สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 110

เมื่อถึงเวลามื้อเที่ยง เฟิงเชียนเสวี่ยคิดตลอดเวลา เยี่ยเจิ้นถิงที่จริงแล้วใช่ “โฮสต์หนุ่มลูกหนี้” ไหมนะ?

ถ้าหากใช่ ทำไมเขาต้องมาเล่นเกมสวมบทบาทแสดงละครกับฉันด้วยล่ะ? อีกทั้งรับปากจะมารับฉันด้วย? นี่ไม่ใช่เป็นการเผยพิรุธเหรอ?

ถ้าหากไม่ใช่ เพราะอะไรรูปร่างของพวกเขาทั้งสองคน แผ่นหลัง และน้ำเสียงถึงได้เหมือนกันขนาดนี้?

ขณะกำลังคิดอะไรเพลินๆอยู่นั้น ก็มีเสียงเล็กๆดังเข้ามา: “เสี่ยวเฟิง ได้ยินว่าเธอถูกย้ายไปชั้น68เหรอ? ยินดีกับเธอด้วยนะ”

“ขอบคุณ”เฟิงเชียนเสวี่ยเงยหัวขึ้นไปมอง เป็นเสิ่นอวิ๋นนั้นเอง

เฟิงเชียนเสวี่ยนึกถึงเรื่องครั้งก่อนที่เฮ่อเหวินเจ๋อแทงเธอบาดเจ็บ ถึงแม้ว่ายังหาสาเหตุไม่ได้ แต่รู้สึกว่าครั้งนั้นเสิ่นอวิ๋นมีอะไรแปลกๆ

เรื่องผ่านไปตั้งนานแล้ว เฟิงเชียนเสวี่ยก็จำรายละเอียดได้รางๆ แต่ตอนนี้พอมาเจอเสิ่นอวิ๋น ในใจเกิดความระแวดระวังขึ้นอยู่บ้าง

“ครั้งก่อนต้องขอโทษจริงๆนะ”เสิ่นอวิ๋นยกถาดอาหารมานั่งตรงข้ามเฟิงเชียนเสวี่ยและพูดอย่างรู้สึกผิด “เมื่อตอนนั้นผู้จัดการเฮ่อแทงเธอ ฉันอยากเข้าไปช่วยเธอจริงๆนะ แต่ตอนนั้นฉันตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ฉันนี่มันไม่ได้เรื่องจริงๆ! ”

“เธออย่าได้พูดแบบนี้ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ”เฟิงเชียนเสวี่ยรีบพูดขึ้นมาทันที

“เธอไม่โกรธแค้นฉันก็ดีแล้ว”เสิ่นอวิ๋นถามเสียงเบา “เชียนเสวี่ย ต่อไปพวกเรายังเป็นเพื่อนกันได้ใช่ไหม? ”

“แน่นอน”เฟิงเชียนเสวี่ยยิ้มน้อยพร้อมผงกหัว ถ้าวิเคราะห์ตามหลักเหตุและผลแล้ว เธอไม่มีหลักฐานอะไรมายืนยันได้เลยว่าเสิ่นอวิ๋นมีอะไรผิดปกติไป เธอก็ไม่ควรเพราะแค่สัญชาตญาณของเธอเองมาโทษคนดี

“เช่นนั้นก็ดีแล้ว”เสิ่นอวิ๋นยิ้ม “ฉันหยิบน้ำผลไม้มาสองแก้ว แก้วนี้ให้เธอ! ”

พูดจบ เสิ่นอวิ๋นหยิบน้ำส้มในถาดยื่นให้เฟิงเชียนเสวี่ย แถมใส่ใจเสียบหลอดให้เธอ

“ขอบคุณ”เฟิงเชียนเสวี่ยเห็นเสิ่นอวิ๋นยังมีอีกแก้ว ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก รับน้ำส้มมาดื่มหลายอึก จากนั้นก้มหน้ากินข้าวต่อ ไม่ทันได้สังเกตเห็นสายตาของเสิ่นอวิ๋นที่เยือกเย็นลงชั่วขณะหนึ่ง...

