จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 471

หลินหยุนเป็นเหมือนเรือใบแบนที่แล่นไปในทะเลภายใต้พายุที่รุนแรง และอาจมีอันตรายและพลิกคว่ำได้ทุกเมื่อ

“วิญญาณท่านหนึ่งของแดนฝึกพลังนั้น มันต้องงดงามกว่ามนุษย์โง่ๆพวกนั้นอย่างแน่นอน!”

“เจี๋ยเจี๋ย(เสียงหัวเราะแปลกๆ)……”

เทพมารยิ้มอย่างมีชัย และทั้งตำหนักสั่นสะท้านไปด้วยเสียงหัวเราะ

หลินหยุนพูดอย่างเฉยเมย “เพียงแค่ดวงจิตเทพเซียนชั้นดิน ยังกล้าที่จะเย่อหยิ่งต่อหน้ากษัตริย์!”

“วันนี้ฉันจะดับดวงจิตเทพของแก”

ออร่าประหลาดแผ่ออกมาจากร่างกายหลินหยุน ออร่านั้นอ้างว้างเศร้าหมอง ประวัติศาสตร์ที่ผ่านมายาวนาน เหมือนพลิกดูหนังสืออารยธรรมประเทศจีนประวัติศาสตร์ที่ทุกข์ยากลำบากเมื่อห้าพันปีที่แล้ว เหมือนยืนอยู่ในแม่น้ำสายยาวแห่งประวัติศาสตร์ ดูการเปลี่ยนราชวงศ์ การเปลี่ยนแปลงและความผันผวนของชีวิต

ผมของหลินหยุนเปลี่ยนเป็นสีขาวด้วยความเร็วที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า และดูเหมือนกระบวนท่าที่เขาแสดงออกมากำลังทำลายความเป็นวัยหนุ่มและอายุขัยของเขา

เทพมารรู้สึกได้ถึงอันตราย แต่ในขณะที่ลูกธนูอยู่บนคันธนู ไม่ยิงไม่ได้แล้ว เขาทำได้แค่มุ่งไปทางหลินหยุนและคว้าหลินหยุนไว้อย่างสุดความสามารถ”

“กาลเวลา!”

มีเสียงที่เงียบเหงาและว่างเปล่า ซึ่งทำให้ผู้คนถอนหายใจกับการดำเนินชีวิตที่ผ่าน และเสียงของชีวิตวัยเยาว์ที่สั้นนัก เปล่งออกมาจากปากของหลินหยุนอย่างเรียบง่าย

ทันใดนั้น ทั่วทั้งฟ้าดินก็ดูเงียบสงัด

ทุกอย่างในตำหนัก อยู่ในสถานการณ์หยุดนิ่ง แม้แต่เปลวไฟในเตาอั้งโล่ที่ใช้สำหรับให้แสงสว่าง ก็ดับลง

รวมถึงการโจมตีอันทรงพลังที่มีระยะห่างจากหลินหยุนเพียงสามเมตร ยังมีเงาร่างของเทพมาร

“นี่คือวิชาอะไร? สามารถหยุดพลังทิพย์ฟ้าดินได้!”

เทพมารแสดงใบหน้าที่น่าเกลียด แสดงท่าทางสยดสยอง มองไปที่หลินหยุน และพูดด้วยน้ำเสียงที่เข้มขรึม “ไม่ใช่ คุณไม่ใช่ผู้ฝึกแดนฝึกพลัง วิชาแบบนี้แม้ว่าร่างกายของฉันจะอยู่ที่นี่ ก็ไม่สามารถต้านทานได้!”

“คุณเป็นใครกันแน่?”

