สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 113

“วันนี้มารับฉัน ไม่กระทบกับงานใช่ไหม?”เฟิงเชียนเสวี่ยกระซิบถามอ้อมๆ “เมื่อกี้เจ้านายโทรมาเหรอ?”

“เจ้านาย?” “โฮสต์หนุ่มลูกหนี้”กลอกตาครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหัว “ใช่ เจ้านายแหละ”

“หรือว่าเขารู้ว่านายขับรถออกมารับฉันเลยโมโห?” เฟิงเชียนเสวี่ยตื่นตระหนกขึ้นมา “ ทำไมเธอถึงทำอะไรไม่ฉลาดแบบนี้ ทำให้เขารู้ได้ไง แบบนี้ก็กระทบกับงานนะสิ”

“เธอรู้เหรอว่าตะกี้ฉันกำลังคุยโทรศัพท์กับใคร?” “โฮสต์หนุ่มลูกหนี้”เอ่ยถามด้วยความสงสัย

เฟิงเชียนเสวี่ยมองไปที่นั่งด้านหลัง ก่อนจะโน้มตัวไปกระซิบข้างหูเขา : “ไม่ใช่คุณนานที่เลี้ยงนายเหรอ?”

“อุ๊บ ฮ่า ๆ”

“โฮสต์หนุ่มลูกหนี้”ระเบิดหัวเราะขึ้นมา ราวกับว่าได้ยินเรื่องตลกที่น่าขันที่สุด

“พวกคู่รักจะจีบกันก็เกรงใจพวกที่นั่งข้างหลังหน่อยเถอะนะ!”เพื่อนร่วมงานที่นั่งข้างหลังพูดหยอกเล่น

“ขอโทษที ขอโทษที!” เฟิงเชียนเสวี่ยรีบขอโทษอย่างไว และตีไปที่ “โฮสต์หนุ่มลูกหนี้”หนึ่งที “ขับรถดีๆ เลิกล้อเล่นได้แล้ว”

“โฮสต์หนุ่มลูกหนี้” ยังคงยิ้ม กลั้นหัวเราะไม่อยู่

เฟิงเชียนเสวี่ยหยิกลงที่แขนของเขาเบาๆ ถลึงตาดุใส่เขา เขาถึงค่อยๆหยุดหัวเราะลง

ผ่านไปไม่นาน ทุกคนก็มาถึงที่บาร์

เฟิงเชียนเสวี่ยถือคูปองส่วนลดที่เสิ่นอวิ๋นให้มา กำลังไปยังจุดขายเหล้าแบบแชร์กันซื้อ แต่กลับถูก “โฮสต์หนุ่มลูกหนี้”ดึงเธอไปฝั่งห้องวีไอพีแทน

“นายกำลังทำอะไร?” เฟิงเชียนเสวี่ยรีบหยุดการกระทำของเขาอย่างรวดเร็ว “มาฝั่งนี้แพงหูฉี่เลยนะ”

“ไม่เป็นไร คืนนี้ฉันเลี้ยงเอง ไม่มาเบิกกับเธอหรอก”

“โฮสต์หนุ่มลูกหนี้” พูดอย่างโอ้อวดต่อ “เรียกเพื่อนร่วมงานเธอมาเลี้ยง จะเลี้ยงแบบธรรมดาแบบนั้นได้ไง ขายหน้าแย่”

“แต่ว่า...” เฟิงเชียนเสวี่ยกำลังจะพูดต่อ พวกเพื่อนก็ตามกันมาแล้ว “วันนี้พวกเราจะกินที่ห้องวีไอพีเหรอ ฉันยังไม่เคยมาฝั่งนี้เลยนะ”

“ฉันก็ยังไม่เคยมา แฟนของเฟิงเชียนเสวี่ยนี้รวยจริงๆ!”

“ขอบคุณเฟิงเชียนเสวี่ย พาพวกเรามาเปิดหูเปิดตา”

“ขอบคุณเฟิงเชียนเสวี่ย”

พวกเพื่อนร่วมงานต่างพูดยกยอกันอย่างจริงจัง เฟิงเชียนเสวี่ยเพียงแต่ยิ้มแห้งๆ ในใจก็บ่นเงียบๆ หยิกลงไปที่ “โฮสต์หนุ่มลูกหนี้”แบบโกรธๆ พร้อมกัดฟันกระซิบด่า: “ วันวันนายหาเงินอย่างยากลำบากเป็นเพื่อนเที่ยวกับคุณนายที่เลี้ยงนาย แล้วเอาเงินมาใช้ฟุ่มเฟือยแบบนี้ ไม่อยากลืมหูลืมตา ได้ดิบได้ดีบ้างเหรอ?”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

“โฮสต์หนุ่มลูกหนี้” อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ พร้อมเอามือข้างหนึ่งโอบไปที่ไหล่ของเฟิงเชียนเสวี่ย โน้มตัวลงพูดที่ข้างหูเธอว่า “แค่มีเธอ ทั้งชีวิตก็ไม่อยากได้อะไรอีก”

“นาย...”

“ถึงละ!”

เฟิงเชียนเสวี่ยกำลังจะเอ่ยต่อ “โฮสต์หนุ่มลูกหนี้”โอบไหล่เธอพาเข้าไปยังห้องข้างใน

ผู้จัดการของบาร์ได้จัดเตรียมเหล้านอก ของกินเล่น จานผลไม้วางเตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว

เฟิงเชียนเสวี่ยเงยหน้ามอง นี้ไม่ใช่ห้องที่พวกเขารวมตัวกันเป็นประจำเหรอ?

เหล้านอกบนโต๊ราคารวมกันแล้วก็หลายหมื่น โอ้พระเจ้า ของบนโต๊ะบวกรวมกันแล้วก็หลายแสน เขาบ้าไปแล้วเหรอ?

เฟิงเชียนเสวี่ยรีบดึงตัว “โฮสต์หนุ่มลูกหนี้”ออกมาด้านข้าง พูดเบาๆว่า: “นายบ้าไปแล้วเหรอ สั่งเหล้าแพงพวกนี้มาทำไม จะเอาเงินที่ไหนมาซื้อกัน”

“ของพวกนี้เป็นของที่หัวหน้าฉันทิ้งเอาไว้ ไม่ต้องจ่ายเงินสักบาท” “โฮสต์หนุ่มลูกหนี้”พูดแบบยิ้มเล็กยิ้มน้อย “และแน่นอน ไม่ต้องให้เธอจ่ายเงินแน่นอน”

“เธาไม่ด่านายแน่นะ?” เฟิงเชียนเสวี่ยรู้สึกกังวลเล็กน้อย “นายใช้เงินของเธอมาเลี้ยงพวกเพื่อนรวมงานของชั้น เธอจะไม่โกรธเหรอ?”

“ไม่เลย บอกไว้ก่อนแล้ว เธอวางใจได้เลย”

โฮสต์หนุ่มลูกหนี้หยิกแก้มของเธอหลังจากนั้นก็ไปทักทายเหล้าเพื่อน

เฟิงเชียนเสวี่ยยังคงแอบกังวลใจนิดหน่อย แต่ว่าเรื่องก็มาถึงขั้นนี้แล้ว พูดอะไรก็เปล่าประโยชน์

เพื่อนร่วมงานเฮฮากันเดินเข้าไป ตะโกนกันอย่างดีใจกันยกใหญ่

“ว้าว ที่นี่สวยจังเลย”

“โอ้ เป็นเหล้านอกทั้งหมดเลย!”

“เชียนเสวี่ย ขอบคุณเธอและก็แฟนเธอมากนะ ” เสิ่นอวิ๋นถือเหล้านอกเดินเข้ามาพูดคุย “เพื่อนๆ พวกเรามาชนแก้วขอบคุณเธอกันหน่อยเถอะ”

“ดีเลยๆ”

เพื่อนร่วมงานถือเหล้ามาล้อมรอบเพื่อชนแก้วให้กับเธอ

“ฉันดื่มเหล้าไม่เป็น..”

เฟิงเชียนเสวี่ยอยากหลีกเลี่ยงสถานการณ์นี้ แต่ว่าก็แพ้ให้กับความมุ่งมั่นของเพื่อนทุกคน เลยจำใจต้องดื่ม

ไม่ต้องพูดถึง“โฮสต์หนุ่มลูกหนี้” นายนั้นพูดหนึ่งคำก็ยกดื่มหนึ่งแก้ว ไม่นานก็สนิทเป็นหนึ่งเดียวกับเหล่าเพื่อนๆ

เฟิงเชียนเสวี่ยดื่มเหล้านอกไปเพียงสองแก้ว ก็รู้สึกมึนๆ แถมยังรู้สึกร้อนวูบแปลกๆ