ตอนบ่าย เฟิงเชียนเสวี่ยยุ่งอยู่กับการทำงาน หลังจากเกิดเรื่องกรรมการเจียง สยงหมิ่นก็ถูกไล่ออก

ตอนนี้เหวินลี่ทำหน้าที่แทนได้เลื่อนตำแหน่งใหม่เป็นหัวหน้าเลขานุการ ตอนบ่ายต้องปรับเปลี่ยนการทำงานใหม่

เฟิงเชียนเสวี่ยตั้งใจเรียนรู้ เร่งให้ตัวเองทำงานคล่องมากขึ้น

ผ่านไปพริบตาก็ถึงเวลาเลิกงาน เฟิงเชียนเสวี่ยกำลังเก็บข้าวของ เตรียมเลิกงาน

ไม่รู้เพราะอะไร วันนี้ตลอดทั้งบ่ายเธอรู้สึกร้อนเป็นพิเศษ รู้สึกกระหายน้ำไม่หยุด ดื่มน้ำไปเยอะมาก ตอนนี้ไปห้องครัวอีกรอบเพื่อหยิบน้ำแร่

ตอนนี้ลิฟต์หยุดอยู่ที่ชั้นสิบสามเพื่อนร่วมงานแผนกธุรการเดินเข้ามาทักทายเฟิงเชียนเสวี่ยอย่างเป็นกันเอง ยินดีกับเธอที่ถูกย้ายไปชั้น68

เฟิงเชียนเสวี่ยยิ้มเล็กน้อยก่อนจะพูด “ขอบคุณ” ในใจกลับคิดถึงตอนแรกที่เธอถูกลดตำแหน่งโดนย้ายไปแผนกรักษาความปลอดภัย นอกจากเสิ่นอวิ๋น เพื่อนร่วมงานคนอื่นล้วนหลบเลี่ยงเธอกันหมด

ตอนนี้เธอได้เลื่อนขึ้น ถึงได้เข้าหา

สัจธรรมของมนุษย์โดยแท้

ขณะกำลังคิดอยู่นั้น โทรศัพท์ของเฟิงเชียนเสวี่ยมีสายเข้า เธอรีบรับสายทันที: “ฮัลโหล โฮสต์หนุ่ม คุณมาแล้วเหรอ? ”

“ใกล้ถึงหน้าประตูบริษัทเธอแล้ว”

“อืม ฉันอยู่ในลิฟต์”เฟิงเชียนเสวี่ยตั้งใจแสดงความรักกับแฟนต่อหน้าเพื่อนร่วมงาน ดัดเสียงเล็กน้อย “เธอขับรถระวังหน่อยนะ อีกสักพักฉันก็ลงไปแล้ว”

“รับทราบ”

เมื่อวางสายไป เพื่อนร่วมงานผู้หญิงต่างพากันล้อมเข้ามาด้วยความตื่นเต้น “เชียนเสวี่ย เมื่อกี้ใครนะ? แฟนเหรอ?”

“ใช่ แฟนมารับฉันนะ”เฟิงเชียนเสวี่ยใบหน้าเขินอาย

“อ๊าย ต้องไปดูให้ได้ว่าหน้าตาเป็นยังไง เชียนเสวี่ยสวยขนาดนี้ แฟนต้องหล่อรวยสูงขายาวแน่ ๆ ”เพื่อนร่วมงานเมาส์มอยอย่างตื่นเต้น

มุมหนึ่งในลิฟต์ เสิ่นอวิ๋นจ้องมองไปทางเฟิงเชียนเสวี่ย อยู่ๆก็ถามขึ้นมากะทันหัน: “เชียนเสวี่ย เธอมีแฟนตั้งแต่เมื่อไรกัน?”

“ไม่นานนี้เอง”เฟิงเชียนเสวี่ยตอบยิ้มๆ

“มีแฟนแล้วอย่างงี้ควรจะเลี้ยงข้าวนะ ทุกคนว่าจริงไหม? ”เสิ่นอวิ๋นจุดประเด็นขึ้นมา

“ใช่ๆ ควรจะเลี้ยงข้าว”เพื่อนร่วมงานผู้หญิงหลายคนเริ่มสมทบ “ครั้งก่อนแฟนของเหยียนเหยียนก็สั่งอาหารญี่ปุ่นมามากมายเลี้ยงทุกคน”

“ครั้งก่อนแฟนของฉันก็ให้ช็อกโกแลคกับทุกคน”

“ฮ่า ๆ เชียนเสวี่ย ครั้งนี้เธอหนีไปไม่รอดหรอก”