แม้ว่าเทพมารจะขยับไม่ได้ แต่ก็ยังพูดได้

หลินหยุนผมหงอกเต็มหัว และค่อยๆก้าวเท้า เขาเดินอย่างระมัดระวัง ทุกย่างก้าวก็เหมือนเดินบนก้อนเมฆ ทุกย่างก้าว ต้องหยุดหลายวินาที ราวกับกังวลว่าจะหล่นลงไป

ใบหน้าของเขาดูเหมือนจะมีดวงอาทิตย์ดวงจันทร์และดวงดาวหมุนรอบๆ เผยให้เห็นความทุกข์ยากลำบากที่อธิบายไม่ถูก ดังเช่นประตูแห่งเวลา ซึ่งทำให้ผู้คนหลงระเริง

“ฉันบอกแล้ว คุณไม่ควรมาที่นี่”

เมื่อเขาเดินไปข้างกายเทพมาร หลินหยุนพูดเบาๆ น้ำเสียงไม่แยแส

มือของเขาค่อยๆกดลงไปที่หัวใจของเทพมาร

ความตื่นตระหนกบนใบหน้าของเทพมารหายไป มองไปที่หลินหยุน แล้วถามอย่างใจเย็น “สามารถบอกฉันได้ไหมว่านี่คือวิชาอะไร?”

หลินหยุนพูดอย่างเฉยเมย “คุณอยู่ในแดนจิตปฐม แม้แต่อิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์ก็ไม่เคยฝึกฝนเหรอ?”

“เวลามีค่ายิ่งกว่าทอง แม้แต่ทองก็ซื้อเวลาที่ผ่านไปไม่ได้”

“เมื่อกาลเวลาถูกปกคลุม ทุกสิ่งกลับคืนสู่ที่เดิม”

มือที่กดลงบนหัวใจของเทพมาร ค่อยๆออกแรงเล็กน้อย เงาร่างดวงจิตเทพของเทพมาร ค่อยๆโปร่งใส แล้วหายไปจนหมดสิ้น

ทุกอย่างกลับมาสภาพเดิม และเปลวไฟในเตาอั้งโล่ก็พุ่งขึ้นอีกครั้ง

ใบหน้าของหลินหยุนซีดเซียว และค่อยๆเดินไปยังที่เจ้าสำนักสำนักมนตร์ดำหายตัวไป และหยิบแท่งไม้ที่ถูกไฟเผาไหม้จนเป็นสีดำขึ้นมา

ค่อยๆเคลื่อนไหว เถ้าถ่านที่ลอยอยู่ด้านนอกค่อยๆหล่นลงเบาๆ เผยให้เห็นร่างที่เขียวขจีซึ่งเป็นร่างที่แท้จริง

“การใช้อิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์กาลเวลา มันเกือบจะใช้พลังทิพย์ในร่างกายจนหมด ภูตป่าพรสวรรค์นี้ พอดีสามารถช่วยฉันฟื้นฟูการฝึกฝน และก็ยังสามารถฝึกฝนร่างภูติป่าได้ด้วย”

“โชคดีที่นี่เป็นเพียงดวงจิตเทพเซียนชั้นดินท่านหนึ่ง หากเป็นดวงจิตเทพเซียนชั้นฟ้า แม้ว่าจะใช้วิชาอิทธิฤทธิ์ปฏิหาริย์ทั้งหมด ก็ไม่สามารถทำให้สั่นคลอนได้”

“ช่องว่างระหว่างความแข็งแกร่งนั้นห่างกันเกินไป ไม่มีเทคนิคใดที่สามารถชดเชยได้”

“ดูเหมือนว่า ต้องรีบเพิ่มความแข็งแกร่งโดยเร็วที่สุด”

เมื่อมองไปที่ทางเข้าตำหนัก หลินหยุนเดินไปที่ส่วนลึกของตำหนัก

สำนักมนตร์ดำได้รับการสืบทอดมาหลายร้อยปีแล้ว ดังนั้นคงสะสมไว้บ้าง แต่ว่าตอนนี้หลินหยุนจำเป็นต้องฟื้นฟูการบำเพ็ญให้เร็วที่สุด หลังจากที่การบำเพ็ญได้รับการฟื้นฟูแล้ว ค่อยไปจัดการถอนรากถอนโคนกับสำนักมนตร์ดำ

