างด้วยสายตาเจ็บปวด
————
ในห้องอาบน้ำมีเสียงน้ำดังแว่วมาตลอดสาย
แต่ใต้ฝักบัวไม่มีคนอยู่นานแล้ว
ประตูห้องหนังสือถูกคนแอบเปิดจากด้านนอกเป็นช่องเล็กๆ แค่ช่องเล็กๆ นั่นก็เพียงพอสำหรับที่จะเห็นทุกการกระทำของเธอได้ชัดเจน
เย่เซียวยืนนิ่งอยู่กับที่และมองแผ่นหลังที่อยู่ข้างเตียงนิ่ง ดวงตาคู่หม่นแสงเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงทีละนิด
สองมือที่ทิ้งข้างลำตัวกำแน่น แน่นถึงข้อกระดูกนิ้วขาวซีด
ไม่รู้ผ่านไปนานเท่าไร…
เย่เซียวย้อนกลับห้องอาบน้ำ รอเขาจัดการทุกอย่างเสร็จกลิ่นหอมก็ตลบอบอวลไปทั่วห้องนั่งเล่น น้ำซุปไก่น่าจะต้มเสร็จแล้ว
“ทำไมคุณอาบน้ำขนาดนี้?” เธอที่ใส่เสื้อกันเปื้อนเดินออกมาจากครัว ยิ้มใส่เขาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เป็นผู้หญิงที่ถนัดเล่นละครเสียจริง
เธอเคยร้องไห้บอกเขาว่าจะไม่มีวันโกหกหลอกลวงเขาอีกตลอดไป…
ซึ่งความจริงก็คือ เธอเคยพูดความจริงสักประโยคไหม?
“เย่เซียว?” ไป๋ซู่เย่ไม่ได้ยินคำตอบเลยเรียกเขาอีกที
เขาได้สติกลับมาด้วยสีหน้าเย็นชาอย่างมาก เพียงแค่เลียนแบบท่าทางของเธอ หยิบผ้าขนหนูเช็ดผมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ถามเป็นปกติ “เมื่อกี้หยูอันบอกว่าอะไร?”
“เขาพูดมาแค่ประโยคเดียว ฉันไม่ทันฟังชัดเขาก็ตัดสายไปแล้ว”
เย่เซียวพยักหน้ารับและไม่มองเธอแค่โยนผ้าขนหนูทิ้ง หยิบโทรศัพท์กดหาเบอร์ที่คุ้นเคยเสียยิ่งกว่าคุ้นเคยนั่น รอสักพักหยูอันรับสาย
“นายท่าน”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก!