สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 108

เยี่ยเจิ้นถิงไม่พูดอะไร เพียงแต่ใช้สายตาเย็นชาจ้องมองเธอ เฟิงเชียนเสวี่ยในใจยุ่งเหยิงไปหมด ไม่กล้ามองไปที่เขา และก็ไม่กล้าพูดอะไรออกมาอีกสักคำ

ภายในหัวของเธอตอนนี้กำลังเรียบเรียงสิ่งที่เธอพูดไปเมื่อกี้ รู้สึกเรื่องที่แต่งขึ้นนี้ช่างสมบูรณ์แบบไร้ที่ติด

“ประธานเยี่ย...”เยียฮุยพูดอย่างระมัดระวัง “ก่อนหน้านี้ชิปโดนเจ้านกแก้วของเด็กน้อยกลืนเข้าไปจริงๆ เด็กน้อยก็เคยบอกไว้ ส่งนกแก้วไปให้หมอตรวจดูแล้ว

บางทีอาจเป็นเพราะคุณหนูเฟิงไปโรงพยาบาลสัตว์ที่เดียวกับเด็กน้อย หลังจากนั้นนกแก้วตัวนั้นก็ถ่ายชิปออกมาที่โรงพยาบาลสัตว์ บังเอิญคุณหนูเฟิงเก็บได้”

“บังเอิญขนาดนี้เลยเหรอ? ”เยี่ยเจิ้นถิงย้อนถาม

เยี่ยฮุยก้มหัวถอยไปอีกทาง ไม่กล้าหายใจแรงออกมา

ในใจเฟิงเชียนเสวี่ยสับสนทำอะไรไม่ถูก จะทำอย่างไรดี? ถ้าหากสืบจนไปถึงเด็กสามคนนั้นจริง จะคิดว่าเรื่องทั้งหมดนี้เป็นสิ่งที่เธอวางแผนไว้ไหม?

“เฟิงเชียนเสวี่ย! ” เยี่ยเจิ้นถิงบีบคางของเฟิงเชียนเสวี่ยและดันหน้าเธอเงยขึ้น เพื่อให้เธอได้มองตาเขา “ถ้าหากเธอโกหกฉัน ตายแน่! ”

“เปล่านะ...”เฟิงเชียนเสวี่ยตกใจกลัวจนหัวใจแทบหยุดเต้น ทว่ากลับวางท่านิ่ง มองสบตาเขา พูดอย่างจริงใจ “ฉันไม่ได้โกหกคุณจริงๆ! ”

สักพัก เธอก็พูดแสดงความน้อยอกน้อยใจออกมา.....

“ถ้าหากฉันรู้ว่าทำแล้วผลออกมาเป็นแบบนี้ ฉันก็ส่งคืนให้คุณกับมือแล้ว เป็นเพราะคุณนั้นแหละอารมณ์ขึ้นขึ้นลงลง เอาแน่เอานอนไม่ได้ ฉันกลัวคุณสงสัยฉัน ดังนั้นถึงได้คิดวิธีนี้ออกมา

ตามหลักแล้ว ฉันช่วยคุณหาชิปกลับคืนมา แถมยังช่วยชีวิตกรรมการเจียงไว้อีก คุณควรจะให้รางวัลฉันถึงจะถูก ที่ไหนได้มาบอกว่าฉันขโมยของไป จะส่งฉันไปสถานีตำรวจ โลกไม่ยุติธรรมเสียจริง”

พูดถึงตอนนี้ เธอก็บีบน้ำตาออกมาสองหยด ริมฝีปากสั่น แสดงความน่าสงสารให้เขาได้เห็น

ดวงตากลมโตน้ำตาคลอเป็นประกายยิบยับ ทำให้คนเห็นอกเห็นใจ ใบหน้าสวยๆ เปลี่ยนเป็นสีแดงเพราะความน้อยอกน้อยใจ...

เยี่ยเจิ้นถิงขมวดคิ้ว หัวใจบ้านี่ก็ดันอ่อนเสียได้…

เขาใช้นิ้วโป้งลูบลงที่ริมฝีปากของเธอเบาๆ เวลาผ่านไปเนิ่นนาน ในที่สุดก็ดึงมือกลับ “ออกไปเถอะ! ”

เฟิงเชียนเสวี่ยอดกลั้นจนปากสั่นเล็กน้อย เช็ดน้ำตาพร้อมเดินออกไปข้างนอก

แต่แท้จริงแล้วตอนนี้ดีใจเหมือนกับดอกไม้แบ่งบานในหัวใจ......

ในที่สุดก็รอดแล้ว!

เมื่อเดินไปถึงที่หน้าประตู เธอกลับได้ยินคำสั่งจากเยี่ยเจิ้นถิง “แจ้งเยี่ยจวินว่าหาชิปเจอแล้ว ไม่ต้องหาผู้ปกครองของเด็กสามคนนั่นแล้ว! ”

“รับทราบ! ”เยี่ยฮุยรีบโทรศัพท์ทันที

……

โรงเรียนอนุบาลแอปเปิลน้อย ผู้อำนวยการหลิวหยิบข้อมูลของผู้ปกครองของเด็กสามคนนั้นเดินไปที่ห้องทำงานยื่นให้เยี่ยจวิน

เยี่ยจวินมือหนึ่งรับโทรศัพท์ มืออีกข้างยื่นออกไปรับเอกสาร.....

ฟังเยียฮุยพูด “ชิปหาเจอแล้ว ไม่ต้องหาผู้ปกครองของเด็กสามคนนั้นแล้ว รีบกลับมาเถอะ! ”

“ครับ ผมจะรีบกลับไปทันที”

เยียฮุยดึงมือกลับไปและวางสายโทรศัพท์ หันหน้าไปพูดกับผู้อำนวยการหลิว

“ขอบคุณผู้อำนวยการหลิวครับ ชิปที่หายไปของพวกเราตอนนี้หาเจอแล้ว ข้อมูลที่ขอก็ไม่ต้องแล้ว ช่วงนี้ลำบากคุณแล้วนะ รบกวนฝากคำขอโทษกับเด็กสามคนนั้นแทนผมให้หน่อยครับ ลาก่อน! ”

“หาเจอแล้วก็ดี ลาก่อน....”

ผู้อำนวยการหลิวยังไม่ทันได้ตั้งตัว เยี่ยจวินก็รีบพาคนออกไปทันที

“ในที่สุดก็หาเจอสักที! ”

ผู้อำนวยการหลิวถอนหายใจยาวๆ และก็รีบเอาข้อมูลที่ถืออยู่ใส่ลงไปที่เครื่องทำลายเอกสาร

……

เฟิงเชียนเสวี่ยไปที่ห้องน้ำ โทรศัพท์หาครูเฉิน “ฮัลโหล คุณครูเฉิน เมื่อกี้คุณโทรหาฉันมีอะไรรึเปล่า หรือว่าเกิดอะไรขึ้นกับเด็กๆ”

“ไม่มีอะไร ไม่มีอะไร เด็กๆยังอยู่ดี”คุณครูเฉินตอบ “เมื่อกี้อาจารย์ใหญ่หลิวมาขอข้อมูลผู้ปกครองของเด็กๆ ไป ฉันรู้สึกว่าควรบอกกล่าวกับคุณสักหน่อย”

“หืม? ทำไมถึงมาขอข้อมูลของฉัน? ”เฟิงเชียนเสวี่ยตกใจจนหน้าถอดสี

“เหมือนว่าคนของเซิ่งเทียนกรุ๊ปมาหาอีกแล้ว แต่ว่าผู้อำนวยการหลิวบอกว่า เมื่อกี้เธอกำลังจะส่งข้อมูลให้ คนของเซิ่งเทียนก็บอกว่าหาของเจอแล้ว ตอนนี้พากันกลับไปหมดแล้ว”

“งั้น พวกเขาได้ข้อมูลไปรึเปล่า? ”

“ไม่ได้เอาไป ผู้อำนวยการหลิวบอกว่ายังไม่ทันได้ดูก็ออกไปเลย”

“ดีแล้ว ขอบคุณ”