สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 112

เฟิงเชียนเสวี่ยมองดู“โฮสต์หนุ่มลูกหนี้”ที่อยู่ข้างตนแล้วก็รู้สึกแปลกๆบอกไม่ถูก แต่ก็ยังบอกไม่ได้ว่าแปลกยังไง

เขาพูดถูก เธอเป็นคนให้เขาแกล้งเป็นแฟนเอง แน่นอนเขาต้องแสดงให้สมจริง แต่ตอนนี้ก็แสดงสมจริงเกินไป เธอยังจะไปโทษเขาอีก?

ตอนนี้ที่สามารถยืนยันได้อย่างหนึ่งก็คือ “โฮสต์หนุ่มลูกหนี้” ไม่ใช่เยี่ยเจิ้นถิง เมื่อกี้เธอเห็นเขาขึ้นรถไปกับตา ตอนนี้ “โฮสต์หนุ่มลูกหนี้”ก็อยู่ตรงหน้าเธอแล้ว ไม่ว่าจะวางแผนยังไงก็ไม่สามารถใช้คาถาแยกร่างได้แน่นอน!

แต่ว่าถ้าหากจับสองคนนั้นมายื่นคู่กัน เธอก็ยังคิดว่าเหมือนกันอยู่ดี...

แต่ก็แค่เหมือนกันเฉยๆ ก่อนหน้านี้เธอคงคิดมากไป

“เหม่ออะไรอยู่!” “โฮสต์หนุ่มลูกหนี้” เขกหัวเฟิงเชียนเสวี่ยเบาๆ แล้วจึงเปิดประตูรถออก ใช้มือบังหัวของเธอไว้ “ขึ้นรถ!”

“แฟนของเชียนเสวี่ยช่างดูอบอุ่น อ่อนโยนจัง”

เฟิงเชียนเสวี่ยขึ้นรถไปพร้อมกับเสียงชื่นชมของเพื่อนโทรศัพท์ของโฮสต์หนุ่มลูกหนี้กำลังสั่น เขาเพียงมองดูหน้าจอที่แสดงชื่อคนโทรเข้ามาและกระตุกยิ้มที่มุมปาก แต่ก็ไม่ได้รับสายนั้น

“เชียนเสวี่ย ขอติดรถไปด้วยได้ไหม” เสิ่นอวิ๋นเดินเข้ามาถาม

“ได้แน่นอน ด้านหลังสามารถนั่งได้สามคน “เฟิงเชียนเสวี่ยออกปากชวนอย่างเป็นมิตร “รีบขึ้นรถเถอะ”

“โอเค ขอบคุณมากนะ” เสิ่นอวิ๋นดึงเพื่อนร่วมงานอีกสองคนขึ้นรถมาด้วยกัน แต่ก็ยังไม่ลืมที่จะกำชับเพื่อนๆคนอื่น “พวกเธอเอารถไปอีกคันนะ เจอกันที่บาร์นะ

“โอเค”

รถแอสตันมาร์ตินก็ขับออกตัวเร็วเหมือนดังลมพัดผ่าน

“โฮสต์หนุ่มลูกหนี้” วันนี้ขับรถทั้งเร็วและซิ่งมาก เพียงแค่เห็นช่องว่างระหว่างรถก็ขับแทรกเข้าไปทันที แถมยังขับแซงไม่หยุด

“ขับช้าหน่อย” เฟิงเชียนเสวี่ยพูดเตือน

“ก็ไม่เร็วอะไรขนาดนั้น” โฮสต์หนุ่มลูกหนี้โน้มตัวเข้ามาใกล้ด้วยท่าทางพิลึก “เธอนี้น่ารักที่สุด”

“เพิ่งรู้เหรอ”เฟิงเชียนเสวี่ยเหลือบตามองบนใส่เขา พร้อมแอ่นตัวไปกระซิบข้างหูเขา “เพื่อนๆให้เธอเลี้ยง เดี๋ยวเธอทำตัวหน้าใหญ่หน่อยนะ และค่อยมาเบิกเงินที่ฉัน”