ในเวลานี้ ในส่วนลึกของจักรวาลบนดวงดาว มีดาวเคราะห์ที่ไม่รู้จักดวงหนึ่ง

ในชั้นลมกางหลายพันเมตรบนท้องฟ้า มีร่างที่น่าเกลียดท่านหนึ่งนั่งขัดตะหมาด เหมือนกับร่างที่สำนักมนตร์ดำบนโลกบูชา

เขาค่อยๆลืมตาขึ้น และทันใดนั้น ราวกับดวงอาทิตย์และดวงจันทร์ลอยขึ้นสู่ท้องฟ้า ส่องแสงทั่วโลก

“เมื่อหลายพันปีก่อน ดวงจิตเทพที่เหลือไว้บนดาวเคราะห์น้อยดวงนั้น ถูกคนทำลายลงจริงๆเหรอ?”

“ดาวดวงน้อยที่ล้าหลังดวงนั้น มีพลังการบำเพ็ญเซียนเข้าใกล้? แล้วใครเล่า ที่ไร้สาระเช่นนี้?”

ดวงจิตเทพเซียนชั้นดิน เป็นเพียงรอยประทับวิญญาณของผู้บำเพ็ญแดนจิตปฐมเหลือทิ้งไว้โดยไม่ได้ตั้งใจ มีความคิดเป็นรายบุคคล สามารถฝึกฝนโดยลำพัง และในอนาคตยังสามารถพัฒนาเป็นปัจเจกบุคคลได้

ร่างกายรับรู้ได้แค่การดำรงอยู่และดับของดวงจิตเทพ แต่เหตุการณ์และสถานที่ที่เกิดขึ้นกับดวงจิตเทพนั้นไม่สามารถรับรู้ได้เลย

อย่างไรก็ตาม รอยประทับวิญญาณที่แดนจิตปฐมเหลือไว้มีมากมาย อย่างเช่น เทพมาร ที่ฝึกฝนจนถึงแดนยาทองนั้น มีน้อยมาก

ส่วนใหญ่ไม่มีพละกำลังอะไร และเมื่อเวลาผ่านไปก็ล่องลอยไปกับสายลม

ดังนั้น ในระยะทางที่ห่างไกลเช่นนี้ ร่างกายของเทพมารจึงเป็นไปไม่ได้ที่จะข้ามเวลาข้ามจักรวาล แล้วไปหาหลินหยุนบนโลกมนุษยเพื่อล้างแค้น

หลินหยุนกำลังเก็บตัวฝึกฝนอยู่ในตำหนักสำนักมนตร์ดำ

ในขณะนี้ ในมณฑลซีหนิง อยู่นอกคฤหาสน์ตระกูลกง

อัจฉริยะของตระกูลหวางซึ่งเป็นหัวหน้าสี่ตระกูลใหญ่ในเมืองหลวง หวางเจ๋อ พร้อมผู้ติดตามวัยหนุ่มคนหนึ่ง ค่อยๆเดินเข้าไปที่คฤหาสน์ตระกูลกง

สีหน้าหวางเจ๋อดูหมดหนทาง และก็บ่นเบาๆ “เยนหนานเทียนคนนี้ สามารถระงับสติอารมณ์ได้! ลูกชายและหลานชายของเขาตายแล้ว เขายังคงเก็บตัวฝึกฝน หรือต้องรอให้คนของตระกูลเยนตายหมด เขาถึงจะยอมออกมาจากการเก็บตัวฝึกฝนเหรอ?”

ผู้ติดตามที่อยู่เคียงข้างรีบพูดว่า “คุณชาย เยนหนานเทียนไม่ใช่จะเก็บตัวฝึกฝนไปตลอดชีวิตมั้ง! ถ้าเช่นนั้นเขาจะไม่ได้รับข่าวสารใดๆเลย!”

