สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 111

เฟิงเชียนเสวี่ยในใจคิดว่าแบบนี้ก็ดีแล้ว รอให้เยี่ยเจิ้นถิงรู้ว่าคนในบริษัทมากมายต่างรู้ว่าเธอมีแฟนแล้ว จะต้องเกลียดเธอ ทำตัวห่างเหินกับเธอเป็นแน่...

พอคิดแบบนี้แล้ว เฟิงเชียนเสวี่ยพยักหน้าและยิ้มเอย “ดีเลย ฉันเลี้ยงข้าวพวกเธอเอง”

“ไม่ต้องไปกินข้าวแล้ว ไปบาร์หาเหล้าดื่มกันเถอะ” เสิ่นอวิ๋นพูดต่อทันที “ผู้หญิงอย่างพวกเราต้องลดน้ำหนัก กลางคืนไม่ควรกินข้าว แต่กินเหล้านิดหน่อยเพื่อฉลองให้กับเธอกันเถอะ!”

“ถูกต้องที่สุด ครั้งนี้ผู้จัดการเฮ่อไม่อยู่ พวกเราไม่สั่งอะไรมั่วซั่วแน่” เพื่อนร่วมงานผู้ชายอีกคนพูดสมทบต่อ

“ใช่ ครั้งก่อนผู้จัดการเฮ่อสั่งเหล้านำเข้ามามากมาย ทำให้เชียนเสวี่ยหมดเนื้อหมดตัว พวกเราไม่ทำแบบนั้นแน่นอน”

เมื่อได้ฟังแบบนั้น แววตาของเสิ่นอวิ๋นเปลี่ยนไปเยือกเย็น และก็เปลี่ยนกลับเป็นปกติด้วยทันที และพูดเอ่ยแบบยิ้มๆ “ ฉันมีคูปองซื้อแบบแชร์กันซื้ออยู่หลายใบ สามารถลดราคาได้มากเลย

“เอางั้นก็ได้ ไปบาร์กัน” เฟิงเชียนเสวี่ยตอบเห็นด้วยอย่างง่ายดาย

ฝูงชนพากันเดินออกจากตัวลิฟต์ เพื่อนร่วมงานยังคงพูดจ้อกแจ้กรอบตัวเฟิงเชียนเสวี่ยไม่หยุด ล้วนแต่เป็นคำพูดยกย่องเธอ

เฟิงเชียนเสวี่ยได้แต่ยิ้มเจื่อน นอกจากพูด “ขอบคุณ”ก็ไม่รู้จะพูดตอบอะไรดี เงยหน้ามาเจอเสิ่นอวิ๋น มีเพียงเธอคนเดียวที่ไม่พูดยกยอและไม่เสแสร้ง

ชั่วขณะเฟิงเชียนเสวี่ยรู้สึกว่าในเหล่าเพื่อนร่วมงานทั้งหมดมีเพียงเสิ่นอวิ๋นดีสุด

“เอ๊ะ นั้นท่านประธานเยี่ยใช่ไหม!” เพื่อนร่วมงานคนหนึ่งเอ่ยเตือนด้วยความตื่นตระหนก“เร็ว อย่าเพิ่งพูดอะไร มายืนเรียงกันตรงนี้”

เหล่าเพื่อนร่วมงานทั้งหลายต่างพากันเงียบ เดินมายืนเรียงกันอย่างเป็นระเบียบอยู่ด้านข้าง ตอนที่เยี่ยเจิ้นถิงเดินผ่านหน้าพวกเขาไป ทุกคนต่างก้มหน้าทักทาย “ท่านประทานเยี่ย!”

เยี่ยเจิ้นถิงมองเฟิงเชียนเสวี่ยด้วยหางตาเท่านั้น แล้วเดินผ่านไปด้วยความเร็ว เฟิงเชียนเสวี่ยได้แต่มองที่แผ่นหลังที่เดินจากไป ในใจกับรู้สึกว่า รู้สึกว่า...

แต่ว่า...

กริ๊งๆ

เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ดังขึ้น “โฮสต์หนุ่มลูกหนี้” เป็นคนโทรเข้ามา เฟิงเชียนเสวี่ยรับสายทันที “ฮัลโหล!”

“ออกมาหรือยัง?”

พอฟังจบ เฟิงเชียนเสวี่ยเงยหน้าขึ้นมองไปทางเยี่ยเจิ้นถิง เขาไม่ได้รับโทรศัพท์แต่อย่างใด เขาเดินตรงไปข้างหน้าโดยไม่สนใจสิ่งรอบข้างใดใด มีเพียงกระซิบสั่งอะไรสักอย่างกับเยี่ยฮุยเท่านั้น

ไม่ใช่เขาเหรอ หรือว่าฉันจะคิดมากเกินไป

เฟิงเชียนเสวี่ยอยากจะยืนยันอะไรบางอย่างให้แน่ใจอีกขั้น จึงเดินตามออกไปอย่างรวดเร็ว...