“เบิกเงิน” โฮสต์หนุ่มลูกหนี้รู้สึกแปลกใจกับสองคำนี้

“แต่ถ้านายสะดวกออกเงินเองก็ได้ ฉันก็ไม่ว่าอะไร”เฟิงเชียนเสวี่ยเอ๋ยต่อ “ยังไงนายก็หาเงินได้ง่ายกว่าฉัน”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า น่าสนใจดี” โฮสต์หนุ่มลูกหนี้หัวเราะเสียงดัง

“วันนี้ทำไมนายดูแปลกจัง?” เฟิงเชียนเสวี่ยขมวดคิ้วมองเขา “ปกติไม่ค่อยจะเห็นยิ้มสักเท่าไร วันนี้มีความสุขอะไรเหรอ”

“ได้เป็นแฟนเธอ แน่นอนต้องมีความสุขสิ ！” โฮสต์หนุ่มลูกหนี้แอ่นตัวเข้ามาใกล้ด้วยท่าทางพิลึก ริมฝีปากบางเซ็กซี่กระซิบที่ข้างหูของเธออย่างร้ายกาจ “เธอไม่มีความสุขหรือไงหืม?”

“เลิกล้อเล่นสักที” ใบหน้าของเฟิงเชียนเสวี่ยแดงขึ้นมาทันที

“ชิ ชิ ชิ มาจีบกันต่อหน้าพวกเราแบบนี้ ต้องให้พวกเราแกล้งทำเป็นไม่เห็นดีไหมนะ

พวกเพื่อนร่วมงานผู้หญิงที่นั่งด้านหลังพูดหยอก

“รู้งี้ไม่ขออาศัยรถมาด้วยดีกว่า มาเป็นก้างขวางคออันเบ้อเร่อ ฮ่า ฮ่า”

“พวกเราเอามือปิดตากันเถอะ ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น “เสิ่นอวิ๋นก็พูดหยอกเล่นสมทบ

“ปกติเขาไม่ใช่คนแบบนี้” เฟิงเชียนเสวี่ยยิ้มเขิน

อยู่ ๆโทรศัพท์ของโฮสต์หนุ่มลูกหนี้ก็ดังขึ้นอีก เขาชำเลืองมองเฟิงเชียนเสวี่ยนิดนึง ใช้หูฟังบลูทูธรับโทรศัพท์ “ฮัลโหล”

“นายดีใจจนลืมตัวไปหรือเปล่า!” เสียงเยือกเย็นของเยี่ยเจิ้นถิงดังออกมา

“แน่นอน ฉันมารับแฟนเลิกงาน ” “โฮสต์หนุ่มลูกหนี้”ตอบไม่ตรงคำถาม

“ลองเตะต้องเธอสักนิดสินายได้ตายไม่รู้ตัวแน่!” เสียงของเยี่ยเจิ้นถิงแอบแฝงไปด้วยความโกรธ

“หึหึ...” “โฮสต์หนุ่มลูกหนี้”ยิ้มชั่วร้าย พูดต่อหน้าเฟิงเชียนเสวี่ย “แค่นี้ก็ร้อนรนแล้วเหรอ คุณพูดเองนิว่ามันก็แค่เกมส์?

เฟิงเชียนเสวี่ยฟังแล้วรู้สึกแปลกๆ เขากำลังคุยโทรศัพท์กับใครกัน? หรือจะเป็นคุณนายของรถคันนี้กัน

“ต้วนเทียนหยา!! ความโกรธของเยี่ยเจิ้นถิงเก็บไม่อยู่อีกต่อไป

“โอเค โอเค ฉันรู้แล้ว ไม่ต้องกังวล...”

ก่อนที่เยี่ยเจิ้นถิงจะโกรธ ต้วนเทียนหยารีบหยุดยั่วโมโหทันที

“เล่นเกมเสร็จก็รีบไสหัวไป”

“เข้าใจแล้ว”ต้วนเทียนหยาตัดสายทิ้ง แล้วหยักคิ้วให้เฟิงเชียนเสวี่ย