“ไม่ต้องห่วง พวกตาเฒ่าเหล่านี้ฉลาดแกมโกงจะตาย เป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะเก็บตัวฝึกฝนไปตลอดชีวิต? แม้ว่าพวกเขาจะเก็บตัวฝึกฝนอยู่ แต่พวกเขาก็ยังหูผึ่ง? ข่าวคราวภายนอก พวกเขารู้ได้อย่างชัดเจน” หวางเจ๋อพูดพร้อมกับเยาะเย้ย ใบหน้ามีความดูถูกเล็กน้อย ราวกับกำลังเยาะเย้ยนักบู๊ยอดฝีมือเหล่านี้ที่ไร้ความรู้สึกและไร้ความผูกพัน

“สำหรับเหตุผลที่เขายังไม่ออกจากการเก็บตัวฝึกฝน น่าจะเป็นเพราะการฝึกฝนมาถึงช่วงสำคัญ และมีเพียงเหตุผลแบบนี้เท่านั้น ที่จะทำให้พวกเขาไม่สนใจตระกูลของตัวเอง”

“การวิเคราะห์ของคุณชายนั้นถูกต้อง แล้วพวกเรามาหาตระกูลกงทำไม? ถึงแม้ว่าพวกเขาอยู่ในมณฑลซีหนิงจะมีความแข็งแกร่งไม่น้อย แต่ก็มีตำแหน่งในระดับเดียวกับควีนจิน ยิ่งกว่านั้นพวกเขาเป็นเพียงตระกูลธรรมดาเท่านั้น และไม่มีนักบู๊เลย จะจัดการกับหลินหยุนอย่างไร?” ผู้ติดตามถามอย่างไม่เข้าใจ

หวางเจ๋อยิ้ม และพูดด้วยใบหน้ามีเลศนัย “ตระกูลกงไม่ง่ายอย่างที่นายคิด ตระกูลกงฝังรากเหง้าอยู่ในซีหนิง เหตุผลที่ใหญ่สุดไม่ใช่ทรัพย์สินของพวกเขา แต่เป็นผู้ที่สนับสนุนของพวกเขา”

“ไป เข้าไปกับฉัน พวกเราไปคุยกับเจ้าบ้านกงตาจิ้งจอกเฒ่าคนนั้น!”

ในคฤหาสน์ของตระกูลกง ในห้องโถง ใบหน้าท่าทางที่เป็นมิตรของเจ้าบ้านกง นั่งเผชิญหน้ากับหวางเจ๋อ ตรงหน้าแต่ละคนมีแก้วชาวางอยู่ ยังคงมีไอร้อนออกมา

“ลมอะไรพัดคุณชายหวางมาที่นี่?” เจ้าบ้านกงพูดด้วยรอยยิ้ม

หวางเจ๋อยิ้มเล็กน้อย จิบชาไปทีหนึ่ง แล้วพูดว่า “ฉันเห็นโอกาสที่จะมีโชคลาภ ดังนั้นฉันจึงต้องการทำธุรกิจกับผู้อาวุโสกง”

เจ้าบ้านกงจิบชาด้วยท่าทีสงบ แล้ววางลง พูดพร้อมเสียงหัวเราะว่า “คุณชายหวางพูดเล่นใช่ไหม ชื่อเสียงของตระกูลหวางทั่วประเทศจีนมีใครไม่รู้จัก ธุรกิจของตระกูลหวางไปทั่วทุกมุมโลก เป็นไปได้อย่างไรที่จะลดตัวลงมาทำธุรกิจกับตระกูลกงของฉัน?”

“ยิ่งไปกว่านั้น ธุรกิจเล็กๆของตระกูลกง จะไปเข้าตาตระกูลหวางได้อย่างไร? ฮ่าฮ่า คุณชายหวางอย่ามาล้อผมเล่นเลย!”

จิ้งจอกเฒ่าคนนี้ ระมัดระวังตัวมาก!

หวางเจ๋ออมยิ้ม และพึมพำในใจ

ดูเหมือนว่าเพื่อให้เขาเชื่อมั่นในตัวเอง เขาต้องแสดงความจริงใจออกมาบ้าง

หวางเจ๋อหุบรอยยิ้มบนใบหน้า และพูดด้วยใบหน้าจริงจัง “ผู้อาวุโสกง ฉันมีข่าวหนึ่ง ที่อยากจะแบ่งปันกับคุณ”

เจ้าบ้านกงหรี่ตา “โอ้ ได้โปรดเล่าให้ฉันฟัง!”