ที่หน้าประตูมีรถโรลส์-รอยซ์ แฟนธอมจอดอยู่ บอดี้การ์ดเปิดประตูรถคุ้มกันให้เยี่ยเจิ้นถิงขึ้นรถ เฟิงเชียนเสวี่ยที่กำลังยืนงงอยู่นั้นก็ได้ยินเสียงแตรรถดังขึ้นมา ปิ๊น ปิ๊น

เธอมองไปตามเสียงที่ดังขึ้น แล้วพบกับรถแอสตันมาร์ตินที่ “โฮสต์หนุ่มลูกหนี้” มักจะขับอยู่บ่อยๆจอดอยู่แถวพุ่มดอกไม้ไม่ไกลมากนัก

เธอกำลังคิดจะเดินไป ทันใดนั้นรถโรลส์-รอยซ์แฟนธอมก็ได้ขับออกไป รถแอสตันมาร์ตินก็ขับมาด้วยความเร็วเหมือนลมที่พัดผ่าน ขับเข้ามาจอดแทนอย่างสง่าตรงหน้าเธอ

กระจกรถได้เลื่อนลงมา “โฮสต์หนุ่มลูกหนี้”สวมหน้ากากสีดำอยู่โผล่หน้าออกมา ยิ้มเล็กยิ้มน้อยมองมาที่เธอ “ไฮ!”

เฟิงเชียนเสวี่ยรู้สึกงุนงง แปลกใจยังไงชอบกลเหมือนมีอะไรบางอย่างไม่ถูกต้อง แต่ก็ไม่รู้ว่าอะไรที่แปลก ชุดที่สวม รูปร่าง ดวงตา ...เหมือนกันไปหมด

ยกเว้นแต่ดวงตาที่ไม่เหมือน!

ดวงตาของ“โฮสต์หนุ่มลูกหนี้”ไม่เหมือนเยี่ยเจิ้นถิงที่เยือกเย็น ที่บางครั้งก็ดูเคร่งขรึม ไม่เหมือนตอนนี้ที่ดวงตาดูระยิบระยับ แถมยังยิ้มตาหยี

“เหม่ออะไรอยู่เหรอ?”

กำลังคิดอะไรว้าวุ่นในใจอยู่นั้น ก็ได้ยินเสียงอันอบอุ่นลอยเข้ามาในหู

“โฮสต์หนุ่มลูกหนี้” เดินลงมาจากรถพร้อมกับถือดอกกุหลาบสีแชมเปญช่อใหญ่ มืออีกข้างโอบเธอเข้าหาตัว ริมฝีปากบางๆที่ดูเซ็กซี่ค่อยเข้ามาใกล้ “ที่รัก คิดถึงเธอจะตายแล้ว!”

“เป็นอะไร” เฟิงเชียนเสวี่ยหลบด้วยความเร็ว แล้วกัดฟันด่าออกไป “อยากตายเหรอ!”

“ไม่ใช่ว่าจะให้แกล้งเป็นแฟนกำมะลอหรือ? นี้ไงแสดงให้สมบทบาทสักหน่อยไง?”

“โฮสต์หนุ่มลูกหนี้” ยิ้มอย่างชั่วร้าย

“แต่ว่า...” เฟิงเชียนเสวี่ยกำลังจะพูดต่อ เพื่อนร่วมงานของเธอก็เดินมาล้อมเธอไว้เสียแล้ว

“ว้าว แฟนของเฟิงเชียนเสวี่ยที่แท้เป็นคุณชายที่หล่อเหลา รูปร่างสูงสง่าสุดๆ!”

“ขับรถหรูขนาดนี้ แถมยังหล่อขนาดนี้ อิจฉาจัง!”

“เอ๊ะ ทำไมคุณถึงสวมหน้ากากละ?”

“ที่รักของฉันชอบแบบนี้นะ สาวสวยทุกท่านเป็นเพื่อนร่วมงานของที่รักใช่ไหม ฝากตัวด้วยครับ!”

“โฮสต์หนุ่มลูกหนี้” แนะนำตัวกับเพื่อนร่วมงานด้วยท่าทางเป็นกันเองสบายๆ ทำให้ได้รับคำชื่นชมจากเหล่าเพื่อนร่วมงานไม่